Het BON-effect
Dit is o.a. een reactie op “Willoos” van Simon
Voor we met zijn allen aan de Prozac schieten zou ik willen wijzen op het Fortuyneffect. De bestuurders van voor Fortuyn sloegen elke tegenstand neer met onderzoeksrapporten, procedures en bureaucratie. Denk eens terug aan al die rapporten die het onveilige gevoel, dat leefde bij veel mensen, keurig statistisch ontkende. De mens in de straat werd op deze manier monddood gemaakt. De mens in de straat beschikt niet over dat soort rapporten, of de tijd en vaak ook de capaciteit, om zelf rapporten te(laten) maken. Anders gezegd, er was een compromis over spelregels tot stand gekomen waarbij de winnaar van tevoren vast stond. Een voorbeeld van zo’n spelregel is dat je niet mag klagen als je geen oplossing weet. Dus wat zeur je nu, zeg dan hoe het moet. Dus de vakmens annex bestuurder vraagt aan de leek hoe het moet en als die leek het niet weet moet deze zwijgen. Daarmee is echter het gevoel van de klager niet weg en het probleem niet opgelost. Fortuyn had wel de capaciteit en de wil om de klacht van de leek naar een hoger niveau te brengen en het spel mee te spelen met de zittende bestuurders. Het effect hiervan is bij een ieder bekend.