Het BON-effect

Dit is o.a. een reactie op “Willoos” van Simon
Voor we met zijn allen aan de Prozac schieten zou ik willen wijzen op het Fortuyneffect. De bestuurders van voor Fortuyn sloegen elke tegenstand neer met onderzoeksrapporten, procedures en bureaucratie. Denk eens terug aan al die rapporten die het onveilige gevoel, dat leefde bij veel mensen, keurig statistisch ontkende. De mens in de straat werd op deze manier monddood gemaakt. De mens in de straat beschikt niet over dat soort rapporten, of de tijd en vaak ook de capaciteit, om zelf rapporten te(laten) maken. Anders gezegd, er was een compromis over spelregels tot stand gekomen waarbij de winnaar van tevoren vast stond. Een voorbeeld van zo’n spelregel is dat je niet mag klagen als je geen oplossing weet. Dus wat zeur je nu, zeg dan hoe het moet. Dus de vakmens annex bestuurder vraagt aan de leek hoe het moet en als die leek het niet weet moet deze zwijgen. Daarmee is echter het gevoel van de klager niet weg en het probleem niet opgelost. Fortuyn had wel de capaciteit en de wil om de klacht van de leek naar een hoger niveau te brengen en het spel mee te spelen met de zittende bestuurders. Het effect hiervan is bij een ieder bekend.
Het is waar dat het onderwijzend personeel veel te veel schaapachtig gedrag kent en het is waar dat vele onderwijsmanagers zich gedragen als wolven en zich dus veel kunnen permitteren. Het is waar dat er nog veel te veel naïeve ouders zijn die er nog steeds vanuit gaan dat die onderwijsinstellingen weten wat ze doen en bezig zijn in het belang van hun kind. Maar de klacht is duidelijk, de klagers zijn talrijk en bekend dus het wachten is op de enkeling die voor ons schapen zal opkomen volgens de regels van het spel. Mijn gevoel zegt mij dat deze mensen er nu zijn. Ik denk en hoop dat we over 2 of 3 jaar over het BON-effect zullen spreken in Nederland.
Corgi