blogs

Sinds 1997 heb ik kritiek op Het Nieuwe Leren. Dat leverde me een arbeidsconflict op met m’n werkgever, de Vrije Universiteit, dezelfde werkgever die nu Verbrugge ruim baan geeft. Dat is een verbetering; zo’n beetje de enige die ik kan melden als ik de jaren na 1997 overzie. Zelf zag ik me gedwongen eerder met werken te stoppen. Ik ben erg somber (geworden) over de mogelijkheden, ook van BON, de kaalslag op het onderwijs gepleegd terug te draaien. Bestuurders, schoolleiders, docenten, politici, ouders, leerlingen, onderzoekers, onderwijskundigen, te velen van deze zijn de prooi van een tijdgeest die pragmatisch is: “wat levert het (mij) op?”

Momenteel neigt men ertoe leerlingen en studenten te motiveren door hen op een reclame-achtige manier tot onderwijs te verleiden. Onderwijsinstellingen worden daar welhaast toe gedwongen, willen ze nog leerlingen en studenten trekken. Men haakt aan bij de (vermeende) belevingswereld van jongeren en propageert dat het leuk is wat er op het onderwijsprogramma staat en dat je het natuurlijk allemaal op je eigen eigenwijze manier mag doen. Maar een dergelijke voorstelling van zaken wekt de illusie dat de leerling als onderwijsconsument mag verlangen dat het onderwijs naar zijn smaak en luimen wordt ingericht. Het werkelijk kunnen en dus ook leren van iets brengt evenwel met zich mee dat de leerling het vak moet leren verstaan, en niet andersom.

De onderwijsvernieuwingen van na de zestiger jaren waren hartstikke goed. Aandacht voor nieuwe werk en lesvormen, voor de leerling en zijn beleving, voor sociale en emotionele vaardigheden en kennis die meer in verband werd aangeboden… of zelf opgezocht. Een verademing.
Niet alleen het onderwijs vernieuwde, alles vernieuwde. En zocht een nieuwe balans.
Een halve eeuw later blijkt vrijwel iedereen de mening toegedaan, dat we uit balans zijn. Het onderwijs verslechtert. Sommigen beweren dat de vernieuwingen nog niet ver genoeg voerden, willen nog verder de ingeslagen weg op en bedenken nog nieuwer leren of richten een iederwijs school op.

[img_assist|fid=23|thumb=0|alt=NRC-Next|width=200|height=79]Op 22 augustus is er in NRC-Next op de opiniepagina een artikel geplaatst als reactie op een stuk van enkele dagen daarvoor: gamen zou leerzamer zijn voor leerlingen, dan een goede leraar voor de klas. Lees het artikel.

Nu op Radio 1, een gesprek over de kleuter academie die van start gaat in Amsterdam. Bedoeld voor kinderen vanaf 2 1/2 – 3 jaar die meer kunnen / willen dan in reguliere school / creche gebeurt.

Opvallend is de mening van Jan ter Wel, de emeritus hoogleraar pedagogiek die geinterviewd wordt. Hij vindt het jammer dat dit gebeurt. Jammer want zo verdwijnen de slimmere kinderen uit de reguliere klassen en dat haalt het gemiddelde naar beneden. En vooral voor de zwakkere kinderen is een hoger gemiddelde belangrijk. Ze kunnen dan meteen leren samenwerken met kinderen uit andere sociaal /economische achtergronden.

Thoreau stelt dat je niet kunt groeien als je niet weet wat het is dat je niet weet en je steeds
maar blijft cirkelen in wat je wel weet. Einstein stelt dat problemen vaak niet opgelost kunnen worden in hetzelfde kader als waarin ze gecreëerd zijn. In ’t Veld heeft het dan weer over het real life system.
In mijn beleving zijn dit wijze uitspraken van wijze mensen. Ze staan echter in schril contrast met de onderwijswerkelijkheid. Immers de moderne student dient zelf zijn leervragen te bedenken en te formuleren. De moderne student komt in de praktijk helemaal niet meer tot een verbreding van zijn real life system omdat hij of zij de instrumenten die hiervoor zijn niet meer krijgt van de instellingen of niet meer hoeft te gebruiken om tot voldoendes te komen. Wat hij of zij niet meer in voldoende mate krijgt is de beschikking over een vakbekwame docent en wat hij of zij niet of nauwelijks meer gebruikt is literatuur. Wie laat je nu nog weten wat je niet weet en wat de hierbij horende leervragen zijn om daar achter te komen. Wie bewaakt hierbij de effectiviteit en efficiëntie van het leerproces en in welke mate.

Beste BON-sympathisanten,

Graag wil ik een bijdrage leveren aan de discussie op de Beter Onderwijs Nederland website. Ik zeg er alvast bij dat ik -gelukkig- geen socioloog, politicoloog of onderwijskundige ben. Waarschijnlijk weten velen het hiernavolgende al, maar ik vond het nog niet op de website.

Omkering van perspectief in jaren zestig en zeventig

[img_assist|fid=8|thumb=1|alt=logo BON – klein]De afgelopen weken heb ik een paar site-veranderingen uitgeprobeerd; vandaag zijn ze definitief geworden. De belangrijkste:

1. De voorpagina is veranderd. Het kringoverzicht is verdwenen, en in plaats daarvan is een lijst gekomen met de recente postings.

2. De kringstructuur is iets vereenvoudigd, door sommige kringen ineen te schuiven.

3. Er is een agenda, bedoeld voor dingen die van belang kunnen zijn voor BON-leden en sitebezoekers. Ik heb er nu wat gelegenheden in gezet waar BONners spreken. Maak hier vooral gebruik van – zet er verkiezingsbijeenkomsten in, symposia, lokale bijeenkomsten, alles wat maar enigszins interessant kan zijn.

Inleiding
Toen ik vijftien jaar na mijn eindexamen als docent terugkeerde in het voortgezet onderwijs, werd het me al snel duidelijk dat er een hoop veranderd was. Ineens heette de onderbouw “basisvorming” en de bovenbouw “Tweede Fase”. Waarom eigenlijk? En hoe zat het nou met dat studiehuis? Bestaat de mavo nu wél of niet? Wat is het vmbo en waar komt het vandaan? Waarom zijn zoveel scholen opgegaan in grote, gefuseerde organisaties? En waar komt dat gedoe met het nieuwe leren ineens vandaan? Tijdens mijn eerstegraadsopleiding had ik niet het gevoel dat ik hier op een kritische manier over geïnformeerd werd. Er werd vooral heel veel niet verteld.

écrasez l’infame !

Na het verschijnen van het manifest van de 2 belangrijkste werkgeversorganisaties heeft BON waarschijnlijk de mogelijkheid om met de werkgevers een strategische alliantie aan te gaan. M.i. moet deze alliantie zich niet er voor inzetten om rechtstreeks binnen de bestaande onderwijsstructuren veranderingen in gang te zetten maar streven naar een parallelle organisatie van kleine zelfstandig opererende categorale BON-scholen onder een bestuur dat zich als een faciliterende instantie ziet. Deze proberen wel de mogelijkheid van af- en op-stromen in stand te houden maar dat niet ten koste van hun eigen les-programma en lesmethode.