blogs

Dit is een zo mooi artikeltje, dat moet gewoon zó onder de aandacht gebracht worden …

———–

Grote staf of kleine – ’t maakt niet uit (NRC 22 juni 2006)

Door onze redacteur Jaco Alberts

Rotterdam, 22 juni. Publieke organisaties als gemeenten, zorginstellingen of scholen met een relatief grote ondersteunende staf leveren niet meer kwaliteit dan organisaties met weinig ‘overhead’.

Dat concludeert adviesbureau Berenschot na onderzoek naar ruim 750 organisaties die met publiek geld worden gefinancierd. De omvang van overhead bij publieke organisaties staat al lang ter discussie. Volgens onderzoekers Mark Huijben en Arno Geurtsen van Berenschot worden kwaliteitsverschillen „vaak ten onrechte aangevoerd om grote verschillen in de omvang van de overhead te rechtvaardigen”. In werkelijkheid bestaat er „nauwelijks verband” tussen de omvang van de overhead en de kwaliteit van de organisatie.

Het MBO Agrarisch Onderwijs gaat fiks op de schop. Ergens heeft een klein clubje heren bedacht dat wij lessen gaan aanbieden volgens het wereldenprincipe. Dat moet vooral swingen en het moet kicken zijn.
De site www.groenonderwijs.com lokt toekomstige studenten met super leuke MBO-opleidingen.
Boerenjongens volgen voortaan de opleiding Good Food ( met als symbool een grote rode parika ), boom- en bloemtelers doen aan Surprising Nature ( het was eerst Flower Power maar dat vond men blijkbaar wat te gewaagd), dierverzorgers zijn Animal Friends, toekomstige tuinlieden houden zich bezig met Outdoor Life. Ik citeer de tuinlieden even: “Je hebt energie voor tien en vindt het super boring om binnen te zitten. Liever ben je in de tuin bezig, een vijver aanleggen, een mountainbiketocht aan het organiseren met vrienden of tweedehands spulletjes aan het opknappen.”

Het onderwijs is voortdurend het toneel van constante beroering. Een dynamischer werkkring is nauwelijks denkbaar, of het moet de intensive care-afdeling in het hart van Miami zijn, zoals men die ziet in TV-series. De overeenkomst is treffend.
Onze patiënt is een wat kwakkelend type, dat zich zo goed en kwaad als het gaat weet staande te houden temidden van allerlei ernstige dreigende epidemieën en kwalen.
Het slachtoffer smacht naar een rustige omgeving om van alle opwinding te kunnen herstellen. Daarbij moet voortdurend schichtig om zich heen gekeken worden of er niet ergens een of ander farmaceutisch bedrijf of een team specialisten op de loer ligt om weer een nieuw medicijn of een nieuwe therapie uit te testen op de zich in hun ogen voortslepende zieke.

Zojuist wilde ik een stukje gaan schrijven over de behoefte aan structuur in het MBO. Tot ik bedacht dat ik daar al eerder wat over heb geschreven. Ik kopieerde het van het forum.

Vandaag besteedde ook Netwerk aandacht aan de groeiende kritiek op het Nederlandse beroepsonderwijs. Veel jongeren in de grensstreek kiezen voor het Belgisch beroepsonderwijs. Uit het programma bleken dat er drie punten als voordeel gezien werden van het Belgisch onderwijs:
1 veel meer orde, discipline en respect voor docenten
2 meer aandacht voor de praktische beroepsvakken
3 veel meer uren onderwijs en geen lesuitval

In de kantlijn van een andere discussie werd een interessant punt aangeroerd: hoe organiseren we het toetsen van de leerlingen. Laten we ons voor het gemak beperken tot het VO, wie weet komen we later aan andere onderwijsniveaus toe.

Mijn vraag hier is: kunnen we samen tot een samenhangend standpunt komen, met onderbouwing, over hoe het toetssysteem opgezet dient te worden? Dat zou mooi zijn, wie weet kunnen we het tot officieel BON-standpunt maken.

Korte samenvatting van wat reeds besproken is:

Het centraal examen (CE) heeft als voordeel dat het uniform is over de populaties leerlingen en scholen. (mcouzijn merkt terecht op dat het niet uniform is over de tijd.) Daarmee kan het dienen als vergelijkingsinstrument tussen leerlingen en (met de nodige kanttekeningen) tussen scholen.

Zojuist hoor ik iets interessants op BNR (Business News Radio / www.bnr.nl). Naar aanleiding van het voorstel van minister Dekker (Volkshuisvesting) om miljarden extra in achterstandswijken te investeren, verklaart architectuurhistoricus Wouter van Stiphout het volgende.

“Het blijkt dat een school waarin je kunt doorstromen van VMBO naar Mavo en van Mavo naar Havo en naar VWO, een enorme vestigingsfactor voor een wijk is.” En, als ik zijn mening correct weergeef, beweert hij ook dat je met zo’n school veel meer kunt bereiken dan met het afbreken van woningen van de mensen die zo’n wijk tot een achterstandswijk maken. Klinkt logisch. Alleen mogen de woningbouwverenigingen, die dit naar het schijnt al lang doorhebben, hun geld alleen uitgeven aan: woningbouw.

Een docent die op het BON-forum actief is, trok het in twijfel of er wel echt sprake was van tomeloze regelzucht op middelbare scholen. Hieronder mijn reactie daarop.

Als u voor mij een lijst kunt maken van scholen waar de docenten zoveel vrijheid hebben als u beschrijft, dan zou u me daar een groot plezier mee doen. Sowieso als andere docenten die informatie ook hier met mij zouden willen delen: heel graag! Ik ben namelijk nog op zoek naar een baan voor het komende schooljaar op een school zonder “ambitieuze, in onze ogen onomkeerbare onderwijsvernieuwingen”.

Mijn eigen ervaringen van vooral het afgelopen jaar lijken erg op die van Ralph Hanzen, zoals hij die in het NRC-artikel beschreven heeft. De regelzucht, of beter gezegd, de bemoeizucht, was misschien niet tomeloos veel, maar wel tomeloos irritant. Een paar voorbeelden.

Vandaag las ik op de BON website het artikel “De bureaucratische strijkstok” van Hans Waltman (oorspronkelijk geplaatst 2006-06-06 bij Regelzucht.nl).

In het stuk gebruikt hij het woord “regelnevelen”, dat ik nog niet kende.

Ik geef les op het MBO aan de niveaus 1 en 2. Een onderwerp dat volgens mij nadere discussie behoeft is de kreet: ‘Val mensen die goed zijn met hun handen niet lastig met algemeen vormend onderwijs’. Ik ben het er niet mee eens. Dat is niet alleen om mijn eigen baantje veilig te stellen (Ik geef Nederlands en Maatschappijleer), maar ook omdat ik vind dat taalvaardigheid (in de brede zin) en basiskennis van de samenleving noodzakelijk zijn om je overeind te houden in deze ingewikkelde maatschappij.
Ik zou zeggen: JUIST als leerlingen moeite hebben met dit soort vakken moeten ze hierin goed onderwijs krijgen en misschien zelfs langer onderwijs krijgen. Mijn belangrijkste onderwijsdoel is om binnen de beschikbare tijd het maximaalste uit leerlingen te krijgen. Heel vaak verbazen mijn leerlingen zichzelf door hun prestaties en cijfers. Okee, met spelling zal het nooit echt geweldig worden, al kun je het bewustzijn ervan blijven onderhouden, maar zo duidelijk mogelijk formuleren, handig omgaan met je medemensen, argumenteren en vergaderen (om maar eens een kleine greep te doen) zijn enorm belangrijk.

‘Ruimte voor professional is pure ideologische kitsch’ schreeuwt de voorpagina van Het Betoog (Volkskrant) vandaag. Het artikel zelf blijkt veel subtieler: ruimte voor de professional is inderdaad hoognodig, zo schrijft Kees Kraaijeveld, maar dan moet de professional wel de bijbehorende mentaliteit hebben. En die ontbreekt bij veel huidige professionals, door jarenlange onderwaardering, en door de simpele afwezigheid van een expliciete beroepscode.

Op deze site dringt Miriam Lavell al een tijdje aan op een beroepscode voor docenten – misschien moet dat er toch eens van komen. Wie doet een voorzet?