Het onderwijs is voortdurend het toneel van constante beroering. Een dynamischer werkkring is nauwelijks denkbaar, of het moet de intensive care-afdeling in het hart van Miami zijn, zoals men die ziet in TV-series. De overeenkomst is treffend.
Onze patiënt is een wat kwakkelend type, dat zich zo goed en kwaad als het gaat weet staande te houden temidden van allerlei ernstige dreigende epidemieën en kwalen.
Het slachtoffer smacht naar een rustige omgeving om van alle opwinding te kunnen herstellen. Daarbij moet voortdurend schichtig om zich heen gekeken worden of er niet ergens een of ander farmaceutisch bedrijf of een team specialisten op de loer ligt om weer een nieuw medicijn of een nieuwe therapie uit te testen op de zich in hun ogen voortslepende zieke.
De OK ligt dus vol met van de straat geplukte patiënten, met om het bed geschaard een bataljon doktoren die allemaal een daartoe geëigende opleiding hebben gevolgd en dus goed menen te weten hoe het slachtoffer behandeld dient te worden. Het zijn gezonde types, want zelf nooit ziek geweest. Een flink salaris en dito declaratie-gedrag is dan ook op zijn plaats.
Behandeld zal en moet er worden. Zodra de vermeende zieke middels een infuus is voorzien van nieuwe medicijnen, staat de volgende arts al weer klaar een nog beter medicijn onder dwangvoeding toe te dienen.
De patiënt doet vertwijfelde pogingen te protesteren, wil zeggen dat hij zich eigenlijk redelijk lekker voelde daar op straat, maar door alle slangen, sondes en verdovingen is dit schier onmogelijk. Bovendien weet hij de gehele kundige medische staf tegenover zich, dus protest is bij voorbaat zinloos en wordt niet op prijs gesteld. De enkeling die voorzichtig aan de slangetjes waagt te trekken, krijgt een bijkans fatale dosis en wordt nog even stevig vastgebonden aan het bed, want hinderlijke patiënten, ja, die bemoeilijken in ernstige mate het herstelproces. Wie een klacht indient bij het medisch tuchtcollege, vindt in het algemeen niet thuis.
Her en der spuit bloed in het rond, irritant uitstekende lichaamsdelen worden fluks geamputeerd. Met droge ogen verkondigen de medici nu het ultieme medicijn cq. genezingsproces te hebben uitgevonden.
Na ontslag uit het ziekenhuis mag de patiënt weer enige tijd rondhompelen, aan een verrijdbaar infuus, op de been gehouden door een nieuwe dosis medicatie die door de farmaceutische industrie is uitgedacht, totdat men meent dat het weer tijd is voor een nieuwe bloedtransfusie, schedeltrepanatie of harttransplantatie.
Ik wens de zieke bijzonder veel sterkte toe.