Maand: juni 2006

(Verzameld door Maria Rietdijk-Helmer)

Letterlijke teksten uit hun verkiezingsprogramma
Daarbij hun bereikbaarheid in de Tweede Kamer en hun e-mailadres daar

CDA 2003
– scholen weer zelf verantwoordelijk maken
– achterstanden in het onderwijs inhalen door een extra investering die scholen ‘regelvrij’ mogen inzetten voor bijvoorbeeld (materiële voorzieningen en betere arbeidsvoorwaarden
– maximum grootte voor scholen
Secr. 070 318 3020 cda@tweedekamer.nl

VVD 2003
– scholen bevrijden van centrale regelzucht
– meer keuzevrijheid leerlingen en studenten (waar mogelijk ondersteund door vouchers)

Elders op deze website wordt een verhitte discussie gevoerd over salarissystemen. Jammer, want dit raakt volgens mij niet de essentie.
Wat zou er moeten gebeuren om het voortgezet of Middelbaar Beroepsonderwijs weer aantrekkelijk te maken? Het basisonderwijs schijnt inmiddels alweer velen aan te trekken. Daar ligt het probleem niet. Wat zou ik willen?

– Gewaardeerd worden als professional door de maatschappij en door de leiding van mijn school

– Weg met de vernieuwing om de vernieuwing. Het onderwijs is geen wasmiddel. Verandering moet verbetering als doel hebben en niets anders.

– Verandering kan alleen op basis van zorgvuldige experimenten die goed geevalueerd zijn en evident verbetering aantonen.

De eindexamenresultaten waren, op een enkele uitzondering na, weer droevig dit jaar.
In de docentenkamer hoorde ik ook veel geklaag van collega’s van andere vakken.
En toen ik de lijsten met cijfers onder ogen kreeg, zag ik dat Latijn niet het enige vak is waar het voorkomt dat leerlingen voor het CSE twee hele punten lager scoren dan voor de schoolexamens.
Daarom heb ik op een algemene vergadering in de rondvraag het woord genomen en gevraagd: hoe lang moet dit nog zo doorgaan? Ik kreeg als antwoord van de unitdirecteur “Wil je op mijn kamer langskomen?” Onze scholengemeenschap is een fusieproduct en lijdt niet alleen onder schaalvergroting, maar ook onder het feit dat men inzet op het zogenaamde “nieuwe leren”. Ben je het er niet mee eens? Dan ga je toch weg! Dat is de gedachte van de managers. Er zijn ook dit jaar weer vele, goede docenten, die elders een baan gaan vervullen komend schooljaar. Maar als je bijna 58 bent is dat iets moeilijker. Aan ideeën geen gebrek. Aan lesuren wel.

Al eerder heb ik op deze site mijn mening verkondigd over het gebruik van mobiele telefoons door leerlingen in het schoolgebouw. Daarbij heb ik vermeld dat Bloomberg, de burgemeester van New York, bezig is om deze apparaten blijvend uit de schoolgebouwen in zijn stad te weren.

Nog even als herhaling: mobiele telefoons, tegenwoordig veelal uitgerust met camera, kunnen door leerlingen onder meer worden gebruikt
– als vertier (spelletjes, muziek afspelen, SMS’en)
– om toetsopgaven te kopiëren en te verspreiden;
– om geen bord-aantekeningen te hoeven maken;

Beste mede-BONners,

Als docent neem ik regelmatig dingen van televisie op, om die te gebruiken in mijn lessen. Uitzendingen van School-TV horen daar ook bij. Zojuist krijg ik een bericht van Teleac/NOT in mijn mailbox met daarin de boodschap: “De nieuwe mediawet biedt geen garanties voor het maken van goede educatieve programma’s voor allerlei verschillende doelgroepen.” En daar zijn ze bezorgd over. En als zij dat zijn, dan ben ik dat ook.

Als School-TV en educatieve televisie in het algemeen jullie ook aan het hart gaat, wil ik jullie oproepen om de petitie te tekenen op:

www.teleacnot.nl/sites/petitie/

Dit is een zo mooi artikeltje, dat moet gewoon zó onder de aandacht gebracht worden …

———–

Grote staf of kleine – ’t maakt niet uit (NRC 22 juni 2006)

Door onze redacteur Jaco Alberts

Rotterdam, 22 juni. Publieke organisaties als gemeenten, zorginstellingen of scholen met een relatief grote ondersteunende staf leveren niet meer kwaliteit dan organisaties met weinig ‘overhead’.

Dat concludeert adviesbureau Berenschot na onderzoek naar ruim 750 organisaties die met publiek geld worden gefinancierd. De omvang van overhead bij publieke organisaties staat al lang ter discussie. Volgens onderzoekers Mark Huijben en Arno Geurtsen van Berenschot worden kwaliteitsverschillen „vaak ten onrechte aangevoerd om grote verschillen in de omvang van de overhead te rechtvaardigen”. In werkelijkheid bestaat er „nauwelijks verband” tussen de omvang van de overhead en de kwaliteit van de organisatie.

Het MBO Agrarisch Onderwijs gaat fiks op de schop. Ergens heeft een klein clubje heren bedacht dat wij lessen gaan aanbieden volgens het wereldenprincipe. Dat moet vooral swingen en het moet kicken zijn.
De site www.groenonderwijs.com lokt toekomstige studenten met super leuke MBO-opleidingen.
Boerenjongens volgen voortaan de opleiding Good Food ( met als symbool een grote rode parika ), boom- en bloemtelers doen aan Surprising Nature ( het was eerst Flower Power maar dat vond men blijkbaar wat te gewaagd), dierverzorgers zijn Animal Friends, toekomstige tuinlieden houden zich bezig met Outdoor Life. Ik citeer de tuinlieden even: “Je hebt energie voor tien en vindt het super boring om binnen te zitten. Liever ben je in de tuin bezig, een vijver aanleggen, een mountainbiketocht aan het organiseren met vrienden of tweedehands spulletjes aan het opknappen.”

Het onderwijs is voortdurend het toneel van constante beroering. Een dynamischer werkkring is nauwelijks denkbaar, of het moet de intensive care-afdeling in het hart van Miami zijn, zoals men die ziet in TV-series. De overeenkomst is treffend.
Onze patiënt is een wat kwakkelend type, dat zich zo goed en kwaad als het gaat weet staande te houden temidden van allerlei ernstige dreigende epidemieën en kwalen.
Het slachtoffer smacht naar een rustige omgeving om van alle opwinding te kunnen herstellen. Daarbij moet voortdurend schichtig om zich heen gekeken worden of er niet ergens een of ander farmaceutisch bedrijf of een team specialisten op de loer ligt om weer een nieuw medicijn of een nieuwe therapie uit te testen op de zich in hun ogen voortslepende zieke.

Zojuist wilde ik een stukje gaan schrijven over de behoefte aan structuur in het MBO. Tot ik bedacht dat ik daar al eerder wat over heb geschreven. Ik kopieerde het van het forum.

Vandaag besteedde ook Netwerk aandacht aan de groeiende kritiek op het Nederlandse beroepsonderwijs. Veel jongeren in de grensstreek kiezen voor het Belgisch beroepsonderwijs. Uit het programma bleken dat er drie punten als voordeel gezien werden van het Belgisch onderwijs:
1 veel meer orde, discipline en respect voor docenten
2 meer aandacht voor de praktische beroepsvakken
3 veel meer uren onderwijs en geen lesuitval

In de kantlijn van een andere discussie werd een interessant punt aangeroerd: hoe organiseren we het toetsen van de leerlingen. Laten we ons voor het gemak beperken tot het VO, wie weet komen we later aan andere onderwijsniveaus toe.

Mijn vraag hier is: kunnen we samen tot een samenhangend standpunt komen, met onderbouwing, over hoe het toetssysteem opgezet dient te worden? Dat zou mooi zijn, wie weet kunnen we het tot officieel BON-standpunt maken.

Korte samenvatting van wat reeds besproken is:

Het centraal examen (CE) heeft als voordeel dat het uniform is over de populaties leerlingen en scholen. (mcouzijn merkt terecht op dat het niet uniform is over de tijd.) Daarmee kan het dienen als vergelijkingsinstrument tussen leerlingen en (met de nodige kanttekeningen) tussen scholen.