HET INDIVIDU VERSUS HET SYSTEEM.

STELLING: ONZE ZELFREDZAAMHEID (empowerment) BOTST MET DE ONDERWIJS/MACHT STRUCTUREN.
Staan onze kinderen eigenlijk alleen nog maar ten dienste van het voortdurend aangepast en uitgebreid geldverslindend onderwijs(prestatie)systeem? Waar het alleen over doelen gaat. Met een voortdurende stijging van kosten en daling van kwaliteit van leerkrachten en opleidingsniveaus. Is er geen plek meer voor het individu en dus ook niet voor leerlingen met een beperking? Maar, is het werkelijke doel van de opvoeding en het onderwijs en het leven niet: het leren hoe verantwoord om te gaan met jezelf en met je omgeving (bewustwording) en vervolgens je talenten ontdekken en ontplooien. Om bij te kunnen dragen aan het collectieve bewustzijn. Waar staan wij, onze kinderen en met name de overheid/politiek in dit opvoeding- en onderwijs verhaal? A.g.v. de ontzuiling, het individualisme en het materialisme, zijn velen zelf grenzen gaan bepalen, zelf normen en waarden gaan bedenken. U en ik, maar ook leiders en de overheid hebben die vrijheid. Enkelen gaat dat goed af. De meerderheid komt er al snel achter dat dit zonder ondersteuning en sturing voor hen niet werkt, vooral kinderen hebben daar moeite mee. De wetenschap toont immers aan dat kinderen en jongvolwassenen daartoe niet in staat zijn, omdat het betreffende deel van hun hersenen nog niet tot wasdom gekomen is, aangaande zelfreflectie, zelfevaluatie en sociaal gedrag. Dit erkennen is voor hen moeilijk en veroorzaakt gezichtverlies, zo ontstaat er een gevoel van onzekerheid en ontevredenheid. Dit gevolg wordt vaak door het kind, op ”solo toer’ dan maar gecompenseerd met afwijkend (extreem) gedrag, drank, drugs, bling bling, etc. Vervolgens wordt er door leiders en politici vaak begrip getoond voor de daaruit voortvloeiende situaties en het systeem wordt weer aangepast, zonder structureel en onlosmakelijk de daarmee verbonden: I oorzaken bespreekbaar te maken en II voorgevallen excessen te benoemen, sterk af te keuren en sancties toe te passen. Het nalaten daarvan is voor de plegers van excessen een vrijbrief en een aanzet voor anderen om dit gedrag te kopiëren. Laat men dit na, omdat dit kijkers, lezers (lees: wel veel aandacht voor sensatie verhalen) en stemmers kan kosten, als toegegeven wordt dat het systeem faalt en dus ook zij als de verantwoordelijken? Tot zelfreflectie, zelfevaluatie en sociaal gedrag zijn volwassenen wel degelijk in staat, zeker de hoog opgeleide leiders en bestuurders. Toch wordt er door overheden/leiders en media veelvuldig aandacht geschonken aan de gevolgen en onvoldoende aan de oorzaken van dat alles. Het ontbreken van de aandacht voor het welzijn en het bewustzijn van het individu, veroorzaakt logiserwijs het ontbreken van diezelfde aandacht voor onze samenleving. Is het omdat ontevreden mensen wel makkelijk beïnvloedbaar zijn, iets wat zij wel erg interessant vinden. Zo interessant dat men de risico’s op de koop toe neemt, zoals het fenomeen Pim Fortuijn en de media met hun grote invloed op het gedrag van de kiezers. Het brengt hen echter nog steeds niet verder dan het in stand houden van het systeem en hun eigen baan, hoge uitzonderingen daargelaten. Het werkelijke belang van het individu, zo ook dat van kinderen met een beperking, is voor hen dus helemaal geen item. Dit is een verklaring dat er geen verandering komt in dit systeem en het onderwijs. Wij, ouders, met name de assertieve onder ons, onze kinderen en de wetenschappers constateren jaar in en jaar uit, telkens weer dezelfde misstanden, die wij steeds opnieuw onder de aandacht van verantwoordelijken brengen:

In de NVOX van september, nr 7, blz 321, staat bijgaand redactioneel artikel. De auteur vindt de standpunten van BON “waardeloos. Het is reactionaire taal, aantoonbaar slecht onderbouwd.”

Handig zo’n Blog. met twee tassen boodschappen aan de hand schiet er een gedachte door je heen en thuis meteen de mogelijkheid om het vast (en voor) te leggen.

Ik heb de indruk dat de sterkste kritiek op HNL komt van de meest ervaren en de hoogst opgeleide docenten. In elke professie zou er naar die mensen meer geluisterd worden dan naar de lager opgeleide minder ervaren mensen.

Als een 747 gezagvoerder met tig vlieguren zich uitspreekt over gevaren van een of ander nieuw systeem, dan legt dat meer gewicht in de schaal dan de mening van iemand die net zijn vliegbewijs voor lichte vleigtuigjes heeft en die zegt dat het vanaf nu allemaal beter wordt. Vul voor piloot arts/bestuurder/militair/politieman of zelfs wetenschapper in en steeds is de wijze hoog opgeleide professional in het voordeel. Enkel bij het onderwijs niet.

Behoefte aan structuur in opvoeding en onderwijs

Veel mensen, maar vooral jongeren leven in verwarring. De samenleving is enorm complex en biedt (schijnbaar) vreselijk veel keuzemogelijkheden. Veel jongeren weten niet wat ze moeten kiezen en zigzaggen ogenschijnlijk doelloos door het leven, op zoek naar het geluk. Ze proberen wisselende genotsmiddelen, scholen, banen, religies, vakantiedoelen en partners, maar blijven richtingloos. Soms komt er –erg laat- toch een situatie dat ze eieren kiezen voor hun geld, een opleiding afmaken, een baan te zoeken en (het voornemen om) bij een bepaalde partner ook maar te blijven. Anderen eindigen zonder dat alles; alleen de genotmiddelen willen nog wel eens blijven.

Kennis overdragen, daar gaat het om. En wat meer natuurlijk…