HET INDIVIDU VERSUS HET SYSTEEM.
STELLING: ONZE ZELFREDZAAMHEID (empowerment) BOTST MET DE ONDERWIJS/MACHT STRUCTUREN.
Staan onze kinderen eigenlijk alleen nog maar ten dienste van het voortdurend aangepast en uitgebreid geldverslindend onderwijs(prestatie)systeem? Waar het alleen over doelen gaat. Met een voortdurende stijging van kosten en daling van kwaliteit van leerkrachten en opleidingsniveaus. Is er geen plek meer voor het individu en dus ook niet voor leerlingen met een beperking? Maar, is het werkelijke doel van de opvoeding en het onderwijs en het leven niet: het leren hoe verantwoord om te gaan met jezelf en met je omgeving (bewustwording) en vervolgens je talenten ontdekken en ontplooien. Om bij te kunnen dragen aan het collectieve bewustzijn. Waar staan wij, onze kinderen en met name de overheid/politiek in dit opvoeding- en onderwijs verhaal? A.g.v. de ontzuiling, het individualisme en het materialisme, zijn velen zelf grenzen gaan bepalen, zelf normen en waarden gaan bedenken. U en ik, maar ook leiders en de overheid hebben die vrijheid. Enkelen gaat dat goed af. De meerderheid komt er al snel achter dat dit zonder ondersteuning en sturing voor hen niet werkt, vooral kinderen hebben daar moeite mee. De wetenschap toont immers aan dat kinderen en jongvolwassenen daartoe niet in staat zijn, omdat het betreffende deel van hun hersenen nog niet tot wasdom gekomen is, aangaande zelfreflectie, zelfevaluatie en sociaal gedrag. Dit erkennen is voor hen moeilijk en veroorzaakt gezichtverlies, zo ontstaat er een gevoel van onzekerheid en ontevredenheid. Dit gevolg wordt vaak door het kind, op ”solo toer’ dan maar gecompenseerd met afwijkend (extreem) gedrag, drank, drugs, bling bling, etc. Vervolgens wordt er door leiders en politici vaak begrip getoond voor de daaruit voortvloeiende situaties en het systeem wordt weer aangepast, zonder structureel en onlosmakelijk de daarmee verbonden: I oorzaken bespreekbaar te maken en II voorgevallen excessen te benoemen, sterk af te keuren en sancties toe te passen. Het nalaten daarvan is voor de plegers van excessen een vrijbrief en een aanzet voor anderen om dit gedrag te kopiëren. Laat men dit na, omdat dit kijkers, lezers (lees: wel veel aandacht voor sensatie verhalen) en stemmers kan kosten, als toegegeven wordt dat het systeem faalt en dus ook zij als de verantwoordelijken? Tot zelfreflectie, zelfevaluatie en sociaal gedrag zijn volwassenen wel degelijk in staat, zeker de hoog opgeleide leiders en bestuurders. Toch wordt er door overheden/leiders en media veelvuldig aandacht geschonken aan de gevolgen en onvoldoende aan de oorzaken van dat alles. Het ontbreken van de aandacht voor het welzijn en het bewustzijn van het individu, veroorzaakt logiserwijs het ontbreken van diezelfde aandacht voor onze samenleving. Is het omdat ontevreden mensen wel makkelijk beïnvloedbaar zijn, iets wat zij wel erg interessant vinden. Zo interessant dat men de risico’s op de koop toe neemt, zoals het fenomeen Pim Fortuijn en de media met hun grote invloed op het gedrag van de kiezers. Het brengt hen echter nog steeds niet verder dan het in stand houden van het systeem en hun eigen baan, hoge uitzonderingen daargelaten. Het werkelijke belang van het individu, zo ook dat van kinderen met een beperking, is voor hen dus helemaal geen item. Dit is een verklaring dat er geen verandering komt in dit systeem en het onderwijs. Wij, ouders, met name de assertieve onder ons, onze kinderen en de wetenschappers constateren jaar in en jaar uit, telkens weer dezelfde misstanden, die wij steeds opnieuw onder de aandacht van verantwoordelijken brengen:
A.g.v. het nalaten van de overheidstaak, is er al jaren een gebrek aan adequate informatie en ondersteuning op een vindbare plek voor de doelgroep. Het wordt hen zo wel erg lastig gemaakt, m.a.g dat er verkeerde keuzes gemaakt worden. Dat duizenden kinderen geen of het verkeerde onderwijs krijgen, (bron: het GION inst.), ontkent de overheid. Signalen van misstanden van de afgelopen jaren van ervaringsdeskundige ouders, de doelgroep en talloze wetenschappers en de dagelijkse realiteit ten spijt, structurele veranderingen komen er niet. Aanpassingen van het systeem wel. Want dit omvangrijk en duur systeem, bestaande uit: overheid als werkgever, scholen en professionals als werknemer, weten zichzelf alleen zo in stand te houden. Alleen zij bepalen en evalueren het beleid. Daardoor komt er maar een fractie van het budget, afgelopen jaar 27 miljard euro, echt bij onze kinderen terecht. Effectief informeren en beleid maken met- en ten behoeve van de doelgroep, zoals de wet voorschrijft, is voor hen maar bijzaak, ja zelfs strijdig met hun eigen belang, ja zelfs door hen onnodig bevonden. Aldus de recente antwoorden aan oudersaanzet van de ministeries van OCW en VWS, dit zal overigens wel afgedaan worden met: “het was niet zo bedoeld”. Assertieve ouders zijn confronterend, dus lastig en al door diverse ambtenaren neergezet als een groep die teveel invloed dreigt te krijgen op het beleid. Zolang individuele ouders en leerlingen zich niet verenigen en hun individuele stem niet met kracht (lees massaal) kunnen, willen of durven te laten horen, vormen zij geen bedreiging voor het systeem. Toch zal dit blijven gebeuren en lopen wij ouders op tegen de gevestigde belangen. Zo worden we al de interactieve burgers genoemd, die teveel invloed op het beleid dreigen te krijgen, aldus een onderzoek van: www.Politiek-digitaal.nl in het dossier ‘Ziek van het Milieu?‘. Geplaatst door Steven de Jong van www.regelzucht.nl in Moderne democratie.
.
.