Maand: mei 2011

Documentairemaker Ruben Gischler vertelt in De Volkkrant van 4 mei dat zijn dochter van tien thuiskwam met het verhaal dat Hitler zelf van Joodse afkomst was en dat diens antisemitisme voortkwam uit zelfhaat. Hij dacht aan een incident, maar van het NIOD hoorde hij, dat dit stukje tenenkrommende amateurspsychologie (deze terminologie is van mij) blijkbaar een hit op de pabo is, want zij krijgen daar regelmatig klachten over te horen.

In het recente nummer van het Pianobulletin staat een interview met de pianist/docent Paolo Giacometti.
Giacometti is een pianist van faam, internationaal optredend. Drie dagen in de week geeft hij les. Onlangs is hij als docent overgestapt van het Utrechtse conservatorium naar de Robert Schumann Hochschule in Düsseldorf. In het interview lucht hij zijn hart over de crisis waar het (piano)-onderwijs in Utrecht terecht is gekomen. Hij is blij dat hij er weg is.

Gebrek aan kennis van het verleden

Waarom was het artikel van Bastiaan Bommeljé in NRC Handelsblad van 7 mei j.l. zo’n geslaagde analyse van de geleidelijke afbraak van het hoger beroepsonderwijs in de laatste decennia? Omdat Bommeljé niet alleen afgaat op indrukken en meningen maar ook over feitenkennis beschikt. Hij houdt ongetwijfeld een privé-archief bij waardoor hij zijn mening kan staven met cijfermateriaal, met rapporten en citaten.
Dat is om meer dan één reden van groot belang: zijn betoog wint aan overtuigingskracht, hij toont aan hoe weinig ruggegraat de ‘onderwijsspecialisten’ hebben en hij voorkomt dat de verantwoordelijken zich kunnen witwassen door het verleden anders voor te stellen dan het geweest is.

“BON beoogt een antwoord te bieden op de vraag waar het herstel van ons onderwijs werkelijk om vraagt” staat geschreven in het slotkapitttel “De oprichting en doelstelling van Beter Onderwijs Nederland” van haar Δ-plan voor het Onderwijs. Dat kan veel korter gezegd worden dan in de heldere uiteenzetting van het echtpaar Verbrugge-Breeuwsma aangegeven wordt. Namelijk “terug naar de tijd van vóór de grote onderwijsveranderingen; terug naar de HBS en de het Gymnasium van vóór de Mammoetwet”.

opinie.deredactie.be/2011/05/04/diplomazwendel/

Het afgelopen decennium trok de Nederlandse overheid zich terug uit het onderwijs na een periode van overmatig centralisme. De scholen kregen ‘lumpsum’ bekostiging en mochten het zelf uitzoeken. De schoolleiding werd college van bestuur, kocht auto’s met chauffeur, investeerde soms meer in gebouwen en in buitenlandse avonturen dan in onderwijs. En de school moest groeien, want het staatsgeld kwam uit de groei. ‘Leuke’ opleidingen, met veel zelf te maken werkstukken en soms een verhouding van 34 studenten op één docent. Lekker goedkoop.
…

In Trouw vandaag klaagt Sjoerd Slagter, voorzitter van de VO raad, over de onderwijsinspectie, die zou leerlingen frustreren in hun streven om het hoogst mogelijke diploma te halen.
citaat:
Scholieren bereiken in het voortgezet onderwijs steeds hogere niveaus. Het aantal vwo’ers is sinds 2004 met 14 procent gegroeid, het aantal havisten met 9 procent. In diezelfde tijd is het laagste vmbo-niveau juist met een derde gekrompen.

 
Een overzicht, na de eerste elf rekenblogs.

InTrouw van 7 april zei Grahame Lock over het taalonderwijs, dat het vrijwel uitsluitend was gericht op het leren gebruiken van taal. Op praktisch nut dus. Belangrijk maar eenzijdig. “Want taal heeft ook een esthetische, poëtische kwaliteit. Een kind dat die kant leert waarderen, wordt een rijker mens. Het bestuderen van een vergeten, zeventiende-eeuwse dichter is interessant en verrijkend”.
De kans dat dit gebeurt wordt in het hedendaagse onderwijs steeds kleiner omdat volgens Lock alles steeds meer eenzijdig wordt afgemeten aan het economische nut. En wat is in dit kader de waarde van het bestuderen van zeventiende-eeuwse poëzie?

Bashen?

We moeten met zijn allen beseffen dat het Nederlandse Onderwijs van basisschool tot universiteit een speelbal is in de handen van netwerkende bestuurderen. Niet de onderwijzer, niet de docent, niet de hoogleraar en al zeker niet de ouders zijn eigenaren of de moderne ‘steakholder’. Ook niet het ministerie of de minister of staatsecretaris, ook al zouden ze dat willen, hebben zeggenschap over het Onderwijs. Zij zijn niet meer of minder dan ‘volgers’. Hun beslissingen en wetsvoorstellen zijn voorgekauwd kamervoer , het is niets meer of minder dan het uitvoeren van de ‘wensen’ van het lobbyend bedrijfsleven, raden van Primair Onderwijs, Voortgezet onderwijs, Middelbaar beroepsonderwijs, Hoger onderwijs en Universiteiten. Raden die zich in de loop van de afgelopen vijf á tien jaren dank zij tientallen miljoenen subsidiegelden steeds een groter maatpak aan konden meten. Een maatpak met opportunisme in de voering genaaid, windvanengedrag in de revers en diepe zakken.

Doekle Terpstra is gelukkig. Op zijn TWITTER-account schrijft hij op woensdag 4 mei rond 10.00 uur: “Lees Aleid Truijens in #Volkskrant. Een boeiende column over mij. Eindelijk een stuurman aan de wal die mij begrijpt en doorgrondt! Heerlijk.”

Heeft iemand de Volkskrant bij de hand?