Maand: april 2011

Hare excellentie Marja van Bijsterveldt heeft de onderwijswereld verrast met het handhaven van de proefvertaling voor de klassieke talen op het Centraal Eindexamen. Daarmee heeft zij haar verkondigd adagium (“mijn inzet”) “alles uit een kind halen” enige geloofwaardigheid verschaft. Ook haar uitspraak “uiteindelijk zijn jonge mensen gelukkiger als hun talent ten volle benut wordt” adstrueert dat. Ze rept echter niet over de uitgestelde behoeftebevrediging die nodig is om dat te bereiken: hard werken, soms dingen doen die je niet leuk vindt en teleurstellingen die je te boven moet komen.

De studie fysica heeft naar mijn indruk in Nederland bij velen de reputatie nog een van de weinige studierichtingen te zijn die grotendeels is ontsnapt aan de malaise van onderwijsinflatie.
Tot mijn grote schrik lees ik het volgende op een forum:
“Ik heb in Nederland met niks doen een BSc Natuurkunde cum laude gehaald. Helaas was ik in mijn eerste in tweede jaar tevreden met hoge cijfers en dacht ik dat ik goed bezig was, ook al deed ik niet veel. Op de universiteit waar ik nu zit, merk ik duidelijk het verschil tussen mij en de studenten die wél hun bachelor op een fatsoenlijke uni hebben gedaan. Met de Nederlandse mentaliteit kom je er dan gewoon niet en ik moet concluderen dat ik in een mogelijk academische carriere altijd achtervolgd zal worden door mijn gebrekkige basis. ”

ik werk sinds januari als leraar op een Rebound school, daar wordt gewerkt met coaches, die soms geen enkele onderwijsbevoegdheid hebben.

Deze coaches kletsen ook maar een eind weg en in plaats van de leerlingen te steunen, schrikken zij ze af, een les over groepsex tijdens een weerbaarheidstraining is dan ook niets bijzonders.

De coaches spiegelen zich aan de leerlingen en kramen de grootste onzin uit die er is, soms vloeken ze net zo hard als de leerlingen.

Vervolgens raken deze kwetsbare leerlingen van slag en vervallen in hun oude gedrag van schelden en tieren op alles wat er is en kan ik als leerkracht alles weer in goede banen leiden.

Heeft iemand ervaring met dit soort klassen en is dit normaal ?

Doekle Terpstra heeft de brutaliteit om te schrijven:

Als je kijkt naar alles wat niet met het onderwijs te maken heeft, staat Inholland er goed voor. Maar op onderwijsgebied staan sommige opleidingen letterlijk aan de rand van de afgrond.

Heeft dat misschien iets te maken met hoe het geld verdeeld wordt Doekle? En waarom doet InHolland dingen die niet met onderwijs te maken hebben?

In de Volkskrant

“Het komt ongeveer vijf keer per jaar voor dat leerlingen worden geschorst. Een enkele keer worden ze verwijderd. “Alleen als de grenzen keer op keer worden overschreden,moet er een andere school gezocht worden. Maar dat gebeurt pas nadat de leerling alle herkansingen die hij heeft gekregen, heeft verpest” aldus volgens TROUW rector van Duivenvoorden van het Aloysius College in Den Haag. Volgens de bij BON weinig geliefde Sjoerd Slagter, nu voorzitter van de VO-raad, zijn scholen terughoudend in het schorsen van leerlingen, onder meer omdat ze bang zijn voor de negatieve publiciteit die ermee gepaard gaat.

In de toch dure TV reclame van een bedrijf met de naam Fixit: de stem zegt: “ze slagen spijkers met koppen”. Niet grappig bedoeld naar ik aanneem. Foutje bedankt?

[vandaag, maandag 18 april, wordt deze blog werkendeweg compleet gemaakt, er komen dus nog een reeks van aanvullingen op deze tekst. Excuus, dat gaat niet meer lukken: ik heb nu in het rekenrapport kunnen lezen dat Nederland gebukt gaat onder een staatsrekendidactiek. Dat was nieuws voor mij, ik ben flabbergasted. Zie hierbeneden.]

De “Autoschool” in Driebergen, waar BON zo vaak te gast heeft mogen zijn, is een ongesubsidieerde school en wil dat graag blijven. De reden is dat zij hun onderwijs zo willen kunnen inrichten als het henzelf het beste lijkt. Dat is helemaal begrijpelijk en behoeft geen toelichting. Onbegrijpelijk is echter dat de overheid de directie niet aanbiedt om de de school te subsidieren zonder dat zij zich moet aanpassen aan de eisen die aan andere HBO’s en MBO-instellingen gesteld worden. Dat zou fair zijn tegenover de scholieren, waarvan de ouders een hoog lesgeld moeten opbrengen of die zelf zich grote financiële offers moeten getroosten.