Al langere tijd zie ik veel van mijn collega’s in het onderwijs worstelen met hun geweten. Op hun en mijn beleving afgaand, zijn er tegenwoordig veel te veel momenten waarop je als docent het idee hebt dat wat je naar de student toe communiceert, niet juist is. Je blijft met het gevoel zitten niet eerlijk te zijn. Dit heeft alles te maken met kennis.
Stel je voor dat je samen met een ander een product, zoals een werkstuk, moet beoordelen Jij doet dat als inhoudsdeskundige en die ander als procesbegeleider. Jij vindt als vakdocent dat de inhoud veel te weinig niveau heeft maar de procesbegeleider vindt het, als leek, wel mooi. Wat zou je dan eigenlijk tegen de student moeten zeggen? Het is een mooi stuk wat je schijnbaar, procesmatig, goed hebt gemaakt, alleen het gaat inhoudelijk nergens over dus begin maar opnieuw. Maar wat betekent zo’n veroordeling? Op de eerste plaats geef je dan feitelijk ook je collega een onvoldoende en dat is niet collegiaal. Verder wordt de student terecht boos want waarom heeft hij dat niet veel eerder gehoord. Je baas wordt er ook niet goed van vanwege het procesverstorende karakter en het gaat geld kosten. De baas gaat dan je gedrag als niet loyaal bestempelen om je onder druk te zetten. In je achterhoofd denk je ook aan de extra arbeid die niet beloond gaat worden, je krijgt er immers geen inzet voor. Dit is iets waar de procesbegeleider al van te kennen heeft gegeven dat hij daar vreselijk mee zit vanwege jouw “weetjes”gedrag. In extreme gevallen weten collega’s, zo’n docent, zelfs te melden dat al die gezakte studenten hun de baan kunnen kosten.
