Berichten door Leo

was en is ’t basisonderwijs. De redenen daarvan, zijn me duidelijk. Dat beter onderwijs in Nederland, juist daar dient te beginnen, vind ik nog steeds belangrijk. Maar de meeste forumleden denken daar anders over. Dat mag natuurlijk. Maar zegt niets over gelijk en ongelijk. De realiteit is, dat die hier niet bekend is.
Zoals Plasterk ook weinig tot niets daarvan weet. Misschien is dat wel de beste omschrijving van de Moloch.
Je doet je best, maar waarvoor. “Geschiedenisleraar”, stelde de vraag, waar moet ik met mijn peuter straks naar toe? Stond iedereen nog maar eens voor die vraag.
BON heeft ’n ex-juf gevonden, die voor BON lezingen gaat geven. Ze heeft over e.e.a. ook haar meningen aan de pers toevertrouwd. Meningen, die “pruttelen en polderen” en ook weer niets te maken hebben met de realiteit op steeds meer basisscholen. Hooguit, met die van ’n leuke witte.

die ’n goede tip kan geven?
Hoe kun je wsns afschaffen en waar moet je dan beginnen.
Of rest me ’n obligate glimlach,
van, dag, dat is veel te hoog voor jou om te beklimmen.

En is er eigenlijk niets meer te winnen,
ook niet de glimp die je zag.

verstommen de stemmen
sluipt stilte
tot u en beleefd
en

als de Moloch, zich tevreden likt
wordt woede
weer ingeslikt
tot geen geluid

maakt het wat uit
weer toch, werkelijkheid ingedikt
tot kapiteins op ’n zinkende schuit
pas op

de rots scheurt ’t schip
schreeuwen dat je gelijk hebt
of
de stilte van de klip

is eigenlijk, geen idee!
Water dragen naar de zee.
Geinige of serieuze gedichten maken. Geestige one-liners.
Streel ik alleen mezelf mee.
Zie je, ik kan het niet laten, holle vaten klinken ook soms vol.

Het afschaffen van WSNS, zal niet lukken. Geld, “pruttelende en polderende” politici en de Moloch, zijn natuurlijk veel sterker. Dat de wal uiteindelijk ’t schip keert, dat rest als schrale troost.
Plasterk was zo’n beetje m’n laatste hoop. Om hem ingepakt en voorgekookt te zien, had ik verwacht, maar verwachtte het niet.
Toch, hoewel onvervaard optimist, ben ik
de weg kwijt in de mist.

was je maar verteller gebleven
ogen van de buitenwereld
over wat en hoe van draken
uitgelegd met ’n lach

liet je me even
m’n evenwicht kwijtraken
’n heel ander begin van de dag
zei je, is ’n ander leven

nu, buiten de wereld
gestolde woorden met ogen en haken
onder ’n guitige hoed
vertel je, dat ik niet meer moet luisteren

dat van de draken, de dag en de lach
is niet meer van deze wereld
en dat je alleen mag fluisteren
vergeten moet, wat je hoorde of zag

dat smaakt media zoet
op de voorpagina moet
zo gaat eb en vloed
als in en uitstromend donorbloed

voor Plasterk, m’n afscheidsgroet

Zonder genade hakt het erin. Dijksma kraait ’t volgende couplet van “pruttelen, polderen en prutsen”. Geen ijsberg te zien, van zo hoog en die enkele schots gaat ze vakkundig managen. Kapitein Plasterk staat ferm aan het roer. Koerswijziging over ’n jaar of acht. Misschien. Hele horden van stuurlui adviseren hem vanaf de wal. Kalme zee en verder weinig nieuws. Kapitein Rob, de korte illusie van nieuwe avonturen, spannend maar helaas slechts op papier. ’n Scherpe kijker en schrijver. Al bijna benoemd tot burgemeester van ’n stad waar geen probleemwijken meer bestaan. Die heten voortaan aandachtswijken. Geniaal, want dan zijn er meteen geen probleemscholen en kinderen met problemen meer.

’n flard van Dijksma gehoord
en dat ’t verschil, tussen wit en zwart
moet worden aangepakt

toevallig ook Plasterk met hippe hoed gezien
en niet meer gelachen
om ’n eenzame bard

steeds minder gestoord
door steeds meer
lege geluiden

ga ik terug naar ’n kwart
en misschien
heeft de Moloch, me allang, in z’n stilte geprakt

met genoegen, laat ik de tijd kruipen
vaste wijzers in ’n ronde rand
de deur staat alvast open
je weet nooit, ’n plotselinge brand

m’n ogen zie ik steeds vaker naar buiten sluipen
vogels in ’n stille lucht
langzaam langs die bomen lopen
zucht van wind, waarmee koelte begint

m’n vingers schrijven meer, letters zeggen minder
papier en prullenbak, woorden
samen dichtgeknoopt en achteloos weggezet
denken, geeft alleen maar hinder

straks duw ik de deur zeker dicht
m’n handen wijzen dan mijn eigen tijd
als ’t ergens brandt
denk ik, met genoegen en uit ’t zicht

Paul van Dam vertelt in de Volkskrant dat het niet goed gaat binnen het basisonderwijs.
Even later springt Wouter Bos, in het journaal, door papier en meldt juichend dat leerkrachten op “moeilijke” scholen meer moeten verdienen.
Dat is even snel opgelost!