Berichten door b.verkroost

Het BON-geluid is niet uitzonderlijk of dissident. In die zin dat alle weldenkende mensen met kennis van onderwijszaken de BON-filosofie in grote lijnen aanhangen waar het gaat om het primaat van vakkennis, inhoud, goede overdracht (is niet een ziekte), geen gePOP en gePAP meer.
Raar dan toch; de grote invloed van mensen die buiten het eigenlijke onderwijsproces staan maar er wel van alles over te vertellen hebben (in twee betekenissen).
Wat zegt scheidend hoogleraar Marita Mathijsen vandaag in de kunst- en boekenbijlage van De Volkskrant ?

Toen ik nog in een van de hogere klassen van het middelbaar onderwijs zat, eind jaren vijftig hadden wij de gewoonte de leraren met Sinterklaas een presentje te geven, een doosje met hun favoriete sigaren vergezeld van een chocoladeletter of iets dergelijks. De meeste leraren waren aangenaamd verrast en deden dan in ruil daarvoor iets leuks met de klas. Bij sommigen mochten we rockplaten draaien, anderen lazen voor, weer anderen gaven gewoon vrij. Eén leraar echter gooide een keer roet in het eten door bij het zien van het pakje, dat we op zijn lessenaar hadden gelegd op een heel zure ton op temerken: “dat doen jullie zeker om geen les te hoeven krijgen”. Onze klassevertegenwoordiger, een voor die tijd heel assertief type, stoof naar voren en griste het pakje van de lessenaar.

Vorige week maakte Hinke Douma de lezers van dit forum attent op het eerste van een serie verslagen in de Groene Amsterdammer van Graa Boomsa over zijn bevindingen als leraar Nederlands in het voortgezet onderwijs. In dat eerste stuk verbaasde Boomsa zich over het gebrek aan kennis van de oude Nederlandse literatuur bij zijn tweedegraads collega’s die nochtans in de hoogste klassen les gaven. Boomsa zette zich niet af tegen zijn collega’s maar kwam als coördinator voor het vak Nederlands met de nuchtere suggestie eens te kijken naar de mogelijkheden van een bijspijkercursus. Als ik een jonge tweedegraads docent Nederlands was op deze school zou ik maar maar wat blij zijn met zo’n sectieleider.

De redenering dat zwemles vooral een zaak is van ouders omdat dit niet tot de kerntaken van het onderwijs zou behoren is mij net iets te gemakkelijk. De Volkskrant citeert vandaag in een artikel op pagina 2 over al dan niet verplichte zwemlessen in het onderwijs Marc Mathies van de AVS die “wijst op de hoofdtaken van het primair onderwijs: rekenen en taal. Bij alles wat daar bovenop komt, moet je je afvragen of het op een school thuis hoort”. Om de beperktheid van deze zienswijze te illustreren ga ik maar weer eens terug naar de jaren vijftig, waarbij ik wel vooropstel dat op de onderwijscultuur uit die tijd van alles is aan te merken. Zo werd m.n.

Op de middelbare school wisten wij precies welke leraren zo gezegd “van de verkeerde kant” waren. Er liep ook een pedofiel rond, die iets hoogs bij de verkenners was en voor zover mij bekend verder geheel ongevaarlijk. Eén ding zouden deze mensen zich nooit in hun hoofd halen: openlijk uitkomen voor hun geaardheid. Dat was zo’n beetje de status quo in de jaren vijftig maar nu, zo’n 50 jaar later, is de situatie grotendeels omgekeerd. In ieder geval in die mate dat de schorsing van een homoleraar aan een Prot. Chr. school, die daar openlijk voor uitkwam, bijna een nationale rel veroorzaakt heeft. In zijn boek “Tijd van onbehagen” benadrukt Ad Verbrugge het belang van de culturele gemeenschap voor de rechten van de mens.

In een blog van 10-09-2008 heb ik al eens aandacht gevraagd voor het boek “” Het einde van de standaardtaal” van Joop van der Horst. In De Groene van deze week (bijna alweer vorige week) komt Van der Horst nog eens terug op deze problemathiek in een artikel getiteld: “De taal verloederd nu eenmaal”. Ik heb het boek inmiddels ook gelezen en vond het heel boeiend. Het is best waarschijnlijk dat de schrijver met zijn historische analyse gelijk heeft of krijgt en dat niet de standaardtaal de toekomst heeft maar wat hij noemt het talige continuüm”. Why not ? Misschien is deze ontwikkeling wel “evidence based”.

CDA en PvdA willen de kredietreklame aanpakken. Lijkt me een goed idee. De enorme overvloed aan reklame voor het je probleemloos in de schulden steken lijkt door geen kredietcrisis te stuiten. Natuurlijk doet DSB bij monde van Klaas Wilting (weer zo iemand die zich overal voor leent) of er niets aan de hand is maar bij sociale diensten en schuldhulpinstanties weten ze beter. Van de banken moet je het niet hebben. In het nummer van Genoeg van april (blz. 19) staat een sprekend voorbeeld. Student Eric had zich via een studentenrekening behoorlijk in de nesten gewerkt. Nadat hij met behulp van zijn familie en door te werken zich er weer bovenop had geholpen vroeg de bank hem “doodleuk of ik opnieuw rood wilde staan”.

Moet je verstand hebben van wat er onder de motorkap zit om te kunnen autorijden ? In dat geval zou 90 % van de automobilisten van de weg gehaald moeten worden. Verstand van motoren is zelfs geen garantie voor goed rijgedrag. Zo stel ik me ongeveer de verhouding voor tussen rekenen en wiskunde. Misschien niet in theorie maar wel veelal in de praktijk. Een heleboel mensen, vaak ouderen, die “ouderwets” rekenonderwijs hebben genoten, marktkooplieden, winkeliers, kantoorbedienden, verpleegkundigen, noem maar op, hebben geen probleem met gewoon rekenen. Maar bij wiskunde hield het voor een groot aantal al snel op. Meer Alfa-types dus, met anders gerichte belangstelling en aanleg.

Vanavond is er op de tv een documentaire over groep 8 van een gemengde school in de Amsterdamse Pijp. We zien juf Lieke aan het werk. Haar klas wordt vier maanden gevolgd. Leuk. Kijken dus bij de VPRO, Feest voor de geest; 20.55 uur.

“Beter onderwijs vereist betere managers” schrijft Peter Langerak in het laatste nummer van Vakwerk. In zijn bijdrage beschrijft hij het verband tussen hoogmotiverende scholen en een goede stijl van leidinggeven. zoals dat naar voren kwam uit een onderzoek onder 1500 leraren.. “Leidinggeven aan het werkklimaat in onze scholen is een van de belangrijkste uitdagingen voor onze samenleving. Het is cruciaal dat leidinggevenden bewust zijn van hun impact op het werkklimaat” concludeert Langerak. En verder: “Slechte managers doen het onderwijs meer kwaad dan goed. Snel vervangen of verbeteren is dan de oplossing. De Pavlovreactie van veel BON’ers, “het afschaffen van de manager”, is niet alleen ondoordacht maar werkt ook averechts.”