Berichten door jeronimoon

Wantrouwen

Sinds enige tijd betrap ik mezelf op enig wantrouwen. Het begon allemaal na ‘de biecht’ van een aantal vooraanstaande wielrenners. Riis, Zabel, Ulrich en nog een aantal ‘ slaven van de trappers’ maakten bekend dat zij niet vies waren geweest van pillen, spuiten, poeiers en andere versterkende middelen diein het dagelijkse gebruik voorgeschreven worden aan nierpatienten. Op zichzelf geen feit om wantrouwig te worden, we weten met zijn allen dat met ‘de wielen rennen’ een zware sport is en een tour de France hakt er altijd wel een beetje in. Nee mijn wantrouwen gaat uit naar die Amerikaan die met de hand op het hart, op het licht in zijn ogen en op de hoofdjes van zijn kinderen en de rest van de familie bezweert dat hij nooit, nooit , nooit of te nimmer ook maar een drupje, snufje of pilletje heeft beroerd. Aan zijn lijf geen polonaise. Ik vind dat zeer eigenaardig. Blijkbaar weet de enige renner die niet geslikt heeft, Bogerd niet meegerekend, zeven keer de tour te winnen, nota bene tegen een volledig afgevuld en volgespoten peleton. Dat roept op zijn minst enige vraagtekens op.

Over vroeger en zo….

Al de hele week ben ik in verwarring en zie ik mezelf als lid van een kleine minderheid van de Nederlandse bevolking. Ik weet, zomaar uit het niets, onbenullige en ontegenzeggelijk volstrekt nutteloze dingetjes en ze overvallen mij op de meest onverwachte ogenblikken. Vanochtend nog bij de vaat, blij met de borstel in het sop en ineens was het er, “in ‘t stille dal in ’t groene dal, waar kleine bloempjes bloeien”, neuriede door mijn hoofd bijna onmiddellijk gevolgd door “als de klok van Arnemuiden”. Heen en weer wiegend besefte ik dat er in heel Arnemuiden geen klok te vinden is. Dáárom zingen we ook “ÁLS de klok”.

Off the record

De journalist duwde op het rode knopje en ontgrendelde hiermee de ‘record-knop’, het interview was afgelopen.
“En……hoe deed ik het? Ik ben natuurlijk wat gewend uit mijn vakbondstijd, maar jezelf profileren is toch wel wat anders.”

“Prima, hoor Doekle, ik kan hier wel wat van maken, maar ‘off the record’ man, waar haal je de tijd vandaan?”

“Och joh, dat baantje van voorzitter van de HBO-raad stelt natuurlijk niets voor. Het was de uitgelezen kans om mij te kunnen oriënteren op de toekomst. Na mijn vakbondstijd zocht ik een baantje dat niet te veel tijd in beslag zou nemen, niet te veel hoofdbrekens en kopzorgen en vooral niet te veel werknemers, na zoveel jaar in de vakbond ben je dat gezeik over ‘te weinig verdienen’, ‘te hoge werkdruk’ en ‘moeten we naar de dam, dan gaan we naar de dam’ zo beu als kouwe pap. Als voorzitter van de HBO raad kwam ik natuurlijk in een gespreid bedje en het heerlijkst is dat ik weer onder de vrindjes ben. Heerlijk, bestuurderen die weten wat ze willen en niet een hele dag aan je kop lopen te zeuren over onnozelheden zoals lonen en CAO’s. Trouwens er zitten in de raad nog een paar jongens die mij bij de volgende ministerspostenverdeling naar het pluche dragen. Waarom denk je dat ik in het interview gezegd heb dat de begroting voor onderwijs moet verdubbelen…..? Juist, de collega’s lezen dit interview ook en zij weten als geen ander ‘voor wat, hoort wat’.”

Vakantie

Aan mijn ambtgenoten, ambtsbroeders, beroepsgenoten, confraters, collega’s, gelijken onder de gelijken, medeleden, medewerkers, vakgenoten, gabbers, maatjes, makkers, metgezellen, partners, vrienden, kameraden, maten, ploegmaten, medestrijders en broeders in het kwaad en goed, kortom aan allen die dit lezen en Beter Onderwijs Nederland een warm hart toedragen.

Maar ook aan de baasjes, heersertjes, chefjes, directeurtjes, managertjes, meerderen, boven ons gestelden, patroontjes, superieuren, vríndjes van de vríndjes, bestuurvoorzittertjes, en hoog van de torenblazertjes, kortom aan allen die Beter Onderwijs Nederland geen warm hart toedragen en regelmatig deze site bezoeken om te lezen wat BON nu weer van plan is.

Aan de ouders van ( toekomstige) basisschoolleerlingen.

Beste ouder,

Stelt u zich even voor. Uw zoontje van zes gaat straks naar groep 3 van de basisschool en u wil wel eens weten wat daar zoal gebeurt, wat leren ze, krijgen de kinderen dan ook al huiswerk, welke juffen en meesters lopen er rond, hoe is het gesteld met het reken- en taal onderwijs, kortom alle vragen die elke ouder zichzelf stelt of zou moeten stellen bij de keuze van een basisschool. Maar voor het zover is moet u nog even langs bij de internist.
Het zit zo. Enkele maanden geleden kreeg uw zoontje last van krampjes en vieze windjes. De krampjes was nog niet het ergste maar op den duur was er met de windjes niet meer te leven. Het hele huis stonk, u schaamde zich als er visite kwam omdat alle spuitbussen met vriendelijke geurtjes geen soelaas boden. Zelfs de dennengeur verwerd tot een dennenbosje waar overduidelijk een heel peloton wielrenners net hun grote boodschap hadden gedaan, zal ik maar zeggen.

Gezocht: Plein met fontein

De volgende actie van de ‘leraren in Actie’ krijgt vaste vormen. Deze keer worden luchtballonnen het zwerk ingestuurd, een symbool voor de vervlogen hoop. Ik schat in dat Sjoerd van de VO- raad deze keer niet aanwezig is. Om te beginnen is de actie voor hem een beetje te luchtig, te geruisloos en te stil. Ten tweede, er wordt niet al te veel volk verwacht zo net voor de vakantie en ten derde die kleine ballonnetjes kunnen wat betreft luchtinhoud aan hem niet tippen. Niet de moeite dus. Waarschijnlijk zal de pers ook niet veel aandacht geven aan de ballonwedstrijd. Ik zoek een plein, liefst met een fontein.

De wát en hóe- hypocrisie

Tot het rapport van de commissie Dijsselbloem is er met geen woord gerept over wát en hóe. Niet door de schoolbestuurderen, niet door de raden en al zeker niet door minister en staatsecretaresses. Pas ná het blootleggen van het débacle der onderwijsvernieuwingen in het voortgezet onderwijs, word door alle partijen ineens de nadruk gelegd op wat “het wát en hóe” is gaan heten. Voor alle duidelijkheid, het wát wordt in de nabije toekomst de verantwoordelijkheid van de overheid, wát moet een Nederlandse leerling, scholier en student straks weten, kennen en kunnen, het hóe, wordt de verantwoordelijkheid van de onderwijsinstellingen, bestuurders en raden, met welke methode of op welke manier zullen zij het wát de leerling duidelijk maken. Scheiding der machten, daar lijkt het op.

Sjoerd gaat er voor.

Wat is de overeenkomst tussen Sjoerd Slagter, de enige en échte voorzitter van de VO-raad en Prof. Luc Stevens, de enige en échte bedenker van “het nieuwe leren”? Geen van beide is interessant genoeg voor een vermelding, laat staan een eigen pagina op “wikipedia”. Maar Sjoerd timmert hard aan de weg. Hij gaat er voor en doet het voor niet minder dan voor het ambt van minister van onderwijs, want die heeft wel een “wiki-pagina”. Niets is Sjoerd te zwaar, te heet, te moeilijk of te krom om de “wiki-status”te bereiken. Een eerste aanzet is zijn eigen weblog op de site van de VO-raad. In geuren en kleuren beschrijft de voorzitter die alle andere voorzitters overbodig maakt, zijn belevenissen en gedachtenspinsels. Wie hij waar en wanneer ontmoet heeft, aan welke onderhandelingstafel hij mocht aanschuiven, door welke universiteit hij uitgenodigd is om zijn visie over modern onderwijs te geven, wat hij zelf denkt over Dijsselbloem, Beter Onderwijs Nederland, de minister en de staatsecretaresses van onderwijs, het adaptief, competentiegericht en nieuwe leren.

Centrale examinering in het mbo

Onze staatsecretaresse van onderwijs neemt het advies van de Expertgroep ‘centrale examinering van de basisvaardigheden taal en rekenen in het MBO’, over. Een Expertgroep samengesteld uit vertegenwoordigers van werkgevers, vooral uit het bedrijfsleven, en vakbond en de zogenaamde vertegenwoordigers van het maatschappelijke middenveld oftewel de MBO-raad. De staatssecretaresse voegt er op persoonlijke titel nadrukkelijk aan toe dat zij recht wil doen aan de kenmerken van het MBO en er dient dan ook voldoende ruimte te zijn voor de “beroepsmatige beheersing” van Nederlands en rekenen/wiskunde.

De vierde en vijfde macht.

Mijn meester kon boeiend en beeldend vertellen. “Daniel in de leeuwenkuil”, de schoonheid van de Veluwse natuur, de laatste dagen van Napoleon op het eiland Elba, ze staan in mijn geheugen gebeiteld. Onwillekeurig heeft hij hierdoor bijgedragen aan het volledig foutieve beeld dat ik heb van een minister. In verre uithoeken van mijn geheugenspelonken is een
Minister altijd een man en staat hij eigenlijk net iets boven de koningin. Hij wordt door zijn ambtenaren met alle égards, gelijk aan het staatshoofd, behandeld, inclusief het “kniksje maken” en achteruitschrijdend het ministeriele kantoor verlaten. Overdag bedenkt hij wetten en regeltjes die goed zijn voor het volk. Soms, als de minister het nodig acht, bespreekt hij een nieuwe wet, met zijn ondergeschikte, de ambtenaar.