Wantrouwen

Wantrouwen

Sinds enige tijd betrap ik mezelf op enig wantrouwen. Het begon allemaal na ‘de biecht’ van een aantal vooraanstaande wielrenners. Riis, Zabel, Ulrich en nog een aantal ‘ slaven van de trappers’ maakten bekend dat zij niet vies waren geweest van pillen, spuiten, poeiers en andere versterkende middelen diein het dagelijkse gebruik voorgeschreven worden aan nierpatienten. Op zichzelf geen feit om wantrouwig te worden, we weten met zijn allen dat met ‘de wielen rennen’ een zware sport is en een tour de France hakt er altijd wel een beetje in. Nee mijn wantrouwen gaat uit naar die Amerikaan die met de hand op het hart, op het licht in zijn ogen en op de hoofdjes van zijn kinderen en de rest van de familie bezweert dat hij nooit, nooit , nooit of te nimmer ook maar een drupje, snufje of pilletje heeft beroerd. Aan zijn lijf geen polonaise. Ik vind dat zeer eigenaardig. Blijkbaar weet de enige renner die niet geslikt heeft, Bogerd niet meegerekend, zeven keer de tour te winnen, nota bene tegen een volledig afgevuld en volgespoten peleton. Dat roept op zijn minst enige vraagtekens op.

Datzelfde ‘ vraagtekengevoel’ bekruipt mij als ik moet lezen dat de communicatieafdeling van de VO-raad in het laatste half jaar twee keer zo groot geworden is. Waarom moet een koepelorganisatie die opgericht is om de onderwijswerkgevers te vertegenwoordigen een propagandamachine hebben waar een producent van intelligent waspoeder alleen maar van kan dromen is? Welke leugens moeten er vakkundig tot waarheid worden gebombardeerd of welke waarheid moet als leugen worden weggezet. Voor ons een vraag, voor de vo-raad bestuurder een weet.
Dat vraagtekens zetten bij de woorden van de bestuurderen niet misplaatst is, werd door de voorzitter van de HBO-raad en de MBO-raad bevestigd. Net voor de vakantie liet het duo hap en snap doodleuk aan onze minister weten dat hun handtekening onder het moeizaam verkregen convenant over verhoging van de lerarensalarissen, niets waard is. Zij vonden dat het akkoord niet ver genoeg ging, er moest meer geld bij, en er was geen tijd te verliezen, het water stond de scholen tot de lippen, onderwijzers, leraren en docenten waren met een lichtje te zoeken. Hoe kan ik deze uitspraken rijmen met de reactie van de voorzitter van de HBO-raad over het dalend aantal leerlingen op de PABO? Volgens hem is er nu al een overschot aan onderwijzers dus is het maar goed dat er minder leerlingen komen anders is het toch maar een opleiding tot werkloosheid. Tegelijkertijd vraag ik mij af in welke wereld de voorzitter van de MBO raad leeft als hij beweert dat het competentiegericht onderwijs in het MBO met luid applaus door de docenten is onthaald. Het is zeker niet mijn onderwijswereld.
Mag ik als columnist in vraagtekens denken als ik hoor dat schoolbestuurderen collega’s columnisten fijntjes laten weten dat zij goed moeten nadenken over de hand waar ze uit eten alvorens de volgende column te schrijven?
En wat te denken over de onderwijsvernieuwers op ons roemruchtig ministerie die beweren dat de maatschappij niet is ingedeeld in vakken, waaruit logisch volgt dat de school en zijn lesstof dan ook niet in vakken moet worden ingedeeld. Het is logica, snackbar-logica.
Een kleine rondgang in de koffiekamer leert mij dat het gevoel van wantrouwen ‘ breed gedragen wordt’. Bij het begin van een nieuw schooljaar is dit een veeg teken voor de toekomst van ons onderwijs.

Sjeekspier