Berichten door corgi

De aanleiding voor dit stukje is de discussie die ontstaan is na het artikel van Madhat over functiewaardering op de BON site.
Collega’s
Dit soort discussies ontstaat toch alleen maar omdat er pijn verdeeld moet worden. Schaal 12 moest schaal 10 worden om te bezuinigen.
De oude garde heeft zich met succes verdedigd tegen salarisverlagingen maar zij hebben nooit gezegd dat schaal 12 eigenlijk te hoog was en dat je dat bij de nieuwkomers er maar wat af moest halen. Zij zijn het ook niet geweest die de minister hebben ingefluisterd dat hij moest bezuinigen. Zo gaat het nu ook met de bevoegdheden. Niemand heeft de vergrijzing in het onderwijs over het voetlicht kunnen brengen{managers dat hadden jullie moeten doen} en dus is er niets gedaan aan de opdrogende bron. Nu wordt de deur opengezet naar minder gekwalificeerd personeel. Een logisch gevolg van het voorgaande probleem. Dit alles wordt betaald uit een niveaus verlaging van de uitstroom. Kunnen wij dit laatste inzichtelijk en bij een breed publiek bekend maken dan behoeven wij elkaar niet meer te bevechten{de schaal 10 tegen de schaal 12 en de bevoegde tegen de onbevoegde} want dan blijven we zwak. En als wij zwak blijven gaat het verval door want wie anders gaat dit verval tegen houden?

De wereld verandert snel volgens velen en dat geldt ook voor het onderwijs. Veranderen is helaas niet hetzelfde als verbeteren. Een van die verandering is die van de moraal. Voorheen waren het veelal door idealistische motieven voortgedreven lieden die werkzaam waren in het onderwijs. Gewend aan een open cultuur met verdraagzaamheid naar anders denkende en een uitstekende rechtspositionele bescherming. {Soms te goed}. Tevens werkend in organisaties die ten diensten stonden van het onderwijsproces. Het is dan even schrikken dat het hart op de tong niet meer kan{alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden en ze doen het ook zo blijkt} en de rechtspositie sterk aangetast blijkt. Het aanpassen is een moeilijk proces gepaard gaand met slachtoffers. Je moet leren om je mond te houden en je aan te passen aan het feit dat er voortaan sprake is van een sterke hiërarchie. Pas als de eerste slachtoffers beginnen te vallen ontdek je de ernst van de situatie. We zijn in zeer hiërarchische structuren terechtgekomen met leiders die zich alleen lijken te storen aan juridische kaders. Hiervan worden door hun continue de grenzen opgezocht ter eigen voordeel. Zaken waar de gemiddelde docent nog niet op ingesteld is en geen antwoord op heeft. Tot die tijd bepalen en winnen de managers.

Hierbij wil ik zoveel als mogelijke informatie verzamelen over de invloed van o.a. de inzetnormen op het cijfergedrag van docenten. In mijn omgeving, lees HBO, komt het regelmatig voor dat je als docent “gestraft” wordt voor studenten die onvoldoendes halen. De oorzaak van de onvoldoende wordt hierbij niet betrokken. {Gebrek aan kennis, liefdesverdriet, mantelzorg, psychische problemen etc. alles telt}
Een voorbeeld betreft de inzet voor de begeleiding van afstudeerstages.
Norm oud: 60 klokuren per nieuwe student en 30 klokuren per gezakte mits deze bij
hetzelfde onderwerp blijft.

Naar aanleiding van de vele meldingen van intimidatie volgen hier een aantal tips:.
1 Vraag eerst of dat je werkgever tevreden is over je arbeidsprestatie in functionering
en of beoordelingsgesprekken. Geef alleen openlijke kritieken als
hieruit blijkt dat men tevreden is over je.
Het moet duidelijk zijn dat het over het beleid gaat, ze mogen geen kans hebben de kritische houding
te vertalen naar `slechte docent` .
2 Wil je iets extern uiten doe dat dan niet onder eigen naam. Let erop dat b.v. kritiek op een
onderdeel niet uitgelegd kan worden als kritiek op je werkgever.

Beste Maurits,
Wat mij opvalt in jouw betoog is dat de regels en methodes etc. nogal zijn gewijzigd in de loop van de tijd. Ik had er geen idee van dat het zo veelvuldig is geweest en vaak ook zo ingrijpend. Zelf loop ik ook al heel wat jaren rond in het onderwijs en ik ben nog steeds van mening dat onderwijs managementtechnisch gesproken een uitermate simpele activiteit is. Feitelijk zit het werk vooral in de inhoudelijke aanpassingen binnen de vakken. Naast contacturen is vakbijhouden in mijn visie dan ook het meest wezenlijke voor een docent. Toch zie je steeds weer de hele school overhoop gehaald worden qua methodes etc. Er zijn momenten genoeg geweest waarin er geen een jaargang binnen het instituut was waar ik werkte waarvoor dezelfde regels golden. Bij het personeelsbeleid zag je soortgelijke ontwikkelingen. Dit alles brengt mij tot de volgende stellingen:

Met veel belangstelling lees ik de argumenten van voor en tegenstanders van het nieuwe leren. Veel van de gewisselde argumenten hangen, mijn inziens, samen met de paradigma’s of uitgangspunten van de spreker. Deze uitgangspunten vertalen zich dan in een keuze voor een methode zoals het nieuwe leren, een zaak waar je vooral in gelooft of juist helemaal niet. Wat mij nu zo enorm verbaasd is dat de enen partij de andere aan het dwingen is dat geloof aan te nemen. Dit dan weer, in teveel gevallen, zo sterk dat je zelfs binnen de instellingen niet openlijk mag uitkomen voor je andere geloof. Waarom is het op dit moment feitelijk niet mogelijk een keuze te maken tussen (HBO) instellingen of afdelingen daarbinnen die het nieuwe leren wel of niet aanhangen. Als student krijg je die keuze niet en als medewerker ook niet. Dit niet kunnen kiezen terwijl je niet gelooft geeft in beide groepen onnodig veel frustraties. Natuurlijk kun je er altijd uit en heb je dus wel een keuze zal de andere partij aanvoeren. Dit argument vind ik onjuist omdat je hiermee een “geboren” docent nu dwingt iets anders te gaan doen en als student kun je echt nergens naar toe. Het niet kunnen kiezen uit onderwijsmethoden staat haaks op de huidige tijdsgeest zoals bijvoorbeeld mogen blijken uit de consumentenbescherming. Hoor je niet overal dat de student als klant gezien moet worden welnu laat hem of haar dan kiezen.

Thoreau stelt dat je niet kunt groeien als je niet weet wat het is dat je niet weet en je steeds
maar blijft cirkelen in wat je wel weet. Einstein stelt dat problemen vaak niet opgelost kunnen worden in hetzelfde kader als waarin ze gecreëerd zijn. In ’t Veld heeft het dan weer over het real life system.
In mijn beleving zijn dit wijze uitspraken van wijze mensen. Ze staan echter in schril contrast met de onderwijswerkelijkheid. Immers de moderne student dient zelf zijn leervragen te bedenken en te formuleren. De moderne student komt in de praktijk helemaal niet meer tot een verbreding van zijn real life system omdat hij of zij de instrumenten die hiervoor zijn niet meer krijgt van de instellingen of niet meer hoeft te gebruiken om tot voldoendes te komen. Wat hij of zij niet meer in voldoende mate krijgt is de beschikking over een vakbekwame docent en wat hij of zij niet of nauwelijks meer gebruikt is literatuur. Wie laat je nu nog weten wat je niet weet en wat de hierbij horende leervragen zijn om daar achter te komen. Wie bewaakt hierbij de effectiviteit en efficiëntie van het leerproces en in welke mate.

Telkenmale verbaas ik mijzelf over het dubbele karakter van de discussies binnen het onderwijs. Het lijkt zo te zijn dat onderwijs discussies alleen acceptabel zijn als het onderwijs of de leerling er op vooruit gaat. Het welzijn van de onderwijsgevende is hieraan volledig ondergeschikt. Niet in de laatste plaats zijn het vooral ook de onderwijsgevende zelf die dit vinden en elkaar dienovereenkomstig corrigeren. Mede hierdoor staat deze beroepsgroep erg zwak in de onderhandelingen over o.a. de arbeidsvoorwaarden met de huidige arbeidsvoorwaardenvoorstellen in het HBO als resultaat hiervan. Of je behoudt je salaris maar dan moet je er meer voor gaan doen of je blijft hetzelfde doen en dan lever je in.

In een bedrijf werkt men samen dus dat moeten studenten ook kunnen, zo luidt de stelling. Juist, alleen Remie hoeft dat niet. In een bedrijf is er echter altijd een gemeenschappelijk doel en een manager die hierop toeziet. Hij kadert, faciliteert en controleert. Dit houdt o.a. in dat hij alleen personeel in het team zet wat voldoet. In het moderne onderwijs gaat het hier goed mis. Studenten worden vaak tot elkaar veroordeeld, de onderlinge ambitieniveaus verschillen enorm terwijl ze alleen groepsbeoordelingen krijgen en studenten die niet voldoen worden in een volgend traject weer gewoon toegelaten. Vaak gaan er weken overheen voordat een tutor ingrijpt en dat ingrijpen stelt dan vaak ook niet veel voor, het is veelal pappen en nathouden. Het ontgaat mij onderwijskundig dan ook volledig waarom dat we in dat projectonderwijs zo vastgebakken moeten zitten aan groepswerk en zeker in de gehanteerde vorm. Ik kan alleen bedrijfseconomische argumenten bedenken. Tevens ontgaat het mij waarom een student dit groepsterrorisme zo klakkeloos accepteert.

Onderwijs is ingrijpend veranderd de laatste 10 jaar. Werd de periode ervoor vooral gekenmerkt door kaasschaven, dus minder van hetzelfde, nu hebben we te maken met een fundamenteel andere kijk op het onderwijs en de school.
De school wordt een bedrijf en dit bedrijf voert in hoog tempo een aantal ingrijpende veranderingen door. Op de eerste plaats is de transparantie verdwenen. Wat gebeurt nu eigenlijk waarom en wie weet dat nog? . Op de tweede plaats is de hiërarchie in de plaats van de overtuiging gekomen. Een andere visie op onderwijs staat gelijk met disloyaliteit. Het lijkt bij tijd en wijle wel of dat we te maken hebben met een dreigende ramp waar alleen crisismanagement op toegepast kan worden. Het management gedraagt zich alsof de school in brand staat. De zwarte piet wordt hierbij in eerste aanleg en vooral gelegd bij die tegendraadse, eigengereide en wereldvreemde docent. Inpakken in hiërarchie, regels, procedures en formulieren lijkt het devies. Er is genoeg tijd verloren met zinloze discussies met die gasten. Je past je aan of je vertrekt. De regel wordt hierbij los gemaakt van de moraal. Er zijn geen meerdere mogelijkheden meer, er is maar een weg, de ware weg, de weg van het management. Het fundamentele probleem hierbij is dat we het in het onderwijs wel hebben over onze kinderen en dus ook over onze toekomst. Dat het gaat over waarden welke per subcultuur of politieke stroming zouden moeten kunnen verschillen. Hebben we zoiets in de geschiedenis al niet eens meer gezien?