Onderwijs is ingrijpend veranderd de laatste 10 jaar. Werd de periode ervoor vooral gekenmerkt door kaasschaven, dus minder van hetzelfde, nu hebben we te maken met een fundamenteel andere kijk op het onderwijs en de school.
De school wordt een bedrijf en dit bedrijf voert in hoog tempo een aantal ingrijpende veranderingen door. Op de eerste plaats is de transparantie verdwenen. Wat gebeurt nu eigenlijk waarom en wie weet dat nog? . Op de tweede plaats is de hiërarchie in de plaats van de overtuiging gekomen. Een andere visie op onderwijs staat gelijk met disloyaliteit. Het lijkt bij tijd en wijle wel of dat we te maken hebben met een dreigende ramp waar alleen crisismanagement op toegepast kan worden. Het management gedraagt zich alsof de school in brand staat. De zwarte piet wordt hierbij in eerste aanleg en vooral gelegd bij die tegendraadse, eigengereide en wereldvreemde docent. Inpakken in hiërarchie, regels, procedures en formulieren lijkt het devies. Er is genoeg tijd verloren met zinloze discussies met die gasten. Je past je aan of je vertrekt. De regel wordt hierbij los gemaakt van de moraal. Er zijn geen meerdere mogelijkheden meer, er is maar een weg, de ware weg, de weg van het management. Het fundamentele probleem hierbij is dat we het in het onderwijs wel hebben over onze kinderen en dus ook over onze toekomst. Dat het gaat over waarden welke per subcultuur of politieke stroming zouden moeten kunnen verschillen. Hebben we zoiets in de geschiedenis al niet eens meer gezien?
Corgi