Berichten door Bernard Wijntuin

Peinzend over al het politiek gebral over ‘meer geld naar….’, ‘handen af van …..’, ‘….groepen ontzien’, ‘investeren in….’, ‘ombuigingsoperaties’ en meer van dat soort nietszeggende kreten kom ik tot het idee dat al dat geschuif met miljoenen en miljarden euro’s maar bitter weinig uitmaakt voor de realiteit.
Toegegeven, bij bezuinigingen wordt de werkvloer nog wel eens geraakt, maar wanneer er geld over ‘het veld’ wordt uitgestort komt er vrijwel niets op diezelfde vloer terecht.

In een opiniestuk in de NRC schrijft Ton van Haperen dat oude leraren niet meer geschikt zijn voor hun vak. Zelf 56 zijnde, ben ik benieuwd waarom Ton vindt dat ik er maar mee moet stoppen. Helaas komt hij niet verder dan het afratelen van de bekende clichés over oude mensen die de jeugd niet meer kunnen bijhouden en daarom heel zuur worden. Ik zie in mijn omgeving heel andere dingen. De meest geziene leraren op mijn school zijn toch echt de oudjes, en niet speciaal de jongeren. Wat niet zegt dat dat volgend jaar niet anders kan zijn, maar dat kinderen je, goddank, beoordelen op je persoonlijkheid en niet op je leeftijd.

Vanmorgen was de altijd amusante Maarten van Rossem op de radio met een praatje over overbodig gebruik van Engels op de Nederlandse universiteiten.
Aangezien ik rabiaat tegen ‘Engels voor en door Nederlanders’ ben spitste ik meteen mijn oren. Van Rossem kwam met twee waarnemingen die ik nog niet eerder had gehoord; beiden zouden wel eens veel hout kunnen snijden.
1) Een behoorlijk deel van de buitenlandse studenten begrijpt net zo min Engels als Nederlands (hij had het in dit verband over een Portugees en een Oekraïens meisje).
2) Vaak is het aandeel buitenlanders in de collegezaal waarom het allemaal is begonnen maar een zeer kleine minderheid.

Op de school waar ik werk worden we, zoals waarschijnlijk op heel veel scholen gebeurt, regelmatig bestookt met circulaires van de boven-ons-gestelden waarin nieuwe, door managementoplichters bedachte methodieken worden opgelegd of grootse onderwijsvisies worden ontvouwd. Zonder uitzondering dikke pakken papier die meteen naar de recycling kunnen. Toch is er nu ook bij de directie iets, zij het heel vaag, doorgedrongen van het feit dat de moedertaalbeheersing van onze leerlingen niet geheel vlekkeloos is.
Zowaar hebben we laatst wel 15 minuten in een vergadering zitten kletsen over dit probleem. Revolutionair, durf ik te stellen: zomaar 15 minuten in aanwezigheid van de schoolleiding mogen praten over inhoudelijke problemen!

In mijn reeks inventarisaties van H/V examens heb ik weer een nieuwe loot aan de stam: het 2e tijdvak VWO natuurkunde 1.
We kunnen 76 punten halen in 24 vragen.
Van die 76 punten hebben er weer 19 rechtstreeks betrekking op stof uit de 2e en 3e klas, of zijn van een vergelijkbaar niveau (leg uit waarom je met Röntgenstraling een skelet zichtbaar kan maken, strikt genomen geen onderbouwstof, maar het principe is simpel genoeg om het in de brugklas te vertellen en te overhoren). Voor een kwart van de punten hoef je dus niet drie jaar in de bovenbouw te zitten.

In de serie Volkomen Overbodige Publicaties, waarin we eerder Docentraal en Léérkracht tegenkwamen bespreek ik deze week een nieuwe uitgave: ‘Prima!’.
Ook dit drukwerkje belandt geheel ongevraagd in mijn vakje. Laten we eens kijken wat ‘Prima!’ (‘Het vakblad voor alle professionals in het voortgezet onderwijs‘) ons te bieden heeft.
Voorin een commentaartje ‘Passend Onderwijs’ van de hoofdredactrice, waarin zij ons meldt dat er alle ruimte voor eigen ideeën van docenten is. Uiteraard bedoelt zij niet dat je ook gewoon tegen Passend Onderwijs kan zijn.
Ik geef u een idee van de inhoud:
‘Domein’: over het inrichten van de lerarenkamer (bosje bloemen!).
‘Nieuwtjes’: ditjes en datjes die geestelijk gezonde mensen niet willen weten.

Vandaag heb ik in de derde klas voor natuurkunde een aardig knutselproefje uitgevoerd; niet heel leerzaam maar wel enthousiasmerend. De kinderen moeten twee aan twee werken en ik druk ze op het hart om de taken goed te verdelen, anders krijgen ze het misschien niet binnen het lesuur af. Het prettige aan deze klas is dat er geen groepsdwang heerst; de kinderen kennen de luxe dat ze zichzelf kunnen zijn en daardoor zijn ze als klas ook leuker dan andere klassen.
Een van de leerlingen, een rustige en gezellige jongen, zit alleen en heeft nog geen partner, maar dat vindt hij helemaal niet erg. Hij vraagt meteen of het ook goed is als hij het in zijn eentje doet. Ik vind dat OK.

Wat voor mij ook een hardnekkig ongenoegen is, is dat vreselijke woord professional.
Lang geleden betekende het ‘iemand die een sport als beroep heeft’; tegenwoordig betekent het ‘iemand die een beroep heeft’. Nou, dat helpt. Wat doet u voor de kost? Ik ben professional. O, juist! Hé kijk, daar loopt Netelenbos, je weet wel, die professional. Het is een volkomen nietszeggend woord. Een huisdokter is een professional, maar een pooier net zo goed.
Ik ben dan ook geen professional, maar een leraar. En andere mensen zijn weer banketbakker.
Nu weet ik wel, dat mensen met dat woord eigenlijk ‘goed’ bedoelen. Zij duiden met professional een goede leraar aan. Maar laat ze dat dan in vredesnaam gewoon zeggen.

In de NRC van vandaag zijn op pagina 2 de vernieuwers weer aan het woord.
Trendwatcher Michael Tchong komt erachter dat de wereld is veranderd (als we toch geen trendwatchers hadden, wat zou ons dan allemaal ontgaan..), dat niemand meer kan spellen en dat dus het onderwijs maar helemaal moet worden afgeschaft. Forget class, forget school, roept hij. Zet de kinderkens met een laptop op het strand. Forget Michael Tchong, daar zou ik het op houden.
Vlak daarnaast mogen twee schoolleiders hun licht laten schijnen over de hedendaagse ontwikkelingen.

Mijn buurman en ik hebben iets gemeen: we werken beiden in het onderwijs. Verder zijn we nogal verschillend: ik ben leraar, hij ondernemer.