Niet leren samenwerken

Vandaag heb ik in de derde klas voor natuurkunde een aardig knutselproefje uitgevoerd; niet heel leerzaam maar wel enthousiasmerend. De kinderen moeten twee aan twee werken en ik druk ze op het hart om de taken goed te verdelen, anders krijgen ze het misschien niet binnen het lesuur af. Het prettige aan deze klas is dat er geen groepsdwang heerst; de kinderen kennen de luxe dat ze zichzelf kunnen zijn en daardoor zijn ze als klas ook leuker dan andere klassen.
Een van de leerlingen, een rustige en gezellige jongen, zit alleen en heeft nog geen partner, maar dat vindt hij helemaal niet erg. Hij vraagt meteen of het ook goed is als hij het in zijn eentje doet. Ik vind dat OK.
Het werk begint, de klas doet behoorlijk zijn best en de gebruikelijke problemen ontstaan: Sandra heeft geen schaar, Davy geen potlood, Corine leest de opdracht niet goed en Ben en Bart krijgen direct ruzie over iets volstrekt onbelangrijks.
Nadat we zo 20 minuten bezig zijn komt de leerling die in zijn eentje werkt met zijn werkstukje aanzetten. Klaar. Er mankeert niets aan.
Terwijl de anderen al samenwerkend nog maar net op gang zijn, is hij, in zijn eentje, al klaar.
Was op mijn school het competentie-gericht onderwijs ingevoerd, dan had ik nu waarschijnlijk een uitbrander van mijn meerdere gehad. Bij deze leerling is de competentie ‘samenwerken’ door mijn toedoen niet aangesproken en misschien heeft deze jongen wel een leerachterstand opgelopen.
Maar ik van mijn kant vind, dat de competenties ‘zelf een tekst lezen en begrijpen’ , ’tekstbegrip omzetten in effectief handelen’, ‘spullen bij je hebben’ bij deze jongen tot een prima wasdom zijn gekomen, en dat kan je van de rest van de klas, die al samenwerkend net op tijd klaar is als de bel gaat, niet zeggen.
Misschien moeten we dat samenwerken maar eens flink ontmoedigen.