blogs

Bij de opleiding Werktuigbouwkunde is het laatste jaar het aantal studenten toegenomen. Dit was met name te danken aan het solide onderwijs dat wij verzorgden, volgens de studenten en de recentelijke accreditatie.Helaas moeten wij nu een nieuw curriculum gaan invoeren. Dit is in theorie een leuk curriculum ware het niet dat de docenturen voor een goede begeleiding ontbreken. Een competentiegericht curriculum vereist veel directe begeleiding. Dat terwijl de contacturen terug gaan van ca. 25 naar 13 uur per week!!
Ik heb de contacturen over de laatste 5 jaar eens vergeleken. Wat blijkt als we het aantal contacturen van 5 jaar geleden op 100% zetten dat we vorig jaar op 85% zaten en bij het volledig invoeren van het nieuwe curriculum op ca. 60% gaat uitkomen. Als ik alleen naar vakspecifieke kennis kijk zakt het zelfs onder de 50% in vergelijking met ca. 5 jaar terug. Talen blijven gehandhaafd erbij komen vakken als “zelfverantwoordelijk leren” en “beroepsoriëntatie” , er komen meer mentoruren en zogenaamde “assesments”. Dit alles gaat ten koste van wiskunde, computerpractica, thermodynamica, regeltechniek etc.. Het bedrijfsleven klaagt nu al over de vakspecifieke kennis en vakspecifieke vaardigheden waarmee de studenten de school verlaten. Het nieuwe curriculum zet in op algemene vaardigheden die ook al in het studiehuis aan bod zijn gekomenIk vind het jammer dat iets dat goed draait weer totaal veranderd moet worden. Niemand kan of wil mij uitleggen waarom het concept verandert en er per jaar ca. 8% bezuinigd moet worden.

Zou er een school in Nederland zijn waar de sectie klassieke talen niet wordt betrokken bij de Rome-reis? Ik werk op een grote scholengemeenschap met een kleine gymnasiumafdeling. Vorig jaar was er voor het eerst een Romereis, georganiseerd door een CKV-docente, maar ik mocht niet mee. Het is te absurd voor woorden en ik kan het ook in korte tijd niet uitleggen. De school heeft ook periodisering, met als gevolg dat er veel te weinig uren klassieke talen overblijven om de leerlingen goed voor te bereiden op het eindexamen. Zelfs toen ik slechte eindexamencijfers van vorig jaar bij de unitdirectie op tafel legde, veranderde er niets. Het managersteam lijkt trouwens net een duiventil, de huidige directeur is nog geen jaar in dienst en nu vertrekt hij al weer. Ik weet het, ik moet hier niet te negatief zijn. Ik zal het positief formuleren: docente met vakkennis wil waardering!

Zaterdag 27 mei is na een gesprek met Maarten Huygen dit commentaar gepubliceerd in NRC.

Ik lees net het volgende bericht (geenstijl.nl)

===== start bericht =====
In 2020 helft werkenden hoger opgeleidDe helft van de Nederlandse beroepsbevolking moet in 2020 een diploma van een universiteit of hogeschool op zak hebben. Die doelstelling heeft het kabinet vrijdag vastgesteld. Nu kent Nederland nog een tekort aan hoger opgeleiden.

Sinds 2004 is al de ambitie dat in 2010 de helft van de jongeren een opleiding volgt aan universiteit of hogeschool. Maar dat betekent nog niet dat deze ook afstuderen. Omdat Nederland een tekort aan hoger opgeleiden kent, streeft het kabinet er nu naar dat in 2020 ook de helft van de werkenden de opleiding in het hoger onderwijs heeft afgemaakt.

Al een aantal keren zei een collega tegen me dat ik mijn visie op en mijn ervaringen met het onderwijs (en met leerlingen) moet gaan opschrijven. Misschien is een weblog daarvoor een geschikt middel.
Ik ben een vrouw van in de vijftig en werk pas sinds vier jaar als docent in het MBO. Technische afdeling, lage niveaus. Tot mijn verbazing vind ik het leuk: het lesgeven en de doelgroep. Maar ik vind het ook erg zwaar! Er zitten veel probleemleerlingen in onze klassen en ik voel me erg betroken bij hen.
Het lesgeven was voor mij een nieuw vak, al had ik veel ervaring met het ontwikkelen van lesprogramma’s voor vergelijkbare doelgroepen. Mijn manier om ‘overeind’ te blijven is zeer goed voorbereiden en veel structuur bieden. Dat blijkt prima bij onze leerlingen aan te sluiten.

In een column in Trouw verwoordt Frank Kuitenbrouwer in mijn ogen heel treffend de zegeningen van het Web.

Het voorbeeld is goed te gebruiken in discussies over veranderende leer/onderwijs-vormen. De link:
www.trouw.nl/deverdieping/dossiers/article335636.ece/Kuitenbrouwer_Was_het_nu_ook_een_goede_plaat_Dus_ik_googelde_de_titel%2C_St._Anger_._klik_1%2C3_miljoen_hits.

Beste BON-ers,

Google en de Omega-UU-zoekmachine kunnen de dorst niet meer lessen. Hebben jullie toevallig nog interessante artikelen, rapporten, logs, websites met meer informatie over ‘anti-‘ nieuwe leren?

Groet,
Joep

In een bedrijf werkt men samen dus dat moeten studenten ook kunnen, zo luidt de stelling. Juist, alleen Remie hoeft dat niet. In een bedrijf is er echter altijd een gemeenschappelijk doel en een manager die hierop toeziet. Hij kadert, faciliteert en controleert. Dit houdt o.a. in dat hij alleen personeel in het team zet wat voldoet. In het moderne onderwijs gaat het hier goed mis. Studenten worden vaak tot elkaar veroordeeld, de onderlinge ambitieniveaus verschillen enorm terwijl ze alleen groepsbeoordelingen krijgen en studenten die niet voldoen worden in een volgend traject weer gewoon toegelaten. Vaak gaan er weken overheen voordat een tutor ingrijpt en dat ingrijpen stelt dan vaak ook niet veel voor, het is veelal pappen en nathouden. Het ontgaat mij onderwijskundig dan ook volledig waarom dat we in dat projectonderwijs zo vastgebakken moeten zitten aan groepswerk en zeker in de gehanteerde vorm. Ik kan alleen bedrijfseconomische argumenten bedenken. Tevens ontgaat het mij waarom een student dit groepsterrorisme zo klakkeloos accepteert.

Onderwijs is ingrijpend veranderd de laatste 10 jaar. Werd de periode ervoor vooral gekenmerkt door kaasschaven, dus minder van hetzelfde, nu hebben we te maken met een fundamenteel andere kijk op het onderwijs en de school.
De school wordt een bedrijf en dit bedrijf voert in hoog tempo een aantal ingrijpende veranderingen door. Op de eerste plaats is de transparantie verdwenen. Wat gebeurt nu eigenlijk waarom en wie weet dat nog? . Op de tweede plaats is de hiërarchie in de plaats van de overtuiging gekomen. Een andere visie op onderwijs staat gelijk met disloyaliteit. Het lijkt bij tijd en wijle wel of dat we te maken hebben met een dreigende ramp waar alleen crisismanagement op toegepast kan worden. Het management gedraagt zich alsof de school in brand staat. De zwarte piet wordt hierbij in eerste aanleg en vooral gelegd bij die tegendraadse, eigengereide en wereldvreemde docent. Inpakken in hiërarchie, regels, procedures en formulieren lijkt het devies. Er is genoeg tijd verloren met zinloze discussies met die gasten. Je past je aan of je vertrekt. De regel wordt hierbij los gemaakt van de moraal. Er zijn geen meerdere mogelijkheden meer, er is maar een weg, de ware weg, de weg van het management. Het fundamentele probleem hierbij is dat we het in het onderwijs wel hebben over onze kinderen en dus ook over onze toekomst. Dat het gaat over waarden welke per subcultuur of politieke stroming zouden moeten kunnen verschillen. Hebben we zoiets in de geschiedenis al niet eens meer gezien?

Als docent Hbo mocht ik weer eens aanschuiven bij een cursus, ditmaal voor toekomstige assessoren. Onze cursusleider bleek een bevlogen aanhanger van het nieuwe leren. Zoals dat tegenwoordig hoort begon hij ons eerst uitgebreid te motiveren. Hij koos er voor om het nieuwe leren en toetsen te koppelen aan de nieuwe leerling, de leerling van deze eeuw. Zijn verhaal schoot het doel overigens volledig voorbij omdat een groot deel van de geachte cursisten die leerling helemaal niet herkende. Bij mij kwam zelfs de gedachte op dat deze leerling misschien wel ontstaan was door genetisch gemanipuleerd voedsel. Deze cursusleider had het echt over een ander mens. De middelen zijn niet alleen gewijzigd de mens zelf is gewijzigd. Vanuit de wetenschap had ik hier echter nog nooit iets over gehoord zodat mij tot op heden niet duidelijk is waar hij dat mensbeeld vandaan heeft. Deze nieuwe student zou alleen maar geprikkeld hoeven te worden middels uitdagende projecten waarna deze leerling m.b.v. m.n. de ict en vrijwel geheel autodidactisch, eventueel samen met andere geprikkelde,zelf zijn of haar ongebreidelde honger naar meer competenties zou gaan stillen. De onderwijsinstelling hoeft alleen nog maar voor de prikkels en de toetsen te zorgen en deze leerling is daarvoor bereid grote offers te brengen zowel in geld als door inspanning. Je hoeft zelfs als onderwijsinstelling eigenlijk bij het toetsen alleen nog maar de door de student aangedragen bewijzen te controleren en met de prikkels kun je aansluiten bij de massa aan prikkels die de student ontvangt via mail, tv etc.. Jammer dat het overgrote deel van de leerlingen die ik, tot op heden ben tegengekomen dat genvoedsel duidelijk nog niet hebben gehad.