Petra Biemans: *Happen en schatten of gewoon tellen en snappen?*
Hoe iets eenvoudigs ingewikkeld gemaakt kan worden… Onlangs bogen mijn echtgenoot en ik ons over een rekenboek van onze zoon, basisschool groep 4. “Snap jij het?” vroeg ik vertwijfeld. “Laat me eens goed kijken”, zei mijn eega en trok het boek uit mijn handen. Hij (jurist) ging er eens goed voor zitten. En enkele minuten later: EUREKA! Hij had, dacht hij, een oplossing gevonden. Toen zag ik het gelukkig ook, maar ondanks dat schoot mij bij het zien van dergelijke sommen de paniek door het lijf: “als ik het met mijn dr. titel al niet snap, wat moet een kind van 8 dan?”.
Een collega wier zoon op de middelbare school onvoldoende na onvoldoende scoorde op wiskunde, ging er met haar zoon voor zitten en leerde hem staartdelingen maken (omdat ze de nieuwe methode zelf niet begreep). Hoewel het antwoord goed was, werden in zijn volgende proefwerk toch de sommen fout gerekend, want hij gebruikte “een verkeerde methode”.
En wat te denken van dat kleine dorpsschooltje in een klein plaatsje bij Zwolle, waar de bijna pensioengerechtigde juf dwars, alle trends op het gebied van rekenen aan zich voorbij heeft laten gaan, maar waar de school de beste rekenresultaten in de wijde omtrek behaalt?
Een kennis, die op de spoedeisende hulp van een ziekenhuis werk vertelt dat er wel heel veel jonge collega’s afvallen, “omdat ze niet kunnen rekenen”. En een andere vriendin organiseert in het ziekenhuis waar ze werkt cursussen rekenen voor verpleegkundigen. Eerst moeten ze die met goed gevolg hebben afgelegd, voordat ze naar de eigenlijke trainingen mogen.
H. Teerds:
“Mijn vrouw is al heel lang apothekersassistente in een ziekenhuis. Bij dat beroep hoort ook al heel lang dat elke berekening die wordt uitgevoerd door collega’s wordt gecontroleerd en nagerekend. Maar steeds meer werk gaat zitten in het krijgen van duidelijkheid over de bedoeling van recepten door overleg met artsen en verpleegkundigen als er overduidelijk iets niet klopt aan opgegeven doses of concentraties. En wat mogelijk erger is: ook de nieuwe collega’s zijn niet meer te vertrouwen op hun rekenvaardigheden. Dat betekent dat de toch wat vervelende taak om na te rekenen steeds meer bij steeds weiniger oudere collega’s komt te liggen, of naar de apothekers zelf wordt verplaatst. Ik hoor haar ook steeds vaker klagen over gemaakte fouten, die dan steeds vaker in de diensten buiten werktijd weer met spoed moeten worden opgelost. Ik hoop dat ik niet de enige ben die zich zorgen maakt over de oostindische doofheid van onze ‘onderwijs’collega’s die tegen eigen observaties in hun geloof in vage en onbewezen theoriën blijven verdedigen. In mijn eigen volledig andere vak zie ik ook steeds meer jonge collega’s binnenkomen die niet meer ‘vakkundig’ zijn in de zin van de inhoud van een vak geleerd hebben, maar ‘onderwijskundige’, en dus wel de oplossing van alle wereldproblemen kennen, en die op school slechts een enkele mantra hebben geleerd: ‘onderwijsvernieuwing’ en ‘alles in het verleden was fout”. Als je die instelling combineert met ‘alleen onze generatie kent de waarheid’ en met het gebrek aan ervaring en kennis dat bij die levensfase hoort, is dat een angstwekkende combinatie. “
Als dit zo doorgaat dan
Als dit zo doorgaat dan zullen wij het straks afleggen tegen landen als Japan, China, of Singapore. Die landen zijn nu al beter, maar met een jaar of 15 gaan wij hier in Nederland nog heel dramatische dingen meemaken. En dan heb ik het niet over een eerstegraadsleraar die woedend is omdat verpleegkundigen niet kunnen rekenen, nee er gaan gewoon doden vallen.