Open brief aan mevr. de staatsecretaris

Geachte mevrouw de staatsecretaresse,

U krijgt het wel voor uw kiezen, laat u even uw tanden zien en uw hele kamer, samen met onderwijzend Nederland, rolt over u heen. Uw uitspraak over de middelmaat heeft kwaad bloed gezet, evenals uw stellige stelling dat er harder gewerkt moet worden in het onderwijs.
Wat betreft uw eerste uitspraak, over de middelmaat, die is jammer genoeg niet door u bedacht. Enkele maanden geleden heeft uw grote leider JéPé deze stelling al te vuur en te zwaar verdedigd in universitaire kringen. Hij maakte er zelfs gewag van op een spreekbeurt voor studenten, dit in het bijzijn van onze vorstin. Dat niemand zich aangesproken voelde, onze koningin viel zelfs in slaap tijdens de vurige rede, is misleidend geweest.
Ik vermoed dat hier de reden te zoeken is waarom u het aandurfde deze uitspraak te herhalen tijdens het debat in de vaste kamercommissie over de uren-norm.

Een en ander is natuurlijk kunnen gebeuren door uw weinige ervaring in het politieke ambt van staatsecretaresse. Ondanks deze tekortkoming, durf ik het aan u te steunen wat betreft uw oordeel over de middelmaat. Ikzelf geef les in een school die bestuurd wordt door een middelmatige ex-politicus, hij heeft het geschopt tot een middelmatige burgemeester van een middelmatig grote gemeente. In de vijf jaar dat hij als bestuurder op mijn school de scepter zwaait heeft hij dan ook een aantal excellente scholen laten fuseren, tot een middelgroot instituut overbleef. Na de fusiegolf heeft hij, middels een drietal reorganisaties, puike docenten vervangen door middelmatige instructeurs. Onze school scoort landelijk nu ook in de onderste regionen van de middelmaat, maar dat vindt hij heel goed, immers we voelen ons omringd door middelmatige soortgenoten. De competenties rekenen en boekhouden beheerst hij ook maar middelmatig, de kas klopt nooit, hij heeft altijd geld te kort, lokalen te weinig en docenten te veel.

Één van zijn beste vrienden is de hoofdbestuurder van de VO-raad. Ook een beetje een middelmatige bestuurder, wat te verwachten is van een ex-medewerker van een onderwijs-advies-orgaan die opviel door het schrijven, samen met twee collega’s, van het boekje “het coachen van leerlingen”. Het is een middelmatig dik boekje geworden van och arme zeventig blaadjes, gelukkig zit er een dikke kaft omheen, daardoor lijkt het nog wat. Inderdaad mevrouw de staatsecretaresse, de middelmaat regeert in onderwijsland en zoals u weet, de waarheid kan soms kwetsend zijn.

Wat betreft het harder werken door de leerlingen. Hier moet ik u jammer genoeg terechtwijzen. Er wordt door onze leerlingen, scholieren en studenten hard, ja zelfs keihard gewerkt. Wat denkt u van al die studenten die minimaal drie dagen in de week hun beste beentje voorzetten in de horeca. Nu is het nog een beetje slappe tijd, maar straks als de eerste zonnestralen de terrasstoeltjes naar buiten jaagt, zal er volop gepresteerd moeten worden. Tot in de late uurtjes.
Wat vindt u van al de deelnemers in het middelbaar beroepsonderwijs die minimaal twee dagen in de week werkzaam zijn op hun stageadres, zonder daar ook maar enige vergoeding voor te vangen. Op hun ingeroosterde vrije dag werken ze keihard in verschillende takken van onze industrie, zij zetten zich met al hun kunnen in, op al die plekken waar het nu zo moeilijk is om ongeschoolde jongelui in te zetten omdat deze te druk zijn met reïntegratie projecten. Hebt u dan nog nooit gehoord dat onze scholieren ’s ochtends, ten behoeve van wakker Nederland, nog voor de haan heeft gekraaid en de zon met haar eerste stralen het hemelgewelf verlicht, hun krantenwijkjes lopen. Na schooltijd rekenen zowat alle supermarkten in Nederland op hun komst. De vakken moeten gevuld, de lege flessen gesorteerd en de vrachtwagens uitgeladen. Zelfs tijdens de vrije dagen voorafgaand het centraal examen zie ik hier in de buurt, rijen scholieren, dag in dag uit, zij aan zij, op het land, door de modder kruipen, in weer en wind. De consument wil zijn ijsbergsla op het bord en die moet wel nog met de hand gesneden worden, daar zorgen deze jonge mensen voor.

Hebt u dan geen weet van de inspanningen die onze allerkleinste landgenoten zich getroosten. Elk jaar weer wordt er op hun een beroep gedaan om van deur tot deur te leuren en te zeuren met kinderpostzegels, loten van jantje beton of knuffels voor de schoolmusical.

Het spijt me zeer mevrouw de staatsecretaresse, wat betreft dat harder werken, slaat u de plank helemaal mis, hier maakt u echt een uitglijder van formaat, ziet u het verkeerd of bent u niet goed voorgelicht.

Bij dezen wens ik u veel sterkte met uw strijd tegen de middelmaat.

Vriendelijke groet,

Sjeekspier