Maand: december 2006

Over een paar jaar ben ik een paria. Immers, ik geef klassikaal les. Nog erger, ik doe dat frontaal. Dat is heden ten dage verdacht. Dat is slecht. Dat schaadt de tere kinderziel. De leerlingen moeten zelf leren leren. Ze gaan ook elkaar iets leren. Ze gaan alle wielen die ooit zijn uitgevonden opnieuw uitvinden. Stampen is niet in orde. Tafels? Uit den boze. Waarom nog grammatica leren, dat is toch niet leuk. Het Nieuwe Leren, dat is leuk. Dan raakt de leerling zonder twijfel intrinsiek gemotiveerd en dat zal zijn leerprestaties heel erg ten goede komen. Kennis is macht is een obscuur gezegde geworden. Internet is aan de macht. Daar kunnen de leerlingen alles vinden. Schaf de parate kennis af. Kennis veroudert, dus val er een leerling niet mee lastig. Ontwikkel zijn competenties. Google je vooruit in het leven.

Door de vele en aanhoudende publicaties over slecht onderwijsbeleid en slecht, of soms geen, onderwijs in de praktijk denk je van tijd tot tijd dat het nulpunt nu wel is bereikt, dat het hele verhaal verteld is, totdat blijkt dat het gruwelkabinet nog meer ellende in zich bergt.
Twee voorbeelden. Eerst Cyril Offerman over het centraal examen Nederlands en over het schoolexamen Nederlands.( De Volkskrant 16 december). Het onderdeel ‘samenvatting’ op havo en vwo:
‘Elke vorm van zelfstandigheid, laat staan van originaliteit, wordt afgestraft. Aangemoedigd wordt slaafse, hersenloze kopieerzucht. Op taal-, stijl- en compositiefouten mag bij de beoordeling nauwelijks worden gelet; bij de zogeheten open vragen wordt zelfs nadrukkelijk vermeld dat daar niet op mag worden gelet, tenzij al die fouten het begrijpen van de antwoorden onmogelijk maken.’

De HNL discussie is tricky. Zie mn vorige blog item.
Om de oorlog te winnen hebben we de steun van de ouders nodig (steun van politiek lijkt minder gemakkelijk op dit moment).
Om de steun van de ouders (de gemiddelde Nederlander dus) te krijgen moeten we ons laten zien en horen op de media die de gemiddelde Nederlander gebruikt. Onze boodschap moet daarbij kort en zuiver zijn, zodat we niet in discussies worden getrokken waarin er overal valkuilen worden gegraven.
Ik denk dat het voor het publieke debat noodzakelijk is dat we niet alleen over de inhoud van onze boodschap na hebben gedacht, maar ook over de manier waarop we die boodschap uitdragen. M.n. de manier waarop we die boodschap willen uitdragen naar de gewone Nederlander, de gewone ouder. Die ouder die altijd dacht dat het met het onderwijs in Nederland wel goed zat.

In de HNL discussie worden steeds verschillende situaties met elkaar vergeleken, vaak zonder dat expliciet wordt vermeld wat de situatie is of zonder dat er voldoende met de eigenheid van die situatie rekening wordt gehouden. Een paar (niet uitputtend) verschillende situaties noem ik hier:
beroepsgericht / algemeen vormend / werken met de handen / werken met het hoofd.

Ik kan me indenken dat leerlingen die timmerman willen worden, vakken als wiskunde, nederlands en engels als ballast zullen beschouwen. Dan maar wat minder breed opgeleid. Voorwaarde is wel dat de opleiding leidt tot eerste klas timmerlieden, die trots op hun werk mogen zijn. Of dat dan op een ambachtsschool en/of in een leerlingstelsel gebeurt lijkt me minder van belang. Als er maar goede docenten/begeleiders/.. zijn die inhoudelijk weten wat timmeren is en de leerlingen streng maar positief benaderen. Er moet in die tijd een kwaliteitsstandaard voor het toekomstige beroep worden gezet.

[Bericht verwijderd. Schrijver kent de redenen. Er gelden hier spelregels die gehandhaafd worden door de webmasters. Zij zijn de scheidsrechters: hoger beroep is niet mogelijk. Poster kan met mij via interne berichten (menu links) van gedachten wisselen :: Ralph]

De volgende ingezonden brief stond in De Volkskrant van 27 december 2006.
________________________________________________________________
De laatste tijd staan er regelmatig berichten over de kwaliteit van het onderwijs in de krant. Ik heb twee kinderen, die in groep 4 en groep 6 zitten. Wanneer we een spelletje doen, valt het me op dat ze nauwelijks in staat zijn de punten op te tellen. Ook hun klasgenoten kunnen dat niet. Dat komt door het rekenonderwijs. Onze jongste dochter heeft de tafel van 5 van ons geleerd. Dat moest van school. In de klas hebben ze daar geen tijd voor. Als ze de tafel van voor naar achter kennen, is het de bedoeling dat de juf gaat overhoren. Alleen heeft de juf geen tijd om te overhoren. Wat leren de kinderen op school? Heel veel leuke dingen. Ik was vorige week hulpmoeder en heb aan den lijve kunnen ervaren hoe het eraan toegaat. De dag begon met een videofilm. Om tien uur gingen de kinderen aan het werk: kleuren, koekjes maken, sneeuwpoppen knutselen. Om elf uur werden liedjes gerepeteerd. Het laatste half uur werd besteed aan werkjes uitdelen, de klas opruimen en ruzies sussen. Op vrijdagmiddag wordt er sowieso niet veel gedaan. Het onderwijs moet terug naar de basics: rekenen, lezen, spelling, taal, geschiedenis en aardrijkskunde. Video kijken, kunnen ze thuis wel.

Ik kwam op het internet een filmpje tegen over een mooi wiskunde onderwerp: getallen en oneindigheid. Het filmpje is simpel. Eén camera, bediend door een student (denk ik) en een kalende heer van middelbare leeftijd die een college met PowerPoint geeft.
En die PowerPoint voldoet aan geen enkele PowerPoint kwaliteitseis (te veel tekst, geen plaatjes, niet vormgegeven). De docent is een plezierig verteller, maar hanteert het volle uur één en dezelfde niet interactieve werkvorm: hij vertelt, soms weinig meer dan dat hij de transparanten voorleest.
De kalende heer is, denk ik, zelfs geen geniaal wiskundige. Meer een huis- tuin- en keuken wiskundige, die houdt van zijn vak en het wil en kan uitdragen, maar wellicht niet zelf vooroploopt bij de verdere ontwikkeling van de wiskunde.

Veel van de onderwijsontwikkelingen, zoals het competentie gericht leren en het personeelsbeleid binnen de school, zijn feitelijk afkomstig uit het zgn Human Resource Management. Het idee achter HRM is dat de mens als kapitaalgoed nog veel beter te exploiteren is qua productiviteit. Begrippen als 360 graden feedback, POP etc. zijn rechtstreeks daar te vinden. Het idee is om te komen tot een proces van continue verbetering van de arbeidsprestatie. Het individu staat hierin centraal. Het individu heeft een probleem als iets niet gaat zoals het zou moeten. Er wordt verwacht dat het individu dan een constructieve houding aanneemt om tekorten aan een systeem of collega’s op te vangen. De vraag is hierbij: wat kan ik in deze omstandigheden doen om toch tot een resultaat te komen? Het vraagt om een (pro)actieve houding. Jij wordt beheerser van het proces en past jezelf aan de omstandigheden. Als iedereen dat doet ontstaat een lerende organisatie of beter gezegd een organisatie die in staat is zich aan te passen aan de veranderende wereld. Wat men in iedergeval niet meer wil is dat zo’n werknemer gaat leunen op zijn baas.

Het volgende artikel is verschenen in Trouw van 21 December 2006. Weer worden er geen andere argumenten gegeven voor Het Nieuwe Leren dan ‘de veranderende maatschappij’ en ‘de jeugd van tegenwoordig leert heel anders’.

Ik heb er ook een ingezonden brief van Arnold Heertje achter geplakt.
___________________________________________________
Verandering in het onderwijs is noodzaak;
Competentiegericht leren

Verandering in het onderwijs is noodzaak. Laten we die achterwege, dan helpen we jongeren niet goed op weg naar zelfstandig functioneren.

Het onderwijs is gedwongen, door de culturele veranderingen, zich aan te passen aan de eisen van de nieuwe lichting jonge mensen. Het onderwijs is daardoor in beroering en het slechtste wat ons dan kan overkomen is dat werkers in het onderwijs elkaar beschuldigen en in de haren vliegen. Wanneer we elkaar om de oren slaan met enkel suggestieve opmerkingen dan vergroten we de kloof tussen collegae die samen hetzelfde beogen: een goede vorm van onderwijs voor jonge mensen.

Het is bijna Kerst, de tijd van vreugde en vrede. Vreemd dat er dan toch paranoide gedachten bij me opkomen. Maar ik kon deze exercitie in het beantwoorden van obligate vragen niet onderdrukken. Valt in de categorie: “waarom is het ‘snachts donker”. Nogal wiedes, behalve als je er echt over gaat nadenken. Ik zeg bewust: een exercitie, een oefening dus. Ik kan nog niet zo goed denken over dit vraagstuk, zit nog maar aan het begin en laat argumenten weg. Maar toch…..
wie heeft er eigenlijk belang bij goed onderwijs?

Het onderwijs?
Ik dacht het niet. Hoe lager opgeleid de klanten zijn, hoe lager opgeleid en dus hoe goedkoper je personeel kan wezen.