Vandaag is het feest. En ik ben even de party pooper, sorry. In een dampend Beatrixgebouw in de Jaarbeurs Utrecht wordt vandaag het symposium ‘ADHD en beeldvorming’ georganiseerd. Van te voren is al aangekondigd dat het lied ‘We are one’ van Tim Blok (?) ten gehore zal worden gebracht. Tim Blok is ‘ervaringsdeskundige’, zo staat te lezen op de site, evenals DJ Patrick Kicken, die er helaas alleen middels videoboodschap bij zal zijn. Er staat gelukkig al een preview filmpje op de site. Zijn boodschap voor de wereld? ‘ADHD is helemaal niet erg, het is juist goed om zo vroeg mogelijk de diagnose te krijgen’. En: ‘als ik vroeger had geweten dat ik éigenlijk ADHD had dan had ik vast meer vrienden gehad en een vaste relatie’. Dat laatste begrijp ik niet, maar het zal wel aan mij liggen. ADHD betekent voor hem dat hij ‘heel veel gedachten heeft’. Ontzettend boeiend om allemaal te horen. Hopelijk hebben de initiatiefnemers van het symposium er aan gedacht hem -liefst live- een prijs uit te reiken via videoboodschap. Dat is echt helemaal ‘nu’. De ‘ADHD awards!’ Dat versterkt bovendien het effect van de lancering van de 160 pagina’s dikke glossy ‘Suzan!’, een blad vol met verhalen van mensen met wie het hartstikke goed gaat nu ze weten dat ze ADHD hebben. Uitroepteken. Een blad dat ‘met humor’ moet laten zien dat ‘ADHD’ers hun positieve energie kunnen omzetten in een mooi product.‘ Gelukkig is er na afloop een borrel, die gaat er bij menigeen vast wel in. Voetjes van de vloer! Deze column is een vervolg (of aanvulling zo je wilt) op mijn vorige column over 'de mythe van ADHD' (25 juni 2013). Mijn kritiek maakte nogal wat woede los bij ouders. Eens kijken of dat weer lukt.
Het gaat dus over beeldvorming vandaag. Alle aangekondigde sprekers op het symposium zijn kritisch over de negatieve beeldvorming van ADHD. Volgens mij valt het met (de gevolgen van) die beeldvorming wel mee, gelet op de volstrekt ongeloofwaardige toename van het aantal ADHD gevallen. Geen haan die er naar kraait. Er verschijnen juist veel te weinig kritische artikelen over het verschijnsel ADHD, terwijl er voldoende bekend is over de gebrekkige diagnoses, die je eigenlijk geen diagnoses meer kan noemen. Wist u dat ADHD in hét DSM handboek volledig in kaart is gebracht door een beschrijving van slechts symptomen? Symptomen worden benoemd als ziekte. Fysieke tekens of evidentie van biologische oorzaken zijn afwezig, aldus de Wereldgezondheidsorganisatie (Kopenhagen, 2009). Veel zweten en hoge koorts zijn bijvoorbeeld ook symptomen, en in het geval van ADHD zijn dit ‘weinig aandacht’ (AD) en ‘te druk’ (HD). Dát is de wetenschappelijke basis van ADHD. Gedrag met een ‘te’ ervoor. ‘Te’ gek voor woorden natuurlijk. De doorgeschoten disciplinering en sociale normering in de psychiatrie heeft het subjectieve oordeel leidend gemaakt. Behandeling van ziekten heeft plaatsgemaakt voor corrigeren van ‘abnormaal’ gedrag. Kritiek hierop als negatieve beeldvorming afdoen is daarom een defensieve schijnbeweging die tot doel heeft je als een zuurpruim neer te zetten. En dieper dan dat kan je waar met gebakken lucht geld verdiend wordt niet zakken.
Kortom, het zijn de ADHD netwerken zélf die zich van een beeldvorming bedienen die ongekend is. Schaamteloos worden allerlei mensen en organisaties met zichtbare belangen in de opwaartse ADHD-ering van onze samenleving naar voren geschoven om de beeldvorming te komen beïnvloeden. Nooit was het makkelijker om ‘goed te doen’. Artsen, psychiaters en ervaringsdeskundigen treden unaniem naar voren als voorstanders van een positieve en bemoedigende aanpak van ADHD bij kinderen en volwassenen. Mijn speurwerk langs de verschillende organisaties en netwerken heeft geen enkele keer de ‘hit’ onafhankelijk(heid) opgeleverd. Nul keer. Geen duidelijke items over onderzoek, geen kritisch tegengeluid, geen kanttekeningen. Om op de pagina ‘onderzoek’ te komen van het ‘ADHD Netwerk’ moet je eerst lid zijn, en het ‘laat je niet kisten’ geluid is de boodschap die patiënten krijgen ingewreven.
Feest, dat is het. Geen betere methode om tegenstanders het bos in te jagen dan met een niet te krenken jubelstemming. Ik ben het stuk chagrijn dat ruim 100.000 (and counting) kinderen in NL, de artsen, begeleiders en ouders eromheen van hun diagnose, broodwinning en herwonnen eigenwaarde wil beroven. Scepsis en feiten zijn ongezellig en onbelangrijk in deze win-win-win-win situatie. Farmaceuten, ouders en ‘mensen in het veld’ hebben immers allemaal iets te winnen met ADHD. Het schuldgevoel bij mislukking is te groot om te dragen geworden. Dat meen ik serieus. Voor ouders is een lastig kind een bijkomende last, omdat zij boven op hun eigen plicht tot succes er ook nog eens het slagen of mislukken van hun kinderen bij nemen. Een kind dat het slecht doet op school is een regelrechte ramp en een persoonlijk falen. Geen wonder dat elk (pseudo)medisch label in dank aanvaard wordt – het is een ziekte, ik kan er niets aan doen. Dat is een groot probleem van deze tijd. Vroeger hadden mensen psychologische problemen, nu vertonen ze gedragsstoornissen en spreken psychologen zonder aarzeling over gewenst versus ongewenst gedragen. Vroeger had je diagnostiek, nu doen we aan assessment, zelfs al bij kleuters!
Het is feest maar we dansen op de vulkaan. Win-win? Er is namelijk wel degelijk écht iets te verliezen: acceptatie van ongerepte diversiteit onder mensen bijvoorbeeld. Willen we elkaar echt accepteren en helpen zoals initiatieven als dit symposium ons opdragen? Dan moeten we ophouden met het creëren van schijndiversiteit, het ophokken van mensen, en vooral kinderen, in sociale stoornissen die op zijn minst twijfelachtig en eenzijdig zijn. Beschouw jezelf even als ADHD’er. Je staat in de wereld. Je hebt veel gedachten, je hebt last van onrust, je voldoet aan het plaatje. Jouw etiket verplicht ‘de ander’ niet (meer) tot enige werkelijke inspanning jou als gelijke te begrijpen, te kennen, te accepteren. Dat heeft het etiket al voor ze gedaan. Het etiket is de easy way out voor de buitenstaander. De juf, de ouder, de collega, de werkgever (proeftijd!), de overheid, de zorgverzekeraar (hogere premie!), vrienden, etc. Hoezo, acceptatie? Hoe geaccepteerder jij als ADHD’er wordt hoe meer autonomie je weggeeft aan anderen die er niet in de eerste plaats op uit zijn om jouw leven er aangenamer en makkelijker op te maken. Integendeel. Ze zijn er vooral op uit om geen last van je te hebben. Ik zeg niet dat buitenstaanders geen oog moeten hebben voor afwijkingen en stoornissen van anderen. Ik vind dat we juist meer aandacht voor elkaar moeten hebben en voor elkaar moeten opkomen! Ik pleit er voor dat dit juist alleen echt en op een betrokken wijze kan wanneer afwijken (van de norm) niet onlosmakelijk samenhangt met de drang er een label aan te hangen. Tim Bloks We are one klinkt mij schrijnend eenzaam in de oren. Maar de band speelt nog wel even door vrees ik.
In de supermarkt maakte ik
In de supermarkt maakte ik onlangs het volgende mee:
Een jongetje van een jaar of twee/drie ging op de grond liggen en schreeuwde de hele winkel bij elkaar. Hij wilde nog door zijn moeder worden gedragen en bleef maar schreeuwen en gillen. Ik hoorde hem blèren “ik haat je’. De moeder bleef de hele tijd kalm en probeerde steeds weer opnieuw uit te leggen dat hij nu te groot was om te worden gedragen De enige sanctie waarmee ze “dreigde” was dat als hij zo door bleef gaan, hij geen toetje zou krijgen. Maar ook dat hielp in eerste instantie niet. Een verkoopster bij de vleeswaren verzuchtte tegen een collega, dat als het haar kind was geweest, hij allang alle hoeken van de kamer had gezien. Het geschreeuw was dan ook heel indringend en irritant en ook ik neigde gevoelsmatig in de richting van de aanpak van de verkoopster. Tegelijkertijd dacht ik dat der met dat kind iets aan de hand moest zijn.
Maar toch, na enkele minuten, die wel eindeloos leken, hield het jongetje op en zag ik hem braaf aan het handje van zijn moeder de winkel uitlopen. De moeder leek uiteindelijk toch met haar geduldige en consequente aanpak te hebben gewonnen.
Wat ik de beschrijving van dit voorval wil zeggen? Dat het antwoord op moeilijk gedrag in eerste instantie niet het labelen van kinderen en het geven van een pilletje is maar opvoeding. De waanzin in de mooie column van Sietske is niet die van de kinderen maar van een op sommige punten dolgedraaide maatschappij.
Het etiket als excuus.
Het etiket als excuus.
Ook het etiket om de 'schuld' van het falen van onderwijsvernieuwingen te leggen bij iets intrinsieks in het kind. Want de etikettenplakkerij ging gelijk op met het introduceren van vernieuwende concepten als 'geen gezag', 'eigen leerweg', 'creatief gedrag' e.d. Het ongeleide kind bleek te verdwalen maar dat paste niet in het vernieuwingsplaatje; aldus kwamen 'ziektebeelden' in zicht. Het geneesmiddel 'meer leiding' was nu eenmaal taboe geworden.
@moby
@moby
Mooi gezegd. Dat kind krijgt nu twee keer de schuld. Hij heeft een of andere aandoening en dat is dan ook nog eens de reden dat de onderwijsvernieuwing mislukt is. Waren er maar alleen gelukte exemplaren, dan was de intrinsiek perfecte onderwijsvernieuwing vanzelfsprekend wel gelukt en werden Stevens en Co nu geëerd.
Idem voor de leraren natuurlijk. Die zijn ook te stom om de vernieuwing goed uit te voeren. Traininkje erbij?
Geldt hetzelfde niet voor
Geldt hetzelfde niet voor dyslexie? Alles wat maar enigszins niet heeft opgelet en dus slecht kan lezen heet nu 'dyslect'. Alsof het een diploma is …… En wij maar tijdsverlenging geven aan deze types waarvan de meesten (volgens mij) met een feitelijk frauduleus tot stand gekomen dyslexierapport zwaaien. Wij hebben 15 procent (!) dyslecten op onze opleiding. Zelfs als je er rekening mee houdt dat wij relatief veel mensen met lichte leerproblemen aantrekken – die afkomen op ons zeer gestructureerde onderwijs – is dit een veel te hoog percentage om 'echt' te zijn.
Een Leven Lang Leren Lezen
Een Leven Lang Leren Lezen moet ook een kans krijgen, Marten.
Uit interview in Wijkkrant
Uit interview in Wijkkrant door en voor Amstelveners (nr. 2, 2013) met poli ADHD-coördinator Tirtsa Ehrlich:
De diagnose wordt door het ADHD-team gesteld. Er zijn meerdere disciplines in het team betrokken bij een diagnostisch onderzoek. Observatie van het kind, informatie van de ouders en van de school, beïnvloeden elke diagnose. In principe kan een psychiater of GZ-psycholoog de diagnose stellen, maar de Amstelveense poli heeft gekozen voor een teambesluit. Je vult elkaar aan, belicht meer invalshoeken, samen zie je meer. Voor kinderen met ADHD en ADD kan een omgeving die rekening houdt met hun gedrag goed helpen. Maar niet altijd. Er zijn kinderen die behalve psychotherapeutische hulp ook medicatie nodig hebben om te kunnen leren hun gedrag onder controle te krijgen. Zo kan een basis worden gelegd voor een leven, waarin het lukt dingen af te maken en met vriendjes mee te doen. Kinderen en hun ouders uit regio Amstelland komen over de vloer en concrete resultaten worden geboekt. Kinderen en ouders leren door de passende begeleiding zelf omgaan met de gedragsstoornis, waardoor ze minder tegen problemen oplopen. De gedragsstoornis ADHD/ADD ligt in het kind zelf, het heeft te maken met anders functionerende hersenen, waardoor de aandacht voor hun omgeving anders aangestuurd wordt. Er is eigenlijk een tekort aan het sturen van hun aandacht en gedrag. Dat uit zich in extreme concentratiemoeilijkheden en/of hyperactiviteit, druk gedrag en impulsief gedrag. Het verschil tussen ADHD en ADD wordt in haar kinderboeken ADDaisy en ADDavid helder omschreven. Je zou mensen kunnen vergelijken met auto’s. Mensen met ADHD zijn dan zeg maar Ferrari’s. Ze kunnen heel hard rijden en gaan maar door (ze zijn hyper), maar vliegen ook wel eens uit de bocht, omdat ze niet zo goed kunnen remmen of de bocht niet op tijd zien. Mensen met ADD zijn Ferrari’s met een dieselmotor. Een dieselmotor komt namelijk vaak traag op gang, maar als hij eenmaal rijdt, kan hij net zo hard als andere auto’s! Ook vergeten mensen met ADD wel eens wat. Zoals de autosleutel in de auto te doen en dan ga je natuurlijk helemaal niet hard … En de pilletjes en tips die je gebruikt kun je zien als de TomTom van je auto. Haar diverse lees- en werkboeken worden goed verkocht in het land. Waarom is zij gaan schrijven? “Ik ben eigenlijk gaan schrijven voor de kinderen zelf. In een kort tijdbestek vroegen verschillende ouders naar kinderboeken hierover. Er bleken toen wel kinderboeken over ADHD te zijn, maar geen over ADD. Toen ben ik maar zelf een leesboek gaan schrijven. Begonnen voor meisjes omdat ik toen veel meisjes in de praktijk had en later ook voor jongens. Daarna ontwikkelden we groepsprogramma’s, waar dan weer werkboeken bij werden geschreven.” In de boeken met leuke tekeningen staan tips, trucs en uitleg die aansluiten bij hun beleving. Naast begrip voor de eigen situatie en het leren omgaan met lastige eigenschappen, leren zij ook uitleg geven aan hun directe omgeving. Deze ADD groep kinderen en volwassenen herken je aan hun dromerigheid en het er moeite mee hebben om langer een taak te doen. Deze zijn eigenlijk niet zo lastig voor hun omgeving en vallen minder op, terwijl hun aandachtsverdeling toch wel te kort schiet. Dit kun je dan uit de schoolresultaten opmaken en via school kan de stoornis dan gesignaleerd worden. Vooral bij de middelbare scholen kun je uit de boot vallen. Plannen en organiseren is voor alle pubers al lastig, zoals inmiddels door de wetenschap werd aangetoond. Het puberbrein is namelijk hierin niet ontwikkeld en pas tegen het 25ste jaar is het brein hiervoor klaar. Voor de jeugd met ADHD/ADD wordt het dan wel dubbel lastig! Een kind kan dan best VWO in zich hebben, maar door het niet herkennen van de aandachtsstoornis een ander niveau zoals havo of mavo geadviseerd krijgen. Duidelijkheid, structuur, frequent toepassen van regels en belonen, zijn goede aandachtspunten in de begeleiding van de gezinnen en in de voorlichting aan de leerkrachten/docenten. Juist op de middelbare scholen en zelfs bij volwassenen is helderheid naar begrip en omgaan met deze stoornis dus van wezenlijk belang. Binnenkort verschijnt haar boek ‘Wonderlijke wazigheid’ , speciaal voor jongeren en jongvolwassenen met ADD. Er staat praktische informatie in met ervaringsverhalen en tips. Jongeren vanaf 12 jaar, met of zonder diagnose, leerkrachten, ouders en andere familieleden kunnen na het lezen van dit boek goed uitleggen dat ADD niet hetzelfde is als ADHD en vooral vertellen wat het wel is. Bijzonder is dat bij de Jeugdriagg de kinderen en jongeren een op maat gemaakte begeleiding krijgen. Zij leren daardoor zelf echt oplossingsgericht denken en handelen. De ouders en leerkrachten worden hier standaard bij betrokken. Er zijn ook kinder- en jongerengroepen en voor ouders (lotgenoten)trainingsgroepen, waardoor kennis en houding positief gedeeld kunnen worden met elkaar. Op de laatste bijeenkomst van de ADHD groepen komt er vaak een volwassene met AD(H)D meepraten, zodat deelnemers vragen kunnen stellen en ervaringen kunnen uitwisselen met deze ervaringsdeskundige. Voorlichting aan basis- en middelbare scholen wordt eveneens aangeboden. Onlangs was er een voorlichting bij een leerkrachtenbijeenkomst op de Antoniusschool in Kudelstaart. Want ADHD is nog steeds een onderschat probleem. Statistisch gezien zitten er gemiddeld in elke klas 1 á 2 scholieren met deze stoornis. Helaas wordt de stoornis in de maatschappij en soms zelfs op scholen door leerkrachten niet altijd serieus genomen. “Hij moet maar beter zijn best doen …” wordt er wel eens gezegd. Dan is er dus onbegrip naar zo’n leerling toe; ten onrechte natuurlijk. Als zij deze houding tegenkomt wordt Tirtsa in eerste instantie verdrietig. Het is toch een bewezen stoornis? Die uiteraard wel lastig is in de klas. Door voorlichting op de Pabo’s wordt inmiddels ook aan dit besef gewerkt. Met positieve blik kun je gelukkig WEL veel bereiken.
Conchita Willems
Uit interview in Wijkkrant
Uit interview in Wijkkrant door en voor Amstelveners (nr. 2, 2013) met poli ADHD-coördinator Tirtsa Ehrlich:
De diagnose wordt door het ADHD-team gesteld. Er zijn meerdere disciplines in het team betrokken bij een diagnostisch onderzoek. Observatie van het kind, informatie van de ouders en van de school, beïnvloeden elke diagnose. In principe kan een psychiater of GZ-psycholoog de diagnose stellen, maar de Amstelveense poli heeft gekozen voor een teambesluit. Je vult elkaar aan, belicht meer invalshoeken, samen zie je meer. Voor kinderen met ADHD en ADD kan een omgeving die rekening houdt met hun gedrag goed helpen. Maar niet altijd. Er zijn kinderen die behalve psychotherapeutische hulp ook medicatie nodig hebben om te kunnen leren hun gedrag onder controle te krijgen. Zo kan een basis worden gelegd voor een leven, waarin het lukt dingen af te maken en met vriendjes mee te doen. Kinderen en hun ouders uit regio Amstelland komen over de vloer en concrete resultaten worden geboekt. Kinderen en ouders leren door de passende begeleiding zelf omgaan met de gedragsstoornis, waardoor ze minder tegen problemen oplopen. De gedragsstoornis ADHD/ADD ligt in het kind zelf, het heeft te maken met anders functionerende hersenen, waardoor de aandacht voor hun omgeving anders aangestuurd wordt. Er is eigenlijk een tekort aan het sturen van hun aandacht en gedrag. Dat uit zich in extreme concentratiemoeilijkheden en/of hyperactiviteit, druk gedrag en impulsief gedrag. Het verschil tussen ADHD en ADD wordt in haar kinderboeken ADDaisy en ADDavid helder omschreven. Je zou mensen kunnen vergelijken met auto’s. Mensen met ADHD zijn dan zeg maar Ferrari’s. Ze kunnen heel hard rijden en gaan maar door (ze zijn hyper), maar vliegen ook wel eens uit de bocht, omdat ze niet zo goed kunnen remmen of de bocht niet op tijd zien. Mensen met ADD zijn Ferrari’s met een dieselmotor. Een dieselmotor komt namelijk vaak traag op gang, maar als hij eenmaal rijdt, kan hij net zo hard als andere auto’s! Ook vergeten mensen met ADD wel eens wat. Zoals de autosleutel in de auto te doen en dan ga je natuurlijk helemaal niet hard … En de pilletjes en tips die je gebruikt kun je zien als de TomTom van je auto. Haar diverse lees- en werkboeken worden goed verkocht in het land. Waarom is zij gaan schrijven? “Ik ben eigenlijk gaan schrijven voor de kinderen zelf. In een kort tijdbestek vroegen verschillende ouders naar kinderboeken hierover. Er bleken toen wel kinderboeken over ADHD te zijn, maar geen over ADD. Toen ben ik maar zelf een leesboek gaan schrijven. Begonnen voor meisjes omdat ik toen veel meisjes in de praktijk had en later ook voor jongens. Daarna ontwikkelden we groepsprogramma’s, waar dan weer werkboeken bij werden geschreven.” In de boeken met leuke tekeningen staan tips, trucs en uitleg die aansluiten bij hun beleving. Naast begrip voor de eigen situatie en het leren omgaan met lastige eigenschappen, leren zij ook uitleg geven aan hun directe omgeving. Deze ADD groep kinderen en volwassenen herken je aan hun dromerigheid en het er moeite mee hebben om langer een taak te doen. Deze zijn eigenlijk niet zo lastig voor hun omgeving en vallen minder op, terwijl hun aandachtsverdeling toch wel te kort schiet. Dit kun je dan uit de schoolresultaten opmaken en via school kan de stoornis dan gesignaleerd worden. Vooral bij de middelbare scholen kun je uit de boot vallen. Plannen en organiseren is voor alle pubers al lastig, zoals inmiddels door de wetenschap werd aangetoond. Het puberbrein is namelijk hierin niet ontwikkeld en pas tegen het 25ste jaar is het brein hiervoor klaar. Voor de jeugd met ADHD/ADD wordt het dan wel dubbel lastig! Een kind kan dan best VWO in zich hebben, maar door het niet herkennen van de aandachtsstoornis een ander niveau zoals havo of mavo geadviseerd krijgen. Duidelijkheid, structuur, frequent toepassen van regels en belonen, zijn goede aandachtspunten in de begeleiding van de gezinnen en in de voorlichting aan de leerkrachten/docenten. Juist op de middelbare scholen en zelfs bij volwassenen is helderheid naar begrip en omgaan met deze stoornis dus van wezenlijk belang. Binnenkort verschijnt haar boek ‘Wonderlijke wazigheid’ , speciaal voor jongeren en jongvolwassenen met ADD. Er staat praktische informatie in met ervaringsverhalen en tips. Jongeren vanaf 12 jaar, met of zonder diagnose, leerkrachten, ouders en andere familieleden kunnen na het lezen van dit boek goed uitleggen dat ADD niet hetzelfde is als ADHD en vooral vertellen wat het wel is. Bijzonder is dat bij de Jeugdriagg de kinderen en jongeren een op maat gemaakte begeleiding krijgen. Zij leren daardoor zelf echt oplossingsgericht denken en handelen. De ouders en leerkrachten worden hier standaard bij betrokken. Er zijn ook kinder- en jongerengroepen en voor ouders (lotgenoten)trainingsgroepen, waardoor kennis en houding positief gedeeld kunnen worden met elkaar. Op de laatste bijeenkomst van de ADHD groepen komt er vaak een volwassene met AD(H)D meepraten, zodat deelnemers vragen kunnen stellen en ervaringen kunnen uitwisselen met deze ervaringsdeskundige. Voorlichting aan basis- en middelbare scholen wordt eveneens aangeboden. Onlangs was er een voorlichting bij een leerkrachtenbijeenkomst op de Antoniusschool in Kudelstaart. Want ADHD is nog steeds een onderschat probleem. Statistisch gezien zitten er gemiddeld in elke klas 1 á 2 scholieren met deze stoornis. Helaas wordt de stoornis in de maatschappij en soms zelfs op scholen door leerkrachten niet altijd serieus genomen. “Hij moet maar beter zijn best doen …” wordt er wel eens gezegd. Dan is er dus onbegrip naar zo’n leerling toe; ten onrechte natuurlijk. Als zij deze houding tegenkomt wordt Tirtsa in eerste instantie verdrietig. Het is toch een bewezen stoornis? Die uiteraard wel lastig is in de klas. Door voorlichting op de Pabo’s wordt inmiddels ook aan dit besef gewerkt. Met positieve blik kun je gelukkig WEL veel bereiken.
Conchita Willems
Is daar weer een nieuw
Is daar weer een nieuw syndroom 'ontdekt'? ADD?? Een syndroom is een verzameling uiterlijke kenmerken van gedrag en vandaar dat men hier kennelijk in groepsverband met medewerking van diverse leken, tot het besluit van de aanwezigheid van een syndroom komt.
Wat een dilettantisme. Want men beweert vervolgens met groot gemak dat er sprake is van hersenen die 'anders' werken. 'Anders' dan wie of wat?? We gaan een tijd tegemoet dat een 'normale' leerling tot de uitzonderingen gaat behoren en wellicht gaat men dan pas nadenken over de absurditeit van dit alles.
Gedrag op school (want voor mij is gedrag op school nog niet eens hetzelfde als het totale gedrag) kan tot op zekere hoogte gestuurd worden, met straf en beloning (klinkt niet 'leuk'maar blijkt wel te werken). De leerling gediagnostiseerd als 'dromerig' veert plotseling op als er werkelijke belangen op het spel staan. De leerling gediagnostiseerd als 'te druk' wordt geconcentreerd als er onaangename sancties blijken te bestaan of als er zelfzuchtige voordelen verbonden blijken te zijn aan rustig gedrag.
Met dit alles wil ik niet de echte 'gevallen' in diskrediet brengen; ik wil er op wijzen dat gedrag gestuurd kan worden door wijze en liefhebbende leerkrachten, maar dat dit sturen in de verdachtenbank is geplaatst. Ik heb gezien hoe een liefdevolle benadering onder stevig regime, goede gedragsresultaten weet te brengen. Maar de wijsheid van dit alles schijnt onder de jongste generaties helemaal verdwenen te zijn.
En dus ruiken buitenschoolse marktsegmenten hun kansen en bieden 'genezing' aan tegen hoge kosten. Waar de leraar die traditioneel werkte al veel van zulke problemen tot aanvaardbare proporties wist te herstellen. En dus volgt het ene syndroom na het andere; want de genezingsmarkt ziet vele mogelijkheden tot verdienmodellen; ten koste van ouders en kind.
De gewone meester/juf moet dus serieus met zulke waanzin omgaan. Moet meedoen met al die zogenaamde zorg omtrent die problematische zorgsituaties; situaties waarvan hij/zij weet dat die veel en veel gemakkelijker en eenvoudiger opgelost kunnen worden (tot op zekere hoogte, want nooit heeft hij/zij geloofd in volmaakte mensenwezenjes).
Geachte mevrouw, dank u voor
Geachte mevrouw, dank u voor het delen van de informatie over ADHD. Ik meen dat u het citaatrecht enigszins overschrijdt, en zie tevens op *p. 6* dat u de (freelance?) auteur van voornoemd citaat bent.
Wat wilt u met het herpubliceren van vorenstaande tekst bereiken, en met name met het oog op het hoofdartikel?
Beste Sympathisant, mevrouw,
Beste Sympathisant, mevrouw, heer of wie er ook achter dit 'sympathisantmasker' mag zitten; ter nadere uitleg.
In voorgaande teksten wordt onder meer als kritiek aangegeven dat de constatering van gedragsstoornis ADHD alleen berust op symptomen. Is degene die de kritiek uit psycholoog en ter zake ervaren? Ik stel zelf geen diagnose, maar stel in het artikel vast dat de diagnose is gesteld door een team waar meerdere disciplines bij betrokken zijn. Ook een psychiater of GZ psycholoog zou de diagnose kunnen stellen. Zouden die allemaal met gebakken lucht bezig zijn? In NRC Next van 14 oktober j.l. verscheen recent een artikel over diagnostisering via electro encefalogram. Nog geen alom geaccepteerde methode, maar ik neem deze krant wel serieus. Dus het noemen van 'anders fuctionerende hersenen' is evenmin gebakken lucht.
In het artikel, dat inderdaad van mijn hand is (en ook door iedereen meteen kan worden geconstateerd) ga ik in op de persoon van Tirtsa. Dat was mede de reden van dit artikel. Ik kies daarbij voor een positieve benadering. Maar dat doet niet af aan de feitelijkheden die in de tekst staan. Het hoofdartikel beschrijft ook feitelijkheden, maar vanuit een heel andere benadering. Het is een column. Daarmee kun je feitelijkheden in een ander licht zetten. Een 'gezond verstand' benadering noem ik het maar. Niks mis mee. Maar ik hoop met mijn reactie te hebben aangetoond dat er meer 'gezond verstand' benaderingen zijn, waardoor feiten een heel andere belichting krijgen en aan de waarheid van de feiten meer recht wordt gedaan. Juist in onderwijskringen. Onderwijs beoogt ontwikkeling van de ons toevertrouwde doelgroep in kritisch denken, niet waar?
Jongens toch…. Ik ben die
Jongens toch…. Ik ben die gast (Tim Blok) van We Are One, sinds wanneer ik een ‘ervaringsdeskundige’ ben kan ik me niet herinneren, misschien omdat ik dat niet ben. (en nooit heb gezegd dat ik dat ben) Alhoewel ik als ADHD'er in vergelijking tot de meeste van jullie, toch net even wat meer weet over ADHD, ADD en verschillende vormen van autisme.
Ten eerste wens ik jullie allemaal ADHD babies toe, vooral Sietske Albertz! <3
Moby en Sympathisant, jullie geloven vast en zeker ook dat homo zijn een keuze is of niet? Sorry hoor als jullie leraren zijn zou ik stoppen, zo niet begin aub niet.
Echter zitten jullie niet helemaal fout, er worden veel verkeerde diagnoses gesteld maar er valt immers veel geld te halen, zo zit de wereld helaas in elkaar. Dit betekend niet dat ADHD en/of ADD verzonnen is. Halverwege mijn bericht twijfelde ik of ik uberhaupt iets zou plaatsen omdat ik jullie idioten vind en het tijdsverspilling is maar goed, ik was toch al begonnen….
Jullie zijn een stelletje voetbalverslagevers die nog nooit een bal hebben getrapt en badmeesters zonder zwemdiploma. En Sietske, luister volgende keer naar de muziek en echt luisteren! Ik heb het helemaal niet geschreven met ADHD als thema maar met de mens als thema. Eenzaam klinkt het nummer niet, wellicht idealistisch zo lang er mensen zoals jij rond lopen. Mijn punt maken en jullie wijzen op jullie berperkingen voelde beter dan een heel betoog houden over ADHD. Zo dat lucht op!
Ik hou van jullie, owja mochten jullie echt ADHD babies krijgen zou ik jullie doorverwijzen naar Michiel Noordzij, beste gast die er is. Geloof me, heb ze allemaal gehad…
Zondag 3 nov. speel ik met mijn band in het Olympisch Stadion in Amsterdam, mochten jullie willen komen luisteren hoe eenzaam het klinkt in een vol stadion zet ik jullie op de gastenlijst.
Toedels,
Tim Blok
Noot van de redactie en
Noot van de redactie en moderatie.
Ik heb even getwijfeld of we het bericht van Tim Blok wel zouden moeten publiceren omdat er de nodige zinnen in staan die tegen de moderatieregels in gaan. Ik heb besloten toch te plaatsen en wel om de volgende overwegingen:
Dit gezegd hebbende hoop ik dat ook Sietske reageert. Als ik een persoonlijke voorzet mag geven: wellicht heeft Sietke onvoldoende naar de tekst van Tims lied geluisterd, maar Tim heeft naar mijn idee ook het punt dat Sietke wilde maken onvoldoende begrepen. Waarom denk ik nu dat Tim en Sietske het meer eens zijn dan Tim denkt?
Verzoek: probeer in het vervolg van deze discussie de directheid te handhaven, maar persoonlijke aanvallen te vermijden.
Ik ga eens kijken of ik me 3 november vrij kan maken. De uitnodiging wordt zeer gewaardeerd
Gerard Verhoef
Het is ook absoluut zo dat ik
Het is ook absoluut zo dat ik het op een aantal punten met Sietske eens ben. Het grootste punt namelijk dat het voor veel mensen, vooral artsen en ouders als een win-win situatie wordt gezien terwijl in veel gevallen weinig aan de hand is. Maar zoals ik al zei, als er ergens geld valt te verdienen staan er altijd mensen op….
Sietske: "Er is namelijk wel degelijk écht iets te verliezen: acceptatie van ongerepte diversiteit onder mensen bijvoorbeeld."
-Vond ik een mooie zin, geloof alleen niet dat er ooit acceptatie is geweest voor ongerepte diversiteit, mocht dat er wel ooit willen komen moeten dingen zoals ras, geloofsovertuiging, geaardheid, aandoeningen (zoals adhd en elke andere neurologische aandoening) serieus worden genomen, worden erkend en worden gerespecteerd.
"Willen we elkaar echt accepteren en helpen zoals initiatieven als dit symposium ons opdragen? Dan moeten we ophouden met het creëren van schijndiversiteit, het ophokken van mensen, en vooral kinderen, in sociale stoornissen die op zijn minst twijfelachtig en eenzijdig zijn."
-"We" moeten ophouden? "Ze" moeten ophouden… Correct me if I'm wrong maar volgens mij was jij niet bij het symposium, zowel heb je niet goed geluisterd want grotendeels ging het over het onderscheiden van de kinderen met echte problemen en die met wat kleinere problemen die al snel over een kam worden geschoren. Zie het als volgt: Een ijsbergtopje steekt uit boven het water, het ijsbergtopje symboliseert een afwijking in gedrag (aka symptomen), laten we een depressie als voorbeeld nemen. Bij het ene kind speelt er een depressie op omdat haar huisdier is overleden, bij de ander na 3 jaar incest. Zelfde ijsbergtopje, TOTAAL verschillende oorzaak. Ook bij neurologische aandoeningen is het van GROOT belang dat er naar de oorzaak word gekeken, een onderzoek wordt gestart en dmv de juiste antwoorden op de juiste vragen een diagnose wordt gesteld. Dus niet op de symptomen die boven het water uitsteken (wat te veel gebeurd) maar onderwater zoeken naar het antwoord en kijken of het serieus is of niet. Kortom artsen moeten beter opgeleid worden, je zou niet van de huisarts moeten horen dat je ADHD hebt….
Kan het niet helpen dat ik ontzettend kwaad wordt van Sietske dr laatste zin, "helaas speelt de band nog wel even door." We brengen mensen samen, onze boodschap is positief en uit het hart, die van jou vrij negatief en komt voort uit verveling en frustratie? "Gelukkig speelt de band nog wel even door!" 7 November is er weer een symposium in Zwolle, ik zou zeggen kom ook…
Zoiets?
Trouwens Gerard, de
Trouwens Gerard, de uitnodiging in vrijblijvend jullie kunnen mij mailen op tuxedotunes@gmail.com of via de website 3rdfloormagic.com contact opnemen voor de gastenlijst.
Mvg Tim Blok
Beste Tim,
Beste Tim,
Ik had me heilig voorgenomen me nooit meer in een discussie over ADHD of andere ontwikkelingsstoornissen te mengen. Daarom heb ik niet gereageerd op de eerste column van Sietske en ook niet op de tweede. Ik leg uit waarom. Ook al ben ik een stukjesschrijver, naast het stukjesschrijven heb ik nog andere bezigheden en professies. Eén ervan is ontwikkelingsstoornissen en onderzoek naar ontwikkelngstoornissen. Het rare met deze stoornissen is dat er rondom dit 'thema' twee groepen zijn ontstaan laat ik ze maar de 'believers' en de 'non believers' noemen, en eigenaardig is dat allebei de groepen doorslaan in hun overtuiging. De 'believers' zien in elk kind dat een beetje druk is ( ongeacht de leeftijd) een ADHD er, de non- believer verwijst bijna altijd naar 'vroeger bestonden die niet' en/ of ' geef ze mij een paar dagen en je zal wel zien…'. Allebei hebben ze ten dele gelijk en ten overvloede ongelijk.
Het huidige ADHD werd reeds in 1902 door G.F. Still beschreven, hij noemde het 'defective moral control' , Rond de jaren 50 van vorige eeuw was er voor het eerst sprake van 'minimal brain injury' een 'etiket' als je het zo wil noemen, voor kinderen met normale intelligentie die opvallend actief waren, impulsief en weinig in staat deze impulsen te beheersen, en problemen hadden om geconcentreerd te blijven. In de jaren zeventig werd de ontwikkelingsstoornis voor het eerst MBD Minimal brain Damage en daarna minimal Brain Disorder genoemd worden. Pas in de jaren 90 werd de stoornis voor het eerst ondergebracht in de DSMIV en ADHD attention deficit hyperactivity disorder genoemd. Een korte geschiedenis om aan te tonen dat het hier inderdaad niet gaat om een 'nieuwerwetse kwaal'.
Waarom waren er dan vroeger geen ADHD ers? Zoals de 'non believers' betogen. Nou, die waren er namelijk wel. Maar ons onderwijsgebouw zat zo in elkaar dat deze kinderen op jonge leeftijd ( 14 jaar) meestal na de basisschool het onderwijs konden en mochten verlaten. Ook waren onze meesters en juffen pedagogisch didactisch beter onderlegd om deze 'onrustige jongeren' toch nog een beetje te laten functioneren in de klas zonder al te veel oproer. Ik durf er een lief ding op te verwedden dat iedere oudere ( ouder dan 55 ) wel kan vertellen over die ene 'rare' medeleerling in de klas.
Eind jaren negentig heb ik onderzoek gedaan naar het aantal missers door de meester en de juf in de signalisering van en ontwikkelingstoornis. Dit wees uit dat in 36% van de gevallen de leerkracht het bij het verkeerde eind had. Zowel positief als negatief, of ze zagen iets dat er niet was, of ze zagen iets niet dat er wel was. Een en ander door onwetendheid, aan de andere kant ook door de gekozen zijde van 'believer' en nin believer'. Feit blijft dat ondanks deze 36% er inderdaad 98% van de gesignaleerde leerlingen na 'diagnosticering' een 'etiket' meekregen door het inderhaast opgroepen samenwerkingsverband. Een etiket met een 'prijskaartje' bijna in de zin van 'hoera, een ADHD-er' wat zowel de 'believer'als de 'non believer' bevestigde in hun overtuiging.
AL bij al heeft de overdiagnosticering een paar sneue gevolgen voor de leerling, of kind met ADHD. Vooreerst zijn ze door de scholen gezien als een rugzakje gevuld met geld, voor de samenwerkingsverbanden was het signaleren en diagnosticeren een lucratieve bezigheid en ouders vonden het in sommige gevallen wel kicken, een 'uitzonderingskindje' is altijd een leuk onderwerp van gesprek. Het gebeurde allemaal boven het hoofd van het kind, de begeleiding waar het recht op had, ook al hoefde dat in veel gevallen niet veel meer te zijn dan een schouderklopje en een correctie te zijn op zijn tijd, kreeg het niet. Hele programma's, begeleidingsschema's, handelplannen en behandelplannen werd opgezet waar zowat iedereen een mooie boterham aan verdiende maar als puntje bij paaltje kwam bleven zowel de leerling als de juf verstoken van welke helpende hand dan ook. En een derde en kwalijke discussie is die van het medicijn Ritalin of concerta. Het lijkt wel of niemand zich nog afvroeg of de ADHD er er wel baat bij had. Of het waren de ouders die het gemakkelijk wilden hebben, of het was de juf die graag rust in de tent had, of het was de ritalin verkoper die er alleen maar financieel beter van werd, maar niemand vroeg aan de ADHD er wat hij er van vond. En als dat toch al gebeurde en de ADHD er er gewag van maakte de het rustig werd in zijn hoofd werd hij meestal een beetje meewarig aangekeken.
Enfin, jouw reactie heeft mij er toe aangezet om mij in deze discussie te mengen. Ik ben geen 'believer' en ook geen 'non believer', ik hou mij aan de feiten en de conclusies van eigen longitudinaal onderzoek onder basisschoolleerling van zevenjarige leeftijd. Daarbij hou ik vast aan het handboek van de psychiatrie de DSM IV die, anders dan wordt gesuggereerd, méér is dan het afvinken van een lijstje, dat is nu eenmaal wat de niet-professional er over denkt, het zij zo, daar kan ik niets aan veranderen.
En wat jouw reactie betreft, de moderator kon het niet beter verwoorden en ik zal de laatste zijn om jou hier op dit forum terecht te wijzen en aan te raden jouw impulsieve gedrag te beheersen, zelf zou ik de non believers geen 'idioten' noemen maar gelukkige mensen die niet dagelijks in hun omgeving of bij henzelf geconfronteerd worden met impulsief, hyperactief en ongeconcentreerd gedrag.
J.J.
PS even getwijfeld, maar dan toch maar gepubliceerd
@Jeronimoon
@Jeronimoon
En zo ontstaat er dan toch een mooie wisseling van gedachten.
Beste Tim,
Beste Tim,
Dank je voor jouw spontane reactie in deze draad. In jouw emotie *beticht* je mij van iets. Dat vind ik nogal jammer, en ook wel onhandig van jou.
Ik ben terughoudend geweest in mijn reacties, omdat ik weet dat ik een mijnenveld betreed bij dit onderwerp. Als enige kan worden geconstateerd dat tegenwoordig veel mensen aan de aandoening lijden, en vervolgens kunnen over de getallen generaliserende uitspraken worden gedaan. Met altijd de toevoeging dat de diagnose bij een aantal mensen volkomen terecht wordt gesteld, en dat zij en hun omgeving hier baat bij hebben. Dit is ook mijn mening, en verder waag ik me niet aan andere uitspraken. Hoewel, er is een levendige industrie rondom deze aandoening ontstaan, dat wel. 😉 Als je verwijst naar mijn uitspraak 'een leven lang leren lezen', dan zal je zien dat deze op de opmerking ervoor slaat (en een grapje over het 'leven lang leren'-programma van de EU is).
Mooi dat je muziek als extra uitingsmiddel hebt, en om mensen te verbinden.
En Conchita: BON krijgt last van rechthebbenden als hele teksten worden overgenomen. Vandaar mijn opmerking. Over dit onderwerp is men nog lang niet uitgesproken, dat is absoluut waar.
Dank allen voor reacties.
Dank allen voor reacties. Wisseling van verhelderende argumenten toont niet alleen expertise, ook attitude, heel fijn! Zie uit naar reactie op deze verhelderende argumenten van columniste Sietske Albertz. Conchita Willems
@Conchita Willems e.a.
@Conchita Willems e.a.
Sietske heeft laten weten dat zij vindt dat zij als columnist niet op haar eigen column moet reageren. Een standpunt dat overigens gebruikelijk is onder columnisten en vaak algemerer, onder publicisten.