Wat de laatste twee jaar wel duidelijk is geworden, is dat docenten ervan uitgaan, dat hun managers en bestuurders integere mensen zijn. Dat moet nog maar eerst bewezen worden.
Er zijn een paar heel simpele tests: vraag aan je manager hoe de normjaartaak wordt samengesteld.
Als het antwoord is dat dat in den haag gebeurt, is dat de eerste onwaarheid.
Den Haag schrijft alleen voor hoeveel uren er op jaarbasis in een fte zitten en hoeveel uur je maximaal voor de klas mag staan. Met de hoeveelheid deskundigheidsbevordering wordt gegoocheld, de huidige stand van zaken heb ik nog niet opgezocht. De rest van de normjaartaak, oftewel alle normeringen die er gehanteerd worden, worden op je eigen school door je eigen leiding ter plekke verzonnen.
De leiding liegt keihard in je gezicht "dat ze er niks aan kunnen doen". Ik noem het liegen want een ander woord is er niet.
Test 2: vraag aan een collega die langer dan 12 maanden ziek is en bezig met re-integratie, hoeveel salaris hij krijgt.
Als dat salaris gekort wordt onder de verkondiging dat dat mag, zolang de eigen werkzaamheden niet zijn hervat, is dat onwaarheid nummer twee. Alle uren die ter re-integratie aan overeengekomen werkzaamheden worden besteed, moeten uitbetaald worden naar het normale salaris.
Ik heb zelf meegemaakt dat het bestuur, recht tegenover mij zittend, in gezelschap van een advocaat, vol bleef houden dat ze mij mocht korten. Het heeft zover moeten komen dat er verschillende brieven van mijn advocaat aan te pas moesten komen, voordat het ontbrekende salaris is gestort. Een excuus voor de meer dan onbeleefde poging mij met verkeerde informatie het bos in te sturen heb ik nooit gekregen.
Ik ben er helemaal niet trots op dat ik dit zo even mag typen. Het is ronduit te triest voor woorden.
Breek me de bek niet open.
Breek me de bek niet open.