staal

Leraren zijn watjes. Op een ouderavond kruipen ze over de grond van nederigheid voor ouders en hun hoogbegaafde grut. Of ze wel weten hoe goed Pietje het deed op de basisschool, of ze het dossier wel kennen, of ze wel weten wat dat kind de afgelopen jaren wel niet heeft meegemaakt, tss. In andere sectoren zijn ze daar niet zo van onder de indruk. Stelt u zich de volgende monoloog eens voor op een ouderavond:

"Ja, meneer, mevrouw ook, er komt hier van alles binnen en dan kan ik echt niet van alles gaan uitzoeken hoe of wat de voorgeschiedenis is van zo'n kind. Ik zie er 625 in de week langskomen en die schoolmeesters van de basisschool kunnen wel van alles beweren over zo'n kind. Ik weet daar niks van. Citoscores zeggen mij niks. Basisscholen vinden hun leerlingen allemaal fantastisch, pareltjes, elfjes, ouders zelfde laken een pak. Er is gewoon een standaardprocedure, een pak breuken en twintig zinnen ontleden, een stuk voorlezen en daar verbinden wij onze conclusies aan…'

Dit is een getransponeerd gesprek dat ik over een andere zaak had met iemand uit een wat hardere sector.

Een leasebakslaaf met een pak van Suit Supply een rolexoide polshorloge. En staalblauwe ogen. Die zich vemoedelijk wel komt bekreunen over zijn Jeffrey (die zo hoog voetbalt).