Zoals te verwachten was en zoals ik onder de aandacht van mijn BONgenoten heb proberen te brengen blijken de nieuwe partijen, die geen schuld dragen aan de onderwijsverloedering die 30 jaar geleden heeft ingezet en die niet gelieerd zijn aan het educatief-politieke netwerk waarin veel politici van de traditionele partijen rondspinnen en vangen natuurlijke bondgenoten van BON te zijn. De tijd is gekomen waarop BON er verstandig aan zou doen om bepaalde politieke partijen vriendinnen te noemen.
Het wordt voor BON ook tijd om eens goed bij de ouders rond te kijken wie daar onze vrienden zouden kunnen zijn.
Het meest opvallende in de verzameling der ouders is dat er een grote groep van onderscheiden kan worden die willen dat hun kinderen het vooral gezellig hebben op school. Van een andere groep ouders werken beide ouders full time en is de school vooral een gratis dagopvang voor hun (grotere) kinderen waar die ook nog iets kunnen leren. Met deze ouders contact en samenwerking zoeken is voor BON en de leraren die lid van BON zijn tamelijk oninteressant. Belangrijk zijn voor BON vooral ouders die in de eerste plaats willen dat hun kinderen op school veel opsteken en de tijd die zij op school doorbrengen daarvoor effectief kunnen gebruiken. Het gaat daarbij om kennis waarvoor de scholen traditioneel bedoeld waren, zaken die gelegen zijn in het spanningsveld van wat goed is voor de algemene ontwikkeling van een kind en zijn Bildung aan de ene kant en voor het goed kunnen uitoefenen van een leuk en redelijk goed betaald beroep aan de andere kant. Ouders die de politici die het hebben over de leerplicht en bedoelen de verplichting om veel tijd in een schoolgebouw door te brengen verafschuwen is wat mij voor ogen staat. Die denken “Weg met al die experten in Newspeak die huichelen over hun emotionele betrokkenheid bij de schoolgaande jeugd”. Deze ouders hebben meer te klagen dan dat ze bedolven worden onder misselijk makend propagandamateriaal en larmoyante politieke uitspraken.
Ouders die willen dat hun kinderen in de eerste plaats efficiënt kennis opdoen en ook nog iets te vertellen willen hebben over WAT hun kinderen leren en HOE hun kinderen leren worden op vele manieren door de politici van de “oude” partijen tegengewerkt. Die politici overstelpen het onderwijs met oneigenlijke doelstellingen. Naast inzicht wordt activisme gestimuleerd en de school wordt als middel om de maatschappij te hervormen vooral door linkse politici hoog gewaardeerd. Het gaat dan om nivellering die zij demokratisering noemen. Veel rechtse politici willen het schoolsysteem zelf laten fungeren op een wijze zoals in hun ogen de maatschappij zou moeten functioneren en maken het zo ook kapot. Ouders die van een school alleen maar willen dat op school efficiënt wordt onderwezen in de traditionele schoolse zaken en dat daarbij rekening gehouden wordt met wat zíj (en in het begin nog niet hun kinderen) belangrijk vinden moeten dat politieke touwgetrek in het onderwijs wel spuugzat zijn. En met die mensen moet BON proberen om contact te zoeken.
Het is een gruwel dat kwaadwillige leerlingen een hele klas in gijzeling kunnen nemen omdat hij niet van school gestuurd mag worden zo lang er geen andere school is die hem wil opnemen. Op de basisschool wordt onder de misleidende benaming “gepast onderwijs” het onderwijs aan leerwillige zich goed gedragende leerlingen bemoeilijkt en wordt de fysieke veiligheid van alle leerlingen bedreigd. De voorstanders van middenschool en basisvorming proberen nog steeds om divergentie naar capaciteiten en belangstelling af te remmen . Ze hebben als onbedoeld neveneffect bereikt dat er een opsplitsing met scherpe scheiding ontstaan is tussen theoretisch vervolgonderwijs (Gymnasium, Atheneum, HAVO) en voorbereidend ambachtsgericht onderwijs (VMBO, waaronder MAVO). Het secundair en tertiair onderwijs hebben een sterk utilitair karakter gekregen en de Bildungscomponent verdwijnt in het onderwijs steeds verder uit het zicht. Vroeger las je nog wel eens dat een scholier of zijn ouders na de basisschool een keuze zouden maken tussen de vervolgopleidingen van verschillend niveau. Deze fictie wordt niet meer gehandhaafd en de afsluitende CITO-toets van de basisvorming is openlijk tot valbijl voor schoolcarrières uitgeroepen.
Er is dus grote ontevredenheid onder een groep ouders over de onderwijsmogelijkheden die hun kinderen krijgen en die komt aardig overeen met de onderwijsmogelijkheden die met BON sympathiserende leraren willen bieden. Waarom probeert BON niet harder om die ouders binnen de poorten van BON te krijgen?
Beste Seger,
Beste Seger,
Ook jij bent BON. Ga op zoek naar de ouders die je bedoelt, spreek met hen over BON. Als je 3 ouderparen vindt en ieder van die drie ouderparen vindt ook 3 ouderparen dan gaat het hard.
Tres faciunt collegium
Tres faciunt collegium
Beste 1_1_2010
Mijn jongste kind heeft net eindexamen afgelegd. Via een school waar mijn kinderen op zitten in contact te komen met gelijkgestemde ouders is nu een afgesloten weg. maar die weg was al een tijdje afgesloten omdat mijn jongste kinderen bij hun moeder in een naar Nederlandse verhoudingen ver afgelegen stad woonden.
Overigens ging ik mij in Venlo net te laat met de ontwikkelingen bij de scholen bezig houden. Toen de strijd tegen de plaatselijke tak van het politiek-educatieve complex dat bezig was om al het secundair onderwijs samen te brengen in 3 “campussen” (scholengemeenschappen) verloren was hielden de meeste ouders die wat verder konden denken het voor gezien. De overgebleven ouders stonden mij vijandig tegenover.
Wat ik mij bij mijn strijd om goed onderwijs vooral uit die tijd voor ogen staat is de ongelijke positie van schoolbestuurderen en ouders op het gebied van communicatiemiddelen waaronder e-mail-adressen. De school bezat vrijwel alles op dat gebied en als ouder kon je alleen maar communiceren met ouders die in de medezeggenschapsraden of ouderraden terecht waren gekomen.
Toch liggen daar nog wel mogelijkheden. De inhoud van een brief aan de oudergeledingen van de medezeggenschapsraden en de ouderraden van alle scholen van een middelgrote stad waarin de daartoe behorende ouders worden uitgenodigd naar een speciaal voor hen bedoelde voorlichtingsavond te komen moet altijd te bestemder plaatse bekend gegeven worden.
Maar om de rustwrijving te overkomen moet er eerst een groeikern van minstens 3 personen komen. Die rustwrijving heb ik nog steeds niet overwonnen want ik heb die eerte 3 paren waarvan jij spreekt nog niet gevonden. Daarna zou er een bestuurscommissie of een triumviraat kunnen ontstaan dat het vertrouwen van het BON-bestuur heeft. Bonnelijke erkenning is zeker nodig. Of ik de grote rustwrijving de schuld van mijn falen kan toeschrijven of dat ik net een testimonium paupertatis heb afgegeven is aan jullie.
Het is waar dat de meeste
Het is waar dat de meeste ouders de school als dagopvang gebruiken en eigenlijk alle ouders vinden dat hun kind het vooral gezellig moet hebben op school. Maar om nu te denken dat ze ook onze vrienden moeten zijn, lijkt me van de schrijver enigszins naïef.
Want de kinderen van wie de ouders vinden dat ze op school vooral veel moeten leren, de groep waar Seger het meestal over heeft, is uiterst klein en vertegenwoordigt slechts een uiterst klein schoolpercentage, laten we zeggen van hoogstens tien procent. Die groep laat zich noch aan de politiek, noch aan BON veel gelegen liggen. Daarover hoef je weinig zorgen te hebben. Die komt er toch wel, ook bij regen, storm en tegenwind.
Ze zitten sowieso op een eliteschool – vwo of gymnasium – en ook al doen ze niets, hun diploma zullen ze toch wel halen.
Maar dan die andere negentig procent, de zwakkelingen met weerzin tegen het leren, omdat ze daar geen talent voor hebben, de rotzooi-trappers, lamlendigen en uitvallers,die lak hebben aan school en daar eigenlijk niets te zoeken hebben, waar de leraar, school en samenleving de meeste last van heeft, dat is de groep waar de politiek zich om bekommert, omdat ze daar angst voor heeft, en kost wat kost binnen boord gehouden moet worden.
Dus niks geen vriendschappen met BON of politiek, maar Liever een eigentijds vorm van huishoudschool en beroepsonderwijs, met het oude en strenge gilde-systeem zoals dat tot voor kort bij onze oosterburen gebruikelijk was.
P.S.
P.S.
De politiek kan er niets aan doen. Een fraai voorbeeld zagen we onlangs in zake kunst en cultuur.
Halbe Zijlstra had in zijn vorige functie van staatssecretaris door de Raad van Cultuur (meestal van linkse samenstelling) een advies laten opstellen over het komende kunst- en cultuurbeleid. Daar kwam een door de staatssecretaris aangestuurd marktconform advies.
Inmiddels had Jet Bussemaker het stokje overgenomen. Ze legde het advies naast zich neer en ging kunstenaars (welke? Inderdaad) en musea langs om haar ‘leken’-oor te luisteren te leggen. Dus maakten de betrokkenen handig gebruik van haar ondeskundigheid en pakten haar met hun mooie (linkse), fantastische, internationale, hoog niveau-sprookjes in.
Zo gaat dat dus altijd, ook op het terrein van het onderwijs.
Als we nu de zaken eens omkeren en ervan uitgaan dat de politie nergens verstand van heeft (wat in feite ook zo is), dat lobby-groepen het voor het zeggen hebben, dat de handigste en sterkste het wint – survival of the fittest – , dan valt het allemaal nogal mee en zijn we in feite dom bezig.
En wéér een vergeten ‘k’-tje
En wéér een vergeten ‘k’-tje achter ‘politie’ in de laatste alinea van P.S. Leve de iPad die af en toe z’ n gang maar gaat!
En leven het forum waar ik nog geen mogelijkheid om te corrigeren gevonden heb.
@ Hals
@ Hals
Waarbij komt dat BON ook een lobby-groep is (geworden)?
Vanwege de deelbelangen en de politieke verkaveling van de onderwijsagenda wordt generalistisch kijken naar 'wat goed is en wat werkt' (zoals ik BON zie) een exotisch fenomeen. Jammer dat democratie zo werkt. De werkelijke actoren: leraren, ouders, leerlingen, en burgers, komen zo niet aan bod. In de bekende Haagse en Brusselse kaasstolp is men het vooral zo met elkaar eens, en is men verbaasd over het populisme van het – in hun ogen – gemene volk. Lees: voornoemde leraren, ouders, leerlingen, en burgers. Bruinhemden zijn het!
Het behoud van het gymnasium in de onderwijsterreur heeft zeker een rol gespeeld bij de pacificering van de kritische hoger opgeleiden. De kinderen van de onderwijshervormers worden bij voorkeur naar het gymnasium gestuurd. 😉 De werkelijke problemen lijken zich inderdaad bij andere onderwijsvormen af te spelen, zoals bijvoorbeeld de ROC's. Het is schandalig wat daar is gebeurd. De leerlingen en hun ouders lijken stil te zijn, of zijn zij onbereikbaar bij een bestuur door lobby-groepen en politieke partijen? Ik zie daar weinig 'lager opgeleiden'. BON komt wel op voor hun belangen, en is toch ook voor deze mensen minder zichtbaar.
De grote lobby-groepen hebben
De grote lobby-groepen hebben permanente vertegenwoordigers in Den Haag en Brussel, schrijven 'position papers', kennen beleidsmakers en politici (zowel regering als parlementariërs ), en schrijven eigen 'wetenschappelijke onderzoek'. De IT- en entertainmentindustrie is een bekend voorbeeld. Hiernaast kennen we de lobby vanuit zelf-overtuigde wetenschappelijke bloedgroepen en subsidie-instellingen. Vergeet het eigenbelang van de beleidsmakers op de ministeries, expertgroepen, en Brussel niet. Ik zie ook media-instellingen als lobby-groepen, zo gelieerd als deze zijn aan zelfbenoemde intellectuelen, politieke partijen, en commercie. De strategie wordt ingekleurd door de voortdurende regeldruk en subsidiestromen vanuit Brussel en Den Haag. Het is druk achter het bureau.
De 'intellectuelen', media, deskundigen, en 'one issue'-lobbygroepen uit publieke en private sector creëren (schijn)tegenstellingen, zodat voor het publiek in abstracto op de emotie van zieligheid / moderniteit / kwantiteit kan worden gespeeld. De politiek is er telkens weer gevoelig voor. Hoe kun je de burger anders 'pleasen' denkt men? In Nederland zijn weinig mensen lid van een politieke partij, en politici worden geselecteerd op deelbelangen die in het profiel van de partij passen.
Het lijkt dat we nu een technocratische minister hebben die de bureaucratische vergezichten vanuit Brussel als 'change'-uitdaging wenst uit te voeren. Fier met het hoofd in de wind weet zij koers te houden richting een Europese kenniseconomie. Of moet het van de bureaucrtie? Heerlijk om geen contact met de burgers te hoeven hebben. Veel te ingewikkeld.
Het is eeuwig hetzelfde
Het is eeuwig hetzelfde verhaalt: de ‘papieren’ werkelijkheid zit de echte werkelijkheid in de weg.
Daarmee is de fraaie titel van de inzending van Seger nog niet verklaard.
In de film over Andreotti van gisteravond zei de ‘wijze’ man dat goedheid en perfectie tot de ondergang van de wereld zouden hebben geleid, als de duivel niet had bestaan. Ik heb daar nog even over moeten nadenken.
In Friesland, Groningen en Maastricht en alle plaatsen die wat verder verwijderd zijn van ons regeringscentrum beweren de mensen dat ‘Den Haag’ alleen maar in de weg zit. Dat sluit bij de opvattingen van Andreotti aan: dat de overheid het leven alleen maar slechter maakt, maar tegelijkertijd voorkomt dat de wereld in z’n geheel ten onder gaat.
Laten we het voorlopig daar maar op houden.