Ik wilde beginnen met sorry mensen dat ik klaag maar later denk ik: waarom eigenlijk? Waarom niet een met omhoog geheven hoofd een klaagzang wegzetten? Dit komt door de mentaliteit in het onderwijs: niet zeuren en klagen maar aanpakken, schouders eronder en loyaal zijn aan de leerlingen. Loyaal zijn aan de school. Klagen heeft ook iets negatiefs. En dat mag tegenwoordig niet meer. Veel moet leuk zijn en positief. Maar nu dus even niet.
Mijn school bestaat niet meer. Mijn school is een idee of erger een ideaal. Als 43 plusser zie ik een ideaal iets als een stoffig overblijfsel uit de jaren 60, 70. Ik liep rond in mijn luiers en papa en mama stonden min of meer op de baricades. De jaren 80, krakersrellen en hoge werkeloosheid, dalende huizenprijzen en massaontslagen. Toen had je nog niet de mega scholen zoals nu: ROC. Toen had je de middelbare technische school. Ongelooflijk veel vakken kreeg je op die schollen en veel huiswerk moest je maken. Ging je door naar de HTS had je meestal een streepje voor. Wis en Natuurkunde waren nog echte vakken.
Tegenwoordig praten we over huiswerkvrije scholen. Dat is een schok voor mij geweest. Hoe moet je die leerlingen dan laten oefenen en iets leren. Op mijn lerarenopleiding waar ik net vanaf kwam hebben ze het niet gehad over huiswerkvrije scholen. Ze hadden het wel over een heleboel onzin maar niet daarover. En de portfolio's, functioneringsgesprekken, hertoetsen, inhaaltoetsen, reflectieverslagen, verbeterpunten lijsten, wat ging wel goed wat minder? In mijn tijd hadden we die onzin allemaal niet. En toch werk ik daar aan mee aan die onzin. Nou ja, niet vanharte natuurlijk. Iedereen weet dat er maar wat aan gerommeld wordt. Iedereen vult maar wat in, als het portfolio maar gevuld is. Dezelfde onzinnige gesprekken op de stageplaatsen. Echt bijna met de broek omlaag van die lijsten in zitten vullen. Wordt je hier een beter mens van?
Waarom niet gewoon een constructieve berekening uitvoeren van een staalconstructie? Hoe pak je dat aan en hoe zorg je ervoor dat wiskunde en natuurkunde geintergreerd zijn in een moeilijk vak als mechanica. Fout van mij, tegenwoordig gaat dat via google. Waaaaa? Google. Mja, je zou maar wonen in een door de generatie google ontworpen en doorgerekende google huis van 3 ton. Betaal je als bankslaafje je hele leven voor. Was het vroeger beter? Volgens mij wel. Of ben ik nu ook verworden tot de generatie leraren die het verleden aan het ophemelen is en de huidige tijd hoofdschuddend bekijkt. Wordt ik zo'n klaagende zuurpruim die zich grommend en verbitterd naar de einddagen tot zijn pensioen toekruipt. Als er dan nog pensioen is want mijn generatie kan het niet nalaten om te trapppen tegen de babyboomers die ons land half leeggeroofd hebben en nu met een bolle buik ergens op de warme stranden van Spanje liggen uit te buiken en kritische colums schrijven over de huidige generatie studenten die niet meer kunnen rekenen en schrijven.
Mijn school staat aan de rand van de financieele afgrond. Het is eigenlijk geen nieuws. Het is een gevolg van en het als nieuws zien is eigenlijk gewoon belachelijk naief haast. Deze week heb ik mijn herfstvakantie gehad. Ik van alles een beetje gedaan maar niet van harte. Er is iets stuk in mij en dat heet vertrouwen. Ik heb geen vertrouwen in het bestuur of de organisatie of de politiek. Het lijkt er haast op dat ze bij elkaar gezeten hebben en met elkaar overlegd hebben: hoe kunnen we het onderwijs binnen een bepaald tijd om zeep helpen. Nou zo dus. Maar maandag sta ik weer voor de klas, ik ben nu al moe. Deze vermoeidheid heb ik normaal tegen eind mei weet je wel. Dan ben je lekker afgemat en ga je al langzaam terugkijken op het afgelopen jaar. Maar ik heb dat gevoel nu al. Maandag sta ik voor de klas en mijn leerlingen hebben de krant ook gelezen en hun ouders ook. Ik voel schaamte dat ik voor een organisatie als Zadkine werk. Maar toch ga ik maandag. En ik zie de vragende blikken en die bekende stilte die als een zonder worden een klief in mijn hart grieft. Het beste ervan maar proberen te maken. En toch maar een voodoo poppetje kopen om me lekker af te reageren. Die kosten maar 2,50 euro. Lekker in prikken en hopen dat de organisatie zich losweekt, parasiet!
Maandag sta ik er weer in Rotterdam. Maar anders dan voorheen!