Zojuist een kort stukje in éénvandaag. De leerlingen van tegenwoordig zijn voor veel docenten te lastig. De oplossing is eenvoudig: het moet in de klas niet om de leerling draaien, maar om de docent. Hij zet de lijnen uit, hij bepaalt de orde, hij is de baas, hij beloont en straft. Er wordt een vergelijking gemaakt met de hondenfluisteraar.
Voor veel lezers van het BON forum is het geen verrassing dat onderwijs waarbij de docent centraal staat werkt waar bij onderwijs waar de individuele leerling met zijn individuele ontplooiing en indivividuele leerwensen centraal staat het resulteert in een puinhoop.
Wat zijn we toch een enorm eind afgekomen van de eenvoudige waarheid waarvan elke leraar 30 jaar geleden doordrongen was, wat is er toch een generatie docenten gekweekt die alleen maar probeert het de leerling naar de zin te maken, wat hebben de onderwijskundigen en pedagogen toch een enorme puinhoop aangericht. Nu moet de docent iets leren van een hondentrainer. Hoe diep kun je zakken. Tegelijkertijd, wat een mensonterende “cursussen” zijn dat geweest (en nog steeds) waarin ervaren docenten worden verplicht aan te haken bij de moderne onderwijsideologie, waarbij de “trainer” of “coach”, vaak een huppelmeisje van net twintig vertelde hoe het allemaal moet.
Misschien ook nog een idee voor de minister: schaf dat passend onderwijs af en zet de pedagoochelaars bij het oud vuil. Wedden dat het aantal gedragsgestoorde honden (sorry leerlingen) in rap tempo afneemt.
Geschokt
Hoewel in principe de vergelijking opgaat, had ik dat op dit forum nooit op die manier naar voren durven brengen. De vergelijking is nogal boud. Ik ben dan ook benieuwd welke gevoelige zielen hier weer van alles tegenin zullen brengen.
Vandaag Aleid Truijens alweer gelezen? Doen hoor!
Lariekoek
Weer zo’n onderwijsvertrossende vergelijking.
Leer het kunstje met één hond en pas het vervolgens toe in een kennel met dertig honden. En als je het met honden kunt moet het ook lukken met katten. Dus ook met honden én katten.
Zoniet dan heb je het niet goed begrepen.
Dat zo’n kennelmevrouw en onderwijstherapeut dat serieus als voorbeeld durven te stellen zegt veel over hun wetenschappelijke denkvermogen.