Het relaas van George Orwell over zijn periode op een Engelse kostschool in “Such, such were the joys” (Nederlandse vertaling: “Hoe zalig gleed de jongenskiel ” in “Een olifant omleggen”, Arbeiderspers 1973) leest nu als een regelrechte horrorstory. Onthutsend realistisch, niet echt gezellige vakantielektuur. Hele generaties Engelse jeugd uit bepaalde kringen moeten dezelfde ervaringen hebben gehad (wat iets anders is dan dat ze het ook zo beleefd hebben). Maar men vond kennelijk dat het zo hoorde waaruit maar weer eens blijkt hoe een cultuur- en tijdgebonden dimensie meespeelt bij de inrichting van en opvattingen over het onderwijs. Opvattingen, die we nu totaal anders beoordelen.
Maar wacht eens even; we hebben nu het nieuwe leren, het competentiegerichte onderwijs, de diktatuur van besturen en hun managers. We leven in een tijd waarin de leraar zijn bek moet houden van hielenlikkende onderwijskundige adviseurs en hun hysterische dames als ik Hals mag geloven. (Het Gesprek, Hals, maandag 19-7, alhier.) De ene waanzin lijkt vervangen door een andere. En toch maar de illusie volhouden dat alles wetenschappelijk is onderbouwd. Geloof het niet.
Zal dit alles later ook nog eens met verbijstering worden bekeken ? Na de volgende “paradigma shift” ?.
Reacties zijn gesloten.
De Theo-route
Hoe leggen we dat het nageslacht uit ?
Wat was dat opa, de Theo-route ?
Wel jongen, iedereen kreeg uiteindelijk een diploma via de Theo-route. En het gekke was: de baas wist van niks.
Die wist van niks ? Wat een stoute meesters die zo maar diploma’s weggaven terwijl de baas van niks wist.
Jawel, maar de baas zou de schuldigen streng straffen. Daarna kreeg hij als beloning voor zijn ferme optreden een flinke bonus.
( Hier houd ik op want het wordt nu pure fictie )