Bescherming van El Capone?
Erica verving sinds augustus in de onderbouw van havo/vwo.
Of Erica een moeilijke groep ( 2 havo) over wilde nemen vanaf oktober van een collega; de klas was ontspoord, lesgeven was bij vele vakken onmogelijk. Wat een eer! Erica vroeg bedenktijd. Zou ze bedanken voor deze eer?
Erica besloot eerst kennis te maken met de groep. Maar toen ze de groep bezocht, kreeg Erica niet eens het woord.
Vooraan vroeg Erica aan een leerling: wie is jullie woordvoerder? Harm draaide zich om en floot. Het werd stil. Hij zei: “stil zijn, ze wil met onze woordvoerder spreken”.
Jeroen stond op: “Wilt u met mij praten?” Erica antwoordde: “ja, dat is wat ik wil, maar ik wil ook dat je dat doet namens de hele klas”. Jeroen keek rond en zei: “ik denk dat dit wel kan”. “Mooi” zei Erica: “dan wil ik weten wat er moet veranderen, zodat jullie aan het werk gaan en ophouden met jullie tijd te verdoen. Wat kan ik doen voor jullie?” Jeroen antwoordde: “niet steeds de verkeerde straffen en met respect met ons omgaan”. Ze maakten vervolgens afspraken en toen Erica de klas verliet, riep Jeroen: “U kunt op mijn steun rekenen”.
Ze ging vervolgens haar besluit aan de conrector melden. Deze man vertelde haar, dat Jeroen onhandelbaar was en wachtte op plaatsing in een inrichting voor behandeling. Tot zolang zou hij op school blijven, áls hij kwam, want hij spijbelde veel.
De eerste les begon met een provoceren van Jeroen. “Jeroen”, zei Erica, als je op je kop wilt gaan staan, dan vind ik dat prima, maar wacht dan even tot ik je de gelegenheid geef. Tien minuten lang had Erica geen kind aan hem. Na de instructie, maakte Erica ruimte door tafels aan de kant te schuiven en zei: “Kom maar Jeroen, dan mag je op je kop gaan staan”. Hij antwoordde: “het is niet meer nodig en ik houd mijn belofte dat ik voor de groep zal zorgen”.
De volgende maanden had Erica een assistent-docent aan hem. Op de rapportvergadering kon Erica positieve meldingen doen en vertellen, dat hij het goed maakte in deze groep en dat de hele groep hard werkte.
Het werd carnaval. Hij was nog steeds op school, het zou maart worden voor hij de school zou verlaten. Het grapje werd uitgehaald, dat niet alleen leerlingen verkleed naar school mochten komen, maar ook de docenten allemaal verkleed zouden komen. De bedoeling was, dat dan alleen nieuwe docenten verkleed zouden zijn, net als de leerlingen. Erica besloot mee te spelen en als gevangenisboef te gaan. Ze was van top tot teen verkleed, onherkenbaar. Op haar pak stond een lang gevangenisnummer. De les zou over priemgetallen gaan. Op het laatste moment ging Erica pas naar haar lokaal en niet eerst naar de docentenkamer. Zo bleef ze lang incognito. Het was de bedoeling dat alle lessen normaal doorgang gingen vinden, al waren de leerlingen verkleed. Het werd niet stil. Ze wachtte even. Maar ja daar verkleed en onherkenbaar voor de klas staan, dat was geen gemakkelijke uitgangspositie. Dan maar met stemverheffing: “El Capone, ik moet brómmen en dat is jóuw schuld!” Het werd doodstil. De stilte duurde en leek heel lang totdat klonk……. “maar Boefje, je weet toch dat je de bescherming van El Capone geniet?!” En erachter aan: “ ik haal u persoonlijk uit de gevangenis, u hoeft nóóit meer te brommen.”
De les werd een succes: Priemgetallen en het nummer op het pak van Boefje was de bonusvraag. Dat nu juist Jeroen “El Capone” was!
In de pauze was er tumult op de gang. Een aantal collega’s hielden leerlingen weg bij de docentenkamer, want daar hadden ze niets te zoeken. Erica was nog niet herkend en dat Erica de docentenkamer zo makkelijk had kunnen betreden, bleek nu wel opmerkelijk. Erica hoorde roepen: “maar rector, ik wil alleen maar weten hoe het met Boefje is, want u weet toch dat El Capone bescherming biedt?” Hij mocht door om naar Erica te zwaaien en was tevreden. Erica was nu wel ontmaskerd voor de collega’s. Het was Jeroens laatste lesdag op school geweest. Tegen de zomervakantie kwam er een kaartje van Jeroen met de groeten voor Boefje.