Beste lezer,
Er moet mij iets van het hart. Ik vrees dat de zoveelste merkwaardige maatregel over ons heen gestort gaat worden; werkdrukvermindering in het onderwijs door vakantie in te leveren. Kan dit zomaar? Laat onze beroepsgroep zo met zich sollen? En gelooft U werkelijk dat het onze regering om werkdrukverlichting te doen is?
Gaan onze bonden (A.O.B. en C.N.V.) ons dit keer uit de brand helpen? Wat kunnen wij zelf doen om ons te laten horen?
Op de site van L.I.A. (Leraren in Actie) spreken mensen zich ook uit over deze maatregel en ook op deze site. Maar hoe komt het toch dat we nooit een eenheid vormen ? Wat zouden we daar zelf aan kunnen doen? Iemand suggesties?
Weet iemand of L.I.A. nog steeds actief is? Van welke bond zou U lid worden indien U nu zou moeten kiezen? Ben nieuwsgierig.
Voltaire
Reacties zijn gesloten.
Alle reden om te staken.
Ik vind dat we alle reden hebben om tijdens de centrale examens te staken. Maakt niet uit met of zonder bond. Als er maar een centraal punt is van waaruit die actie wordt gecoördineerd. Dan komen die diploma’s wel in die week die van Bijsterveldt ‘voor vergaderingen’ gedacht had. En anders zet ze zelf maar de diplomadrukpers aan.
zieligheid
Ik zou wel iets zien in een actie die niet de nadruk legt op zieligheid maar op trots. Geen gejammer op het NOS-journaal over: “ik werk alle avonden en weekends door en dan krijg ik het nog niet af, och och wat een ellende”, maar: “wij staan voor onderwijskwaliteit en nemen daarin onze verantwoordelijkheid.”
Wij geven een les dus niet, als wij hem niet hebben kunnen voorbereiden (en de bijbehorende toetsen nakijken) in de beperkte tijd die daarvoor nu staat. Leerlingen hebben immers recht op fatsoenlijke lessen, niet op haastig pappen en nathouden.
Wij eisen bevoegde leraren voor onze leerlingen. Wij eisen dat stagiaires en zij-instromers goed worden begeleid. Als wij die taak krijgen, eisen wij daarvoor voldoende uren. Wij eisen openbaarheid van het aantal bevoegd gegeven lessen op een school. Wij roepen de steun van ouders en leerlingen in om dit voor elkaar te krijgen.
Krijgen wij dertig uur voor het organiseren van een werkweek, en lukt het niet binnen die dertig uur, dan leggen wij de taak neer tot er meer uren komen. Dan maar geen werkweek. Wij gaan in elk geval zeker geen lesvoorbereidingstijd overhevelen naar de werkweek. Dat gebeurt nu alom, en dat betekent dat wij alom onze verantwoordelijkheid niet nemen: de verantwoordelijkheid om te zorgen voor goed onderwijs.
Niks geen afschuiven op Den Haag of de schoolleiding: “arme ik, ik begeleid mijn mentorleerlingen niet goed omdat ik te weinig tijd heb”. Nee, zelf verantwoordelijkheid nemen. Je mentortaak naar beste vermogen uitvoeren, en zit de uitgetrokken tijd erop, dan geef je de taak terug. Je hebt immers een verantwoordelijkheid op zowel les- als mentoraatsgebied. Lukt het binnen de gegeven tijd niet om beide taken uit te voeren op die manier waarop de leerling recht heeft, dan beperk je je tot je core business.
zieligheid (2)
(vervolg)
Door al dat aanmodderen, pappen en nathouden, hebben we EN de leerlingen laten zitten, EN onszelf danig impopulair gemaakt in de publieke opinie, die ons ziet als zielige klagers, die niet eens kunnen rekenen en toch alsmaar meer geld willen.
Laten we eens professioneel worden, zakelijk, met beroepstrots, in plaats van softe klagers met een minderwaardigheidscomplex.
En ik denk dat daarvoor een initiatief van buiten de bonden nodig is. Ik zou het met alle liefde mee opstarten. Tegelijkertijd besef ik ook dat er in het verleden al talloze initiatieven zijn geweest, die alle weinig levensvatbaar zijn gebleken. Maar wie weet…
En ja, LIA bestaat nog, er verscheen onlangs een teken van leven op de site.
4 fasen
Met het kiezen van een soort stiptheidsactie als wapen voor gerechtigheid accepteer je het zakelijk correct zijn van de nieuwe machts- en werk-verhoudingen die in deze draad door 1989 beschreven zijn. Dat is een belangrijke stap want het niet willen accepteren wat er toch gekomen is kan je weerhouden om net zo efficiënt voor jezelf op te komen als fabrieksarbeiders en beroepschauffeurs waarmee je de facto op één lijn staat. In afwijking van wat laatstgenoemden nastreven wil je met je gerechtigheidsacties echter niet alleen loon naar werken krijgen maar ook nog terugkeer naar de status van kleine zelfstandige. Het verschil tussen doel en middel moet goed in de gaten gehouden worden want een betere afstemming van taak en taaktijd binnen de huidige organisatiestructuur mag slechts een tussenstap stap zijn. Aan die tussenstap zitten haken en ogen. Niet alle docenten zijn even snel in het correctiewerk, ook niet als zij hetzelfde vak geven. Je kunt na een aantal jaren misschien wel uitrekenen hoeveel uren het organiseren van een werkweek gemiddeld kost maar van een bepaalde werkweek is niet van te voren vast te stellen hoeveel organisatietijd in een bepaald jaar nodig is. De tijd die er voor staat moet in fase 2 genegeerd worden en de organisator zou na afloop het aantal benodigde uren moeten declareren of teruggeven. Ophouden met het organiseren van een werkweek omdat de daarvoor geplande tijd om is is wel gerechtvaardigd in fase 1 d.w.z. zo lang het schoolbestuur betaling op declaratiebasis afwijst. Om in fase 4 te kunnen komen moet in fase 3 voor alle taken een reële schatting van de daarvoor benodigde tijd gemaakt worden zodat in fase 4 teruggekeerd kan worden naar de toestand van 10 jaar geleden zoals die in de bijdrage van 1989 beschreven staat.
Seger Weehuizen
werdrukvermindering
Beste Voltaire
Waarom blijven politici zich toch met ons bemoeien? Ik zou zo graag een van die mensen eens een hele week mee laten lopen met mij, maar ook het werk laten doen natuurlijk. Toch helemaal niet frustrerend als je al 2 lessen lang je programma niet kan afwerken omdat de apparatuur het niet doet bijvoorbeeld? Je gooit gewoon je les om, zo eenvoudig is dat!
Zo eenvoudig is ook de werkdrukvermindering. Je haalt gewoon een week vakantie weg, zo eenvoudig is dat! Ik ben het met je eens: wanneer vormen de mensen in het onderwijs nu eens massaal één front? Wie?……..
Voor ondergeschikte had ik nooit geleerd
Een leraar is van oudsher toch een kleine zelfstandige. De wiskundeboer in competitie met de taalverkoper om het aantal uren, de bevoegde met de onbevoegde over … over alles eigenlijk, de carieredocent met de vakman over de loyaliteit tov het management.
De huisartsen vormen een groep omdat iedere huisarts dezelfde opleiding heeft en elkaar niet werkelijk beconcurreren. Maar docenten zijn er van de onderwijsassistente die onbevoegd groep 5 draait tot de hoogleraar theoretische natuurlunde. Ik ken geen beroepsgroep die zo divers is. Op landelijk niveau is er dus geen enkele eenheid, noch in cultuur, noch in salaris, noch in beroep. Alleen de functienaam is steeds meer gelijk geworden: iedereen heet nu docent, van de kleuterschool tot de universiteit.
Verder ervaar ik dat de veranderingen verrassend snel zijn gegaan (in het HBO). Tot 10 jaar geleden waren wij, onze vakgroep, volledig autonoom. De bazen faciliteerde de ruimte, vergaderden met de bovenbazen. Vonden wij uitstekend, waren blij dat we dat zelf niet hoefden te doen. Zo eens in de 2 of 3 jaar werd er iets bedacht dat we formeel zouden moeten doen, maar meestal was het plan al lang en breed in de ijskast om redenen geheel buiten ons gezichtsveld voordat er werkelijk een probleem zou zijn.
Persoonlijk heb ik eigenlijk in die tijd nooit enige belangentegenstelling ervaren tussen mijn bovenbazen en de vakgroep of mezelf. Ik heb ook nooit het idee gehad dat ik tegen mijn bazen zou moeten staken of protesteren. ALs zaken verkeerd liepen, dan bespraken we dat in het idee dat we verstandige mensen waren en we er daarom wel samen uit kwamen. Dat is eigenlijk heel plotseling veranderd rondom de eeuwwisseling. Pas toen bleek mij dat het gescheiden werelden waren geworden. Gescheiden werelden met duidelijk geheel verschillende belangen en doelen. Dat alles had ook te maken met de plek waar ik toen werkte, maar ik weet zeker dat het elders op de hogeschool ook speelde.
Plotseling waren er allerlei regelingen mbt vakantiedagen en werkuren, mbt reiskostenvergoedingen etc. Allemaal zaken die formeel geregeld werden, waar ik voorheen gewoon werkte als dat wenselijk/nodig was. In het vertrouwen dat ik andersom thuis kon blijven (werken) als dat wenselijk/mogelijk was.
Van een collegiale sfeer tussen manager en docent werd het plotseling een sfeer van baas – ondergeschikte. En voor ondergeschikte had ik nooit geleerd. Ik heb nooit voor mijn rechten hoeven vechten, wist niet eens wat die rechten waren. Bij fabrieksarbeiders en beroepschauffeurs ligt dat anders. Die weten vanaf dag 1 dat de baas geen collega is, maar de baas. Die denken er niet over om een paar uur extra te werken zonder overwerk compensatie. Die hebben wel geleerd te vechten op basis van macht en niet op basis van argumenten.
Docenten vechtten op basis van argumenten en vonden zich van de ene dag op de andere dag in een straatgevecht met een vijfde colonne in hun midden: de onderbevoegde collega’s, de onderwijskundigen en de coordinatoren.
Cadeautje voor v.B.
Gun die van Bijsterveldt nu toch óók een beetje werkdrukvermindering! Zo’n vrouw heeft toch een loeizware baan? Weet je wat, ze levert gewoon al haar weekends in en nog een dag of tien van haar vakantie in Toscane. Als dát de werkdruk niet vermindert, dan weet ik het niet. Wat zal ze mij dankbaar zijn voor dit ideetje! Geen dank hoor, Marja, ik doe het graag voor jou!
zelfstandige
Ik heb serieus overwogen aan de slag te gaan als zelfstandig leraar, met een bepaald uurtarief voor de lessen, en de overige klussen op declaratiebasis.
Zolang echter scholen ervoor mogen kiezen in plaats van bevoegde zelfstandigen, een goedkopere onbevoegde de lessen te laten geven, verwacht ik dat er geen markt is.
School het gehele jaar open…
Ik vermoed dat het allemaal kleine stapjes zijn op weg naar het concept waarin het schoolgebouw het gehele jaar van 8 tot 18 uur (en misschien nog wel langer) open is, met flexibele werktijden voor leraren.