Dat moet ’t gevoel zijn geweest. Toen. Wat ligt er morgenvroeg op die tafel.
Straks (uurtje) zie en luister ik naar Plasterk op NOVA. Niet de ernstige humorist met vlijmscherpe pen, die zorgvuldig problemen fileert. Nee, de minister.
Op vrijdag de 13e.
Toen was ik bang voor zwarte Piet.
Nu niet.
Alleen ’n beetje voor
ballonnetjes die waaien in ’n wind van woorden
heel hoog aan ’n draadje
ernstige getrouwe gezichten
boven het kostenplaatje
die ’n kind kunnen vermoorden
en omdat, belangrijk werk verrichten
’t schrijven op papier is
ben ik bang voor hun gedachten
nog even wachten