Berichten door cornelis verhage

Vernieuwers geven niet op

Het was voorspelbaar. De onderwijskundigen en de managers hebben zich even gedeisd gehouden toen het rapport Dijsselbloem uitkwam, maar ze komen terug, even taai en hardnekkig als kweekgras of zevenblad in de siertuin.

Vertrouwen

De kranten staan vol van ‘vertrouwen’. Mevr. Verdonk wil het vertrouwen met de gewone burger herstellen, de heer Wilders heeft geen vertrouwen in de minister-president, maar deze, op zijn beurt, heeft weinig vertrouwen in de heer Wilders. De lijfspreuk van VVD-leider Rutte schijnt te zijn ‘van wantrouwen naar vertrouwen’. Vice-premier Rouvoet laat het ‘niet onberoerd’ dat een deel van de bevolking het kabinet niet gelooft en voegt eraan toe: ‘Er staat ons maar één ding te doen en dat is werken aan vertrouwen.’

Keurtroepen

Het heeft lang geduurd maar er is eindelijk een spontane opstand geweest tegen het onderwijsbeleid. Volkomen terecht en hopelijk nog op tijd om een wending ten gunste af te dwingen.
De houding van minister Plasterk is wel merkwaardig. Hij doet een beetje denken aan een handenwringende schuldenaar die zo vriendelijk en kruiperig mogelijk doet tegen zijn schuldenaars maar ondertussen het betalen steeds weer uitstelt. Vreemd is ook dat ik nog niemand heb gehoord die wijs kan worden uit zijn gegoochel met cijfers en jaartallen.

Op de Bibelebonse berg

Een zekere Julius Pasgeld vertelt in het Haags Nieuwsblad dat hij als oud-leraar zich aanmeldde
om weer te gaan werken:
‘Ouwe knarren moeten weer werken, vinden ze. Oké, zeg ik dan. Zet mij maar weer voor een klas.
Dat vind ik leuk en dat kan ik goed. Ik zal mijn leerlingen haarfijn en met liefde de dingen aanleren die ze moeten weten of die in het leerplan staan. Ook zal ik ze veel interessante dingen bijbrengen over hoe het leven in elkaar zit.

Niemand zo aardig als hij

De Amerikaanse presidentskandidaat Barack Obama houdt zijn aanhangers voor dat zij wel degelijk iets kunnen veranderen aan de huidige situatie in hun land: ‘Yes, you can!’

Slechte cijfers

Eén van dingen die ik, naast de ingezonden brieven, wel aardig vind van het Onderwijsblad van de Algemene Onderwijsbond, is dat ze van tijd tot tijd cijfers geven aan de bewindslieden op Onderwijs. Het laatste resultaat, op grond van een AOb – panelonderzoek onder ruim 3500 onderwijsmensen, kent het cijfer 4,8 toe aan minister Plasterk, geeft een 4,4 aan staatssecretaris van Bijsterveldt en een 4,6 aan staatssecretaris Dijksma, terwijl het onderwijsbeleid als geheel een 4,3 krijgt.

Koppen die rollen

Wie nog ouderwets geschiedenisles gehad heeft weet dat ook in West-Europese landen, tot aan het begin van de 19de eeuw, een mislukking in de politiek vaak eindigde op het schavot. Vandaar de uitdrukking: ‘Er gaan koppen rollen’.
Boven een artikel van Frank Ankersmit, hoogleraar intellectuele en theoretische geschiedenis aan de Universiteit Groningen, staat de kop ‘Er moeten politieke koppen gaan rollen’ (NRC Handelsblad 20 februari).

Maar nu?

Ik kan mij voorstellen dat sommige onderwijsmensen met grimmige voldoening kennis genomen hebben van de conclusies van de commissie Dijsselbloem. Eindelijk wordt er afgerekend met degenen die zo veel kwaad hebben aangericht in het onderwijs. Maar dan? De meeste aanbevelingen van de commissie zijn tamelijk vaag en straks weer een prooi voor onderwijskundigen en politici. Ik noem bijvoorbeeld deze: ‘Onderwijsvernieuwingen mogen alleen worden ingevoerd als er wetenschappelijk bewijs is dat ze werken’.

In de politiek is het mogelijk keer op keer de verkeerde dingen te zeggen en te doen en toch overeind te blijven, ja zelfs te stijgen in de hiërarchie. Een goed voorbeeld is Jacques Tichelaar die in Vrij Nederland opperde dat studenten van hbo en universiteit hun hele studie zouden kunnen gaan betalen, als ‘vervolgstap’ op de collegegeldverhoging van Plasterk. In Vrij Nederland noemde Tichelaar bedragen van 65.000 (voor de universiteit) en 35.000 (voor het hbo) euro per jaar; nu zegt zijn woordvoerder dat hij daar de kosten voor een totale studie mee bedoelde.

Meestal ben ik het helemaal eens met Leo Prick, de columnist van NRC Handelsblad en schrijver van ‘Drammen, dreigen, draaien’( Amsterdam, 2006)
Scherp ziet hij de machtsspelletjes van de managers, het buigen van de bondsbestuurders en het onbenul en opportunisme van politici en onderwijskundigen. Maar toen hij deze week schreef dat de leraren zich niet moeten inzetten voor behoud van de Bapo, de regeling waardoor oudere leraren minder hoeven te werken voor hetzelfde loon, was ik het niet met hem eens.