Maand: april 2007

Zie het artikel uit de NRC van 20 april 2007 hier.

Het komt eraan, nog even wachten: Amerikaanse toestanden.
De saaie jaren vijftig
Door Roger Kimball
Roger Kimball (1953) is publicist en kunstcriticus. Hij is redacteur en uitgever van The New Criterion en van uitgeverij Encounter Books. Deze week verschijnt het door hem geredigeerde boek Counterpoints: 25 Years of The New Criterion on Culture and the Arts.
Een vriend van mij stuurde me deze acht mogelijke scenario’s waarin het dagelijkse leven in 1957 wordt vergeleken met dat van vandaag. Ons is altijd verteld hoe verstikkend, bezadigd, onindividualistisch en voorspelbaar de jaren vijftig waren. Deze vergelijking geeft aan hoezeer dat stereotype ernaast zit.

Discussieren is een jury sport, met alle gevaren van dien.

Onderstaand artikel komt uit Het Parool van 18 april 2007.
====================================================
Zonder veel vakantie houdt leraar het niet vol

‘Het kabinet gaat investeren in het leraarsvak!” Ronald Plasterk begon voortvarend aan zijn periode als minister van Onderwijs. Nieuwe bezems vegen schoon. Hij wist ook: “De werkdruk moet omlaag, de kwaliteit omhoog!”Leerkrachten kregen weer hoop.

Die hoop werd al snel de bodem ingeslagen toen de minister zijn gedachten de vrije loop liet. Plasterk opperde het onzalige idee dat er nog best werk kan worden verschoven naar de toch al ruime vakantieperiode. Onder het motto ‘minder vakantie, meer tijd om les te geven, waardoor de werkdruk vermindert!’

Onderstaand bericht stond in het Parool van 18 april 2007.
=================================================
Camera ook op basisschool

Het is een kwestie van tijd dat ook op Amsterdamse basisscholen op grote schaal bewakinsgcamera’s komen te hangen.

Dat zegt Marian Everhardt, directeur van Veilig In en Om School in Amsterdam (Vios), een organisatie die 68 Amsterdamse scholen in het voortgezet onderwijs begeleidt en adviseert op het gebied van veiligheid. “Veiligheid is een voorwaarde voor succes van een school.”

“Alles schuift op naar voren, problemen die bekend zijn van middelbare scholen komen steeds vaker voor op basisscholen,” aldus Everhardt. “Radicalisering kan al op jonge leeftijd spelen. Of ouders die amok maken op school.”

In de provincie Limburg rijden sinds enige tijd Viola-bussen rond en er is zelfs een viola-trein. Voorheen reden er Hermesbussen. Het vervoer in Limburg, net als het onderwijs in Nederland een gesubsidieerde nutsvoorziening, vindt voortgang doordat bedrijven kunnen inschrijven op het verzorgen ervan. De overheid kiest dan de inschrijver uit die bij voldoende betrouwbaarheid voor het minste geld het vervoer wil verzorgen. Moet BON ontwikkelingen in het onderwijs in deze richting steunen? Dit is geen loze vraag want het hier beschrevene heeft plaats gevonden op het terrein van van integratie van laagopgeleide allochtonen in de Nederlandse samenleving, gezien als een vorm van onderwijs waar tot nog toe alleen de ROC’s toegang hadden. De docenten op het ROC waren er niet blij mee want soms werd hen gevraagd met een lager salaris genoegen te nemen zodat hun school de concessie kon behouden. Dat is in tegenstelling tot de vervoersmaatschappijen waar de directie weet dat je je met ontevreden chauffeurs moeilijk aan de contractuele verplichtingen t.a.v. de concessieverstrekker kunt houden. Die verplichtingen zijn goed meetbaar. Het toewijzen van integratie-onderwijs verschilt in 1 belangrijk punt met het toewijzen van vervoer: Er is geen goed systeem bedacht om de prestatie te meten. Als dat wel bedacht en geimplementeerd zou zijn zouden de concessionarissen belang hebben bij goede leraren en hen navenant betalen. Duidelijk is dat in het onderwijs leerlingenexamens afgenomen door een onafhankelijke instantie een belangrijk onderdeel van zo’n meting zouden moeten uitmaken.

Het probleem met vraagsturing

De pr-machine voor invoering van het didactische concept vraagsturing draait op volle toeren op Windesheim. Maar de voorstanders verzuimen een open gesprek aan te gaan over hun onuitgesproken vooronderstellingen. Tijd voor discussie, vinden vijf docenten Sociale Studies.

Vraaggestuurd leren betekent dat de student met zijn eigen vragen zijn leerproces inricht. Dat noemt men ook wel het ‘regisseur zijn van het eigen leerproces’. Vraaggestuurd leren is een overwegend normatief concept. Het verwoordt een ideaal. Het verwijst veel meer naar een wenselijke vorm van leren dan naar een al gerealiseerde praktijk. In dat normatieve concept wordt een aantal aannames gedaan over hoe de student leert. Voor een eerlijke discussie ontkomen we er niet aan die aannames op tafel te leggen en ons af te vragen of ze kloppen.

Onderstaand artikel stond in Trouw van 17 april 2007.
===================================================
Verzet tegen landelijk vmbo-examen

“Wij willen het talent van elke individuele leerling tot zijn recht laten komen. Maar we worden afgerekend op de examencijfers van onze leerlingen. Het een staat haaks op het ander.” Dat zegt directeur Peter Kranendonk van de Haagse vmbo-school Westvliet. Hij wil maatwerk voor zijn leerlingen, maar het landelijk verplichte examen voor het vmbo dwingt hem deels standaardprogramma’s te bieden. Dat levert een ‘spagaat’ op, zegt hij.

Kranendonk staat niet alleen. De adviesgroep vmbo, die scholen én het ministerie van onderwijs raad geeft, schat dat bijna de helft van alle vmbo-scholen af wil van dat verplichte landelijke examen. Dat bestaat sinds 2003; vóór die tijd deden leerlingen op de lagere niveaus alleen examens die door de school zelf waren opgesteld. Daardoor was vaak onduidelijk wat een diploma waard was.

De meest opvallende bijdrage in het tweede nummer van ‘Vakwerk’, het blad van Beter Onderwijs Nederland, is ongetwijfeld het betoog van Margot Vliegenthart, de voorzitter van het bestuur van de MBO-Raad. Zij richt zich tot de lezers met o.m. het volgende:
‘In uw en onze schooltijd was school frontaal onderwijs waarin iedereen op hetzelfde moment dezelfde lesstof tot zich nam. Een manier van lesgeven die paste bij de homogene groep scholieren van die tijd en bij de middelen van die tijd.’
Deze beschrijving van vroeger is, ook al houdt men rekening met het onbeholpen Nederlands van de schrijfster, erg ongenuanceerd. Het was niet zo dat iedereen op hetzelfde moment de lesstof ‘tot zich nam’. Was het maar waar! En uiteraard was er ook vroeger geen ‘homogene’ groep scholieren. Als het om intelligentie gaat is het waarschijnlijk dat de spreiding van begaafdheid binnen het mbo toen breder was dan nu. Maar het gaat mevr. Vliegenthart niet zozeer om deze premisse als wel om de nieuwe vondst die zij wil presenteren. Immers: ‘De jongeren van nu zijn een heel andere groep, ook wel omschreven als de Generatie Einstein. Einstein staat daarbij voor slim, snel en sociaal, voor een andere manier van informatie verwerken die creatief is en dwars door de disciplines gaat Deze jongeren leren ook anders dan wij deden. Dat heeft uiteraard te maken met de middelen, niet alleen het mobieltje maar ook mobiliteit, die ze tot hun beschikking hebben. Maar dat niet alleen. De jongere van nu ontwikkelt zijn kennis niet lineair zoals u en ik dat deden, maar ze leren via een netwerk van associaties.’

Hier het elders genoemde artikel in de volkskrant over een zwarte basisschool in Arnhem die met het oude leren erg veel bereikt.