Maand: maart 2007

Het aantreden van het nieuwe kabinet brengt vooral veel oud nieuws over onderwijs. Zo heeft men geconstateerd dat er steeds meer overwegend witte en overwegend zwarte scholen zijn. Ja, dat is een proces dat al meer dan 20 jaar aan de gang is en dat helemaal niet vertraagd wordt door ach en wee geroep over segregatie en achterstelling. De Nederlandse hokjesgeest, het standsbesef en het snobisme houden echt niet op bij de schooldeur. Integendeel, sinds de scholen meer autonomie hebben gekregen en meer met elkaar concurreren zijn de ouders helemaal wakker geworden. Ze horen dat er verschillen zijn en ze zoeken die verschillen ook. Toen in het verleden het onderwijs veel meer centralistisch bestuurd werd, waren de verschillen, zeker wat de zaakvakken betreft, geringer, daar zorgde het overheidstoezicht wel voor.

Het Nieuwe Leren (HNL) gaat uit van een waarneming die op zichzelf juist is. Als mensen werken aan een vraag die ze zelf stellen, zullen ze dat werk met meer plezier doen en er ook meer van leren. Deze waarneming is er echter een in ‘laboratorium-omstandigheden’: daarbij worden alle andere variabelen constant gehouden, zoals het soort onderwijs, de docent, de leerling, de school, het vak, en noem maar op. Kortom, het is een ceteris paribus waarneming.

Aanhangers van HNL trekken uit deze geïsoleerde ceteris paribus waarneming echter vérgaande conclusies, die erop neerkomen dat zeer vele variabelen die bij de waarneming nog constant gehouden werden, radicaal worden gewijzigd. Met name dient de manier van onderwijsgeven te veranderen van aanbod-gestuurd naar vraag-gestuurd. Vervolgens worden resultaten van ander onderzoek naar de effecten van dit soort wijzigingen in isolatie, volkomen genegeerd.

Uit de Stentor, opiniepagina 17 maart 2007. Een ingezonden brief. De inleiding paste niet meer op de scan (zie bijlage), daarom hier:

De discussie over het onderwijs is ongenuanceerd en polariserend. Niet alle leraren zijn ontevreden. Maar veel vinden dat de vernieuwingen nog veel te traag gaan.

(Lees verder: zie bijlage)

SUCCESFACTOREN VAN BEROEPSONDERWIJS
Oftewel: leren gaat van binnen naar buiten

1. KORTE SAMENVATTING
Het Bibu-concept (leren gaat van binnen naar buiten) beoogt een brug te slaan tussen klassicaal onderwijs en het nieuwe leren. Voor de beoordeling van dit concept geef ik eerst de inhoud in een oogopslag. Als het verhaal u niet bevalt kunt u de rest ongelezen laten.

Als je (het onderwijs) wilt vernieuwen moet je ‘buiten de kaders treden’.
Wij hebben binnen het MBO succes geboekt door uit het bestaande patroon te stappen en van binnen naar buiten te gaan. Onze opleiding (niveau 1 en 2, ICT) realiseert een uiterst succesvolle vernieuwing binnen ons ROC (80% van de drempelloze instroom gaat door naar niveau 3 en schept zodoende beroepsperspectief voor onze dropouts).

Beste BON-genoten,

Ik gaf het al eerder aan: In het HBO zijn er de eerste tekenen (nog zo pril als maartse bloesem) dat bestuurders en managers gedegen onderwijs weer weten te waarderen. Ik was en ben niet zo positief over het achterliggende motief: opportunisme, voorkomen dat je de ideologische boot mist en daardoor omzet en marktaandeel verliest. Dus, het motief is niet onderwijskundig of inhoudelijk, maar commercieel en financieel. Stel dat deze tendens doorgaat en ook andere sectoren van het onderwijs bereikt, misschien zelfs alle sectoren. Wat gaat er dan gebeuren, en wat vindt u, voorstanders van beter onderwijs in Nederland, dat er zou moeten gebeuren ? Ik leg u drie stellingen voor, waarvan u er in mijn ogen slechts één kunt onderschrijven; welke ? Geef svp ook uw argumenten. Ik wil wel eens weten hoe homogeen of heterogeen de BON-leden zijn als het gaat om de meest wenselijke toekomst van het Nederlandse onderwijs.

Ik persifleer een citaat uit the Economist van sept 2005:
“The human touch is much more vital to education than is technology. Education is not just about transmitting a body of facts, which the internet does pretty well. It is about learning to reason and argue, which is best done in communication with a capable teacher”
Mijn vraag:
Hoe kan dat in het Nederlandse onderwijs worden gerealiseerd?

Rond de derde dinsdag in september horen we de laatste jaren steeds dat de taal van de troonrede toch echt veel te ingewikkeld is.
Die trend zet zich door. Vanmorgen op de TV: de taal waarin de theorievragen van het vrachtwagenrijbewijs zijn gesteld….. echt eerlijk waar… veel te moeilijk.

Ik zou zeggen: nog een doorzetten en binnen de kortste keren kan ik filevrij over slands wegen zoeven. Dat moet dan ook wel want ik zal mn inkopen in de buurlanden moeten doen, waar hopelijk de chauffeurs nog wel in staat zijn hun rijbewijzen te halen.

De betavakken moeten, in opdracht van het ministerie, vernieuwlt worden door middel van de concept-context benadering. Door het ministerie worden 11 ‘onderzoeksprojecten’ gefinancierd. Beschrijvingen staan hier. Deze projecten moeten leiden tot een promotie van de ‘onderzoeker’.

Ik heb een aantal van de voorstellen gelezen. Ik zou het als opzet voor een afstudeerwerk nog niet eens goedkeuren. Zo wordt voor het ontwerpen van een module van het nieuwe vak NLT een doctorstitel gegeven en gaat een andere aanstaande doctor de doorstroomrelevante wiskundige vaardigheden in kaart brengen en een digitale leer- en toetsmodule ontwikkelen. Wat is de wetenschappelijke waarde hiervan?

heb ik mijn mening over het basisonderwijs samengevat en opgestuurd. Vanaf de werkvloer van meerdere basisscholen. Ben benieuwd wat er verder mee gaat gebeuren.
Ik vrees voor BON.
Weinig mensen, die veel schrijven, over salarisschalen, HNL en persoonlijke ervaringen/frustraties.
Misschien glimlacht de Moloch.
Nauwelijks wakker geworden.
Niets nieuws, toch?
Hooguit op andere borden.

Wie de geschiedenis van het Nederlandse onderwijs volgt vanaf de invoering van de Mammoetwet ziet hoe de de wens om het de hoogvliegers uit de lagere milieu’s gemakklijker te maken om op te stijgen bij de invoering van de basisvorming overging in een halfslachtige poging om ieder kind met talent –en onbedoeld de kinderen uit gedepriviligeerde milieu’s in het bijzonder- tegen te houden om dat talent te ontwikkelen. Hij ziet dat de politici zich daarna weer realiseren dat goed onderwijs de bron van onze welvaart was en meenden dat onderwijs geven net zo iets was als het produceren van radiotoestellen, dus uitgevoerd moest worden in grote produktie-eenheden geleid door managers die hun werknemers op de werkvloer,de leraren, goed in de gaten moesten houden. Van dat alles lijkt de politiek nu te willen terugkomen maar het idee dat onderwijs bijna alleen in dienst moet staan van welvaartsvermeerdering is nog levensgroot aanwezig. Als hopelijkstraks inhoudelijk leren onder de strakke leiding van de leraar weer wordt toegestaan moeten er ook beslisingen genomen worden over wat en hoe men zou moeten leren. Bij de moderne talen denk ik daarbij bij voorbeeld aan het herinvoeren van vertalen bij Frans en Duits. Door de toegenomen rol van Engels in Europa en de gehele wereld is het converseren in de andere talen minder belangrijk geworden en kan men eerstgenoemden weer leren om hun culturele en intellectuele waarde in plaats vanwege de commercie. Op het VWO zou de mogelijkheid weer kunnen terugkomen om te starten met Euklidische meetkunde. Goed voor het in spreektaal oefenen met bewijzen. Maar er valt ook wat voor te zeggen om te starten met logica, eventueel beginnend met de oude Aristoteliaanse. Een mooie eerste stap naar de akademische wereld. De realistische wiskunde wordt hopelijk de nek omgedraaid.