Maand: mei 2006

Motivatie en passie zijn de drijfkrachten van leren. Zonder motivatie is er immers geen leren. Is een leerling gemotiveerd, zal weinig hem of haar kunnen stoppen. Leren komt uit passie en motivatie, niet uit discipline! Maar eigenlijk weet de neurowetenschap nog maar bar weinig van leren. Wat we weten is dat leren en verzameling van ervaring en kennis is, bij elkaar gesprokkeld in je levensjaren. Feiten, oordelen, vaardigheden, gedrag, theorieën, processen, creativiteit, taal, systemen en communicatie gefaciliteerd door vergelijken, beslissen, luisteren, schatten, vragen, voorspellen, proberen en controleren.

In dit bericht wil ik me voorstellen en ook tot een genuanceerde uitspraak komen over ervaringsleren.
Ik ben afgestudeerd als theoretisch pedagoog in 1987. Ik ben daarna de beeldende kunst ingegaan en in de kunsteducatie terecht gekomen. Hierin is geen ruimte voor theorievorming of verdieping, zoals ik gewend ben vanuit mijn pedagogische achtergrond. Instellingen die projecten inzetten op scholen gaan vooral voor leuke dingen doen, zij zien basisscholen als klanten die hun producten afnemen. Daar kunnen ze ook niet veel aan doen, want dat is de filosofie van de jaren ’90 en daarna. Bovendien worden ze op cijfers afgerekend.

De Volkskrant meldt vandaag dat ‘havisten en vwo’ers die net zakken voor hun eindexamen (…) in de regio Amsterdam en Flevoland niet een jaar (hoeven) te wachten voor ze gaan studeren.’ De gezakte leerlingen kunnen alvast een jaartje meedraaien, mét betaling van collegegelden maar zonder verbruik van rechten op studiefinanciering. Ze kunnen meedoen met tentamens, en als ze een jaar later wel hun voordiploma hebben gehaald worden de behaalde resultaten alsnog geldig.

Het klinkt als een goed idee: het kan toch geen kwaad als de leerlingen alvast een vakje meedraaien? Dan kunnen ze alvast een beetje wennen? En het levert natuurlijk geld op voor de hogeschool.

Vanavond stafvergadering gehad met allemaal wollige taal dat het beter moet. Uitgesproken door een iets te dikke blozende heer in keurig pak die als interim even op onze afdeling komt langswaaien om ons strategieplan te schrijven. Hij komt als gast vertellen wat wij zelf gaan willen in de toekomst. Hij heeft van ons vak geen kaas gegeten en ook nooit aan den lijve ondervonden wat het betekent. Hij heeft waarschijnlijk lang achter zijn computertje gezeten om deze voordracht in elkaar te draaien terwijl ik stond te zweten op de werkvloer en geen tijd (en energie) overhield om zelf te bedenken wat ik wil.

Rustig mijn hamburger verorberend bij McDonalds geniet ik van de slimheid van de McDonaldsformule. Je levert iets wat de consument graag wil terwijl je de productiekant ervan zo vereenvoudigd en genormeerd hebt dat het bijna zonder mensen kan maar in ieder geval met zeer laag geschoold personeel en dus goedkoop personeel. Waarom werkt dat nu bij McDonalds? De belangrijkste reden is de eenduidigheid van het product. Het gaat altijd om dezelfde hamburger van exact hetzelfde gewicht en baktijd. Is McDonalds dan misschien de plaats geweest waar de moderne onderwijsmanager zijn inspiratie vandaan heeft gehaald? Immers deze wil toch ook graag een systeem scheppen waarmee hij of zij zonder vakbekwaam personeel een kwalitatief hoogwaardig onderwijsproduct op tafel kan zetten. Telkenmale hoor ik het uitgangspunt van het management dat iedereen alles moet kunnen, je bent immers een academicus en dan moet die eerstejaars stof toch geen probleem zijn ook al heb je dan op de universiteit iets anders gestudeerd. Veel van die collegae die daarmee opgeschept zijn, en dat zijn er inmiddels al heel veel, willen ook graag eenduidige antwoorden van de vakdocenten bij wie ze te raden gaan, om “vooruit te kunnen”. “Ik wil niet weten wat er allemaal kan, maar ik wil een antwoord waar ik mee verder kan, wees nu eens pragmatisch a.u.b. ”. “Kun je niet even een handleiding maken zodat we allemaal op dezelfde wijze kunnen begeleiden etc”.

Actiethema BON-OMO:

De vertegenwoordiging van ouders op de scholen moet versterkt worden en een democratische legitimering krijgen.. Daar kan nu al een begin mee gemaakt worden door de manier waarop de ouders in een medezeggenschapsraad komen ingrijpend te veranderen. Wanneer de ouders op de school democratisch vertegenwoordigd zijn kunnen zij de vraag opwerpen waarom schoolbesturen überhaupt iets over scholen te vertellen hebben. Het enige belang dat de leden van een schoolbestuur in scholen hebben is immers hun eigen baantje.

Lente-discussiethema BON-OSO:

Steeds meer ouders vinden het huidige onderwijs slecht. In die situatie is het unfair en volkomen in strijd met het idee van gelijke kansen voor iedereen dat vermogende ouders hun kinderen voor goed onderwijs naar particuliere scholen kunnen en mogen sturen en andere ouders de 6,4 kiloeuro die de overheid voor hun kind uitgeeft uit de schatkist die deze ouders hebben helpen vullen door belasting te betalen niet mogen gebruiken om te zorgen dat ook hun kind goed onderwijs krijgt. Als de overheid het de ouders wel toestaat om zelf voor goed onderwijs te zorgen ka

Uit een recentelijk onderzoek is gebleken dat, alle maatregelen ten spijt, de student nog steeds evenveel tijd nodig heeft c.q. tijd neemt als in 1995 om zijn of haar studie te voltooien. Als dit zo is waar is dan de tijd gebleven van de maatregelen zoals bijvoorbeeld de nominale verkorting van de studieduur van veel studies van 5 naar 4 jaar. Je zou toch verwachten dat de student dan ook eerder klaar zou zijn met zijn studie. De reductie van de nominale studieduur met 20% heeft echter geen gevolg voor de verbruikte studietijd in jaren. Dit betekent dan dat de benodigde studietijd feitelijk met 25% is toegenomen.. Wat doen die studenten dan nu met die extra tijd? Gaan ze hun kennis en vaardigheden verdiepen en verbreden, verder dan de onderwijsinstellingen vragen, weten en kunnen ze misschien dan net zo veel als in 1995? Ofwel maken ze zelf de maatregel ongedaan? Of gebruiken ze deze extra tijd voor het verwerven van geld aan de ene kant en het weer consumeren van dat geld aan de andere kant. Als dat zo is hoe kunnen ze dan wel op hetzelfde eindresultaat als in 1995 komen? Nominaal is er immers 20% van het aanbod in tijd en dus inhoud verdwenen. Verder is bekend uit andere onderzoeken dat de student niet meer uren per jaar is gaan studeren en er zijn ook geen aanwijzingen voor duidelijke productiviteit toenames door betere methoden of leermiddelen. Mijn conclusie is dat de maatregel geheel verdwenen is in arbeid en consumptie welke feitelijk betaald wordt via een niveaus verlaging?

In de serie over de eindtermen las ik vandaag de Mathematics Framework for California Public Schools, Kindergarten Through Grade Twelve (2005), oftewel de eindtermen van de staat Californië voor het vak wiskunde. Ze leren daar een flink aantal dingen die in Nederland ‘niet meer kunnen’ volgens de didactici, zoals

1.0 Students demonstrate knowledge of both the formal definition and the graphical interpretation of limit of values of functions. This knowledge includes one-sided limits, infinite limits, and limits at infinity. Students know the definition of con­vergence and divergence of a function as the domain variable approaches either a number or infinity:

De basisgedachte achter realistische wiskunde was ooit dat wiskunde geen trucendoos moest zijn, maar dat je er met gezond boeren verstand heel ver in kon komen. Delen door een breuk is dan geen betekenisloze kreet als vermenigvuldigen met het omgekeerde, maar je kunt het betekenis geven aan de hand van een context (hoe vaak past een glas water (1/4 liter) in een goudvissenkom). Dergelijke beelden kunnen kinderen helpen te begrijpen wat ze aan het doen zijn. Het blijft een didactische vraag op welk moment in het leren van breuken je dit moet aanbrengen, maar het is zeker wiskunde en zeker een zinvolle activiteit.