Tweede correctie eindexamens farce

De Volkskrant bericht naar aanleiding van een onderzoek door Cito dat de tweede correctie van eindexamens VO een farce is. De tweede correctie moet wettelijk volledig zijn, maar vaak wordt volstaan met een steekproef of de simpele mededeling dat de tweede corrector het eens is met de eerste.

De berichten hierover zijn er al lang, ook de discussie over het tijdsbestek waarbinnen nagekeken moet worden en de vergoeding die daarvoor betaald wordt woedt al langer. Is die nakijktijd werkelijk reëel verrekend binnen de taaklast of is dat in de praktijk alleen een papieren werkelijkheid (of zelfs dat niet)? 

5 Reacties

  1. De tweede corrector heeft

    De tweede corrector heeft geen enkel belang bij het nakijken. Het zijn niet z'n eigen leerlingen en het moet gratis op een moment dat je al bijna op bent. Als je het serieus doet, krijg je nog meer werk, ergernis, stress en dat allemaal zonder dat je er zelf ook maar iets aan hebt.  Het is bijzonder dat nog zoveel tweede correctie gedaan wordt.

    Aangedragen alternatieven lijden allemaal aan hetzelfde euvel. Het levert je helemaal niets op wanneer je het werk van leerlingen van een andere school, waar je geen enkele binding mee hebt, nakijkt.

    Verrekenen binnen de eigen jaartaak is een papieren verrekening. Je geeft iets meer voor het nakijken en gelijktijdig haal je wat weg bij lesvoorbereiding. Op papier klopt dan alles weer. Managers geloven in die werkelijkheid, maar leraren niet.

    Klaas Wilms

     

  2. Als ik mij niet vergis kreeg

    Als ik mij niet vergis kreeg de tweede corrector tot 1998 een redelijke financiele vergoeding voor de tweede correctie zowat rechtstreeks op zijn rekening gestort. Daarna werd de vergoeding overgemaakt naar de rekening van de school. In het kader van de lump sum besliste de school dan of de docent een vergoeding kreeg in 'taakuren' wat op zichzelf al een farce was want de docent had al minder lessen omdat de vierdejaars reeds klaar waren. Daarna stak de school zowel het geld als de taakuren in eigen zak en werd er volgens de goede gewoonte van het taakbelastingbeleid, en staatsecretaris Dekkers beaamt dat dus, de tweede correctie 'verrekend'. Neem daarbij het groeiende aantal onbevoegde docenten en zie men staat verbaasd van de oogst die men zelf heeft gezaaid. LOL

  3. Het is altijd al zo geweest

    Het is altijd al zo geweest dat je afhankelijk bent van de tweede corrector: je treft het of je treft het niet. Dat sloeg in mijn geval (taal) dan meestal op het contact over de tweede correctie. Mijn ervaring is dat je twee categorieën had: een die het in het telefonisch contact met bijna alles eens was en een ander die op elke vraag (lees: slak en zout) commentaar had.

    Bij de eerste categorie had je wel eens twijfels of het wel naar behoren was gecorrigeerd. Bij de tweede categorie vroeg je je soms in wanhoop af of de betreffende persoon in het dagelijks leven ook zonder vergrootglas kon functioneren: de redelijkheid was soms ver te zoeken.

    Maar voor mijn gevoel is er echt de klad in gekomen toen de examenwerken niet meer per onderdeel werden vergoed. Daarvoor had je tenminste nog het gevoel dat het werk dat je verrichtte naar behoren werd beloond. Die urgentie is nu geheel weg. Je kijkt je eigen leerlingen na en hoeveel je er ook hebt: de vergoeding blijft hetzelfde. Dat is tot daar aan toe. 

    Gemakzuchtige tweede correctoren zijn er natuurlijk altijd geweest. Maar de prikkel om ook de tweede correctie na te kijken zonder vergoeding is in de laatste jaren blijkbaar toch niet sterk genoeg gebleken. Dat is deels ook niet zo verwonderlijk: de werk -en tijdsdruk heeft  ook op dit gebied morele erosie veroorzaakt. Dat is een effect dat alle instanties die zo hoognodig alle onderwijs"vernieuwingen"van de laatste decennia (lees: bezuinigingen, sorry, hervormingen…) moesten doorvoeren ook op hun conto kunnen bijschrijven.

    Nee, dan de staatsexamens. Daar moet aantoonbaar met een andere kleur elke vraag nagelopen worden en van punten voorzien. Men kan zo nagaan of het werk correct is behandeld. Bij te grote discrepantiegevallen  is er een centrale derde correctie. Daar komt zoals ik gemerkt heb de fraude zo naar boven.

    Het wordt tijd dat de examenwerken naar behoren worden vergoed (per exemplaar, ook de tweede correctie!). En daaraan meteen een systeem koppelen waarin de niet correct corrigerende tweede corrector op gevoelige sancties kan rekenen wanneer bedrog of laksheid uitkomt.

  4. LIA is voorstander van een

    LIA is voorstander van een volledig andere examenprocedure. Je doet toch ook geen rij-examen bij je eigen rij-instructeur. De leraar (en de school: wij kennen voorbeelden van leraren die door de schoolleiding geprest werden te sjoemelen) heeft immers belang bij goede examenresultaten.

     

    Al eerder pleitten wij daarom voor volledig externe examinering:

     

    www.lerareninactie.nl/nws11_externe_examencorrectie

Reacties zijn gesloten.