Vervolg op www.beteronderwijsnederland.nl/forum/alweer-fantastische-gebouwen-en-miljoenentekorten .
Wethouder Jeroen Hatenboer bleef overeind al slikte de raad zijn voorstel om bijna 5 miljoen euro bij te passen om het vmbo een zachte landing te laten maken bij de ontvlechting van de SBE eind dit jaar, dus niet voor zoete koek. Maar in feite valt er weinig te kiezen. Het is slikken of stikken. Want gaat de raad niet akkoord met de voorgestelde financiële afwikkeling van de SBE, dan is de financiële ramp voor de gemeente nog veel groter. De kosten liggen dan ver boven de 10 miljoen euro als gevolg van rekeningen die het Bonhoeffer College dan indient.
Het leek zo mooi, een gemeenschappelijke vmbo met een doorlopende leerlijn naar het mbo, gedragen door het Bonhoeffer College, het Stedelijk Lyceum en het ROC van Twente. Maar in feite was het experiment al mislukt voordat het goed en wel was begonnen. Want een gezamenlijk concept dat door drie ongelijksoortige partners wordt gedragen, dat wil gewoon niet. Zeker niet als het enthousiasme de boventoon voert en het toezicht onvoldoende is. “Bovendien heb je geen fantastische huisvesting nodig voor goed onderwijs. Belangrijker is dat de lat voor het onderwijs hoog ligt”, aldus bestuurder Peter Nieuwstraten van het Stedelijk Lyceum.
In die tijd zetten steeds meer ouders de leerkrachten onder druk om een ‘fatsoenlijk advies’ aan hun kinderen te geven. Met andere woorden, liever havo dan vmbo-t op de vermaledijde Scholingsboulevard die na een belabberd begin – in het eerste jaar al verlieten 54 leerlingen de SBE – met een zeer negatieve beeldvorming kampte.
Wat de ouders van de leerlingen van SBE meemaakten staat hier te lezen, www.sbe-ouders.nl/oude_site/index.html .
Hier een reclamefoldertje, [Naar school in 2040]
“LIAG heeft in de loop der jaren een groot aantal scholen gebouwd. Wij realiseren architectonisch interessante gebouwen met een sterke eigen identiteit, waarin gebruikers een bepaald geluksgevoel ervaren.”
- In de zomer van 2006 organiseerde LIAG een workshop. We bogen ons over de vraag hoe het onderwijs er over 40 jaar uit zou zien. Onder de deelnemers bevonden zich een demograaf, een onderwijskundige (Harry Gankema), een ICT-deskundige, een planoloog , een politicus en een aantal architecten.
- Om innovatief te werken is het belangrijk dat we oplossingen niet te dicht bij huis zoeken. We kiezen voor een volstrekt fictieve toekomst.
- De school wordt steeds minder een instituut voor kennisoverdracht en meer een plaats waar leerlingen de ruimte krijgen om te leren en zelf ervaring op te doen. De school moet aansluiten bij de belevingswereld van jongeren en staat midden in de samenleving.
- Ateliers zijn kleine schoolgebouwen verspreid over de verschillende buurten. De ateliers richten zich op de ontwikkeling van creativiteit, samenwerken, nieuwsgierigheid, zoeken en interpreteren. De leerlingen hebben geen vast rooster. Het uitgangspunt van een atelier: “everybody is a star”. Hier leren leerlingen organiseren, structureren, probleemoplossend denken, netwerken, maar ook ontspannen en spelen. Ze zijn vrij in hun tijsbesteding.
- Vroeger dachten we dat kennis alleen uit boeken te halen was. Nu hechten we meer waarde aan eigen wijsheid, ervaring en intuïtie. Kennis is niet langer het doel. Het grote voordeel is dat kinderen niet langer achterhaalde of niet nuttige informatie uit boeken tot zich nemen.
Het woord boulevard zegt het
Het woord boulevard zegt het al helemaal: leerlingen komen langs in een fun-omgeving om overal naar eigen wens van harte hier en daar te shoppen. Ze hoppen hier en daar eens binnen en hebben met mekaar vooral een heleboel fun. Gratis en voor niks. De staat betaalt. Het is mogelijk dat zij her en der wat opsteken: dan staan de verkopers in de boulevard al snel te applaudisseren voor die gezellige shoppende zelfontdekkende leerlingen.
"Het werkt gewoon niet`, om Belgische deskundigen maar eens aan te halen.
Vanwaar die drang tot samensmelten? Is aan de ouders geen enkele keuzevrijheid meer gegund?!
Iedereen weet hoe gezonde concurrentie tot grote prestaties kan leiden (denk maar eens aan de sportconcurrentie). Bovendien is het een misvatting te denken dat alle ouders uit een regio precies dezelfde onderwijswensen zouden hebben vanwege de gemeenschappelijke regio die zij bewonen. Het afnemen van de keuzemogelijkheden vanwege een samensmelten tot iets reuzebelabberds als een (onderwijs)boulevard is een vorm van onderwijsdictatuur.
Het buzzwoord is samenwerken
Het komt allemaal door de spindoctors van de onderwijskleilaag. Dezelfde soort mensen die ook in de politiek hun rol spelen. Men hangt het op aan een woord. De ene keer is dat duurzaam, nu is het samenwerken. Het zijn woorden met een intrinsieke positieve lading. Bij aanstaande fusies in het onderwijs hoor je ook het woord samenwerken eerder dan fusie. Ik denk dat het woord samenwerken in samenwerkend leren zo ook wordt gebruikt.
Men kijkt niet naar de werkelijkheid, maar naar de uitstraling van het woord. Marketing in plaats van inhoud. Maar voor de bestuurders en managers IS marketing ook de inhoud. Daar GAAT het om het gevoel dat het oproept, dat levert namelijk omzet. Inhoud niet.