Harde desiderata op onderwijsgebied

Er bestaat een gezegde “Een politicus kijkt nooit verder dan 4 jaar, en wel tot de eerstvolgende verkiezingen”. Daarmee wordt bedoeld: hij steunt liever vóór de verkiezingen geen  onaangename maatregelen die pas na die verkiezingen  vrucht afwerpen. Zo sleept hij zich van verkiezing naar verkiezing. Maar hoe zit het nu bij met veel tam-tam genomen maatregelen die rotte vruchten blijken af te werpen? Ondervinden de politicus of zijn partij dan wel lange tijd daarvan hinder?  Als wat in het onderwijs gebeurd is een goed voorbeeld is hoeven zij daarvoor geen vrees te hebben. Jarenlang zijn door of voor de PvdA in het oonderwijs oogstverwoestende maatregelen genomen. Zo kreeg de PvdA  ter pacificatie in de Wet op de Basisvorming een herkansing voor de geflopte middenschool die ook weer flopte. Ook bij andere rampzalige beslissingen op onderwijsgebied was de PvdA prominent aanwezig.  De kiezers realiseren zich niet hoe epartij op het schild te willen zetten. De enige stemmers die dat duidelijk door hebben zijn directe slachtoffers van de PvdA-politiek, de leraren  die massaal van die partij naar hun sociaaldemokratische concurrent, de SP, lijken te zullen overlopen. De andere slachtoffers zijn natuurlijk de leerlingen maar die mogen vaak niet stemmen  en helaas heeft niemand hun ouders wakker geschud.

De SP is te jong om schuld te kunnen hebben  en heeft voor de verkiezingen een idee gelanceerd dat nadere overweging verdient:  Laat (zoaks vroeger) “Den Haag” voortaan rechtstreeks een salaris uitkeren gebaseerd op het opleidingsniveau en de leeftijd van de leraar. ( Deze zou voor bepaalde disciplines tijdelijk verhoogd worden met een schaarste toeslag maar daar rept de SP niet van; wel wordt het zo dat een leraar die onder zijn bevoegdheid les geeft volgens die lagere bevoegdheid betaald zou worden). De leraren zouden dan meer verdienen dan nu het geval is  en omdat de uitgaven voor de lerarensalarissen afgetrokken zouden worden van de Lump Sum zou de kleilaag die boven op de scholen ligt verdund worden en van samenstelling veranderen. Eindelijk geen missionarissen meer in Onderwijsland! Jammer genoeg beschouwt de SP geen eventuele juridische voetangels en klemmen. Zou een Nederlandse rechter hier niet van onfatsoenlijk bestuur spreken? Zou in dat geval de SP de moed hebben om een sprong naar voren te maken: echte liberalisering van de onderwijsmarkt; kleine flexibele scholen  die de missionarisposten mogen aanvallen en wars zijn van elk dogma? Een zwaai in de andere richting is nationaliseren. Nationaliseren  is vanuit de toestand zoals die zich ontwikkel heeft veel riskanter en stelt de keuzevrijheid van de ouders niet veilig. Trouwens, met haar uitgangspunt dat leerlingen met ouders die de uitgangspunten van een school slechts respecteren moeten worden toegelaten brengt de SP de keuzevrijheid van de ouders die de school hebben opgericht in gevaar. Maar blijft dat de voorgestelde veranderingen op het gebied van financiering zouden grote aantrekkingskracht op de kiezer moeten uitoefenen.

Prinses Laurentien bracht weer eens onder de aandacht hoe slecht jonge mensen zich tegenwoordig in woord en ngeschrifte uitdrukken. Het zou van een demokratische instelling van een politieke partij getuigen  als zij voor ouders de keuze zou creëren om hun kinderen naar een school te sturen met een zodanig onderwijsprogramma dat de kinderen zich daar genuanceerd in meerdere talen leren uit te drukken en goed rekenen en echte wiskundeonderwijs krijgen. Helaas heeft geen enkele partij dat in petto.