Zoals te voorzien en te verwachten was

Zoals te voorzien en te verwachten was.

De dobbelsteen die geschiedenis heet heeft de onderwijsvernieuwer maar heel eventjes gelijk gegeven. Het onderwijs moest en zou vernieuwen, veranderen en klaar gemaakt worden voor een toekomst zonder boeken, kennis, en algemeen aanvaardde sociale vaardigheden. De virtuele wereld van het wereld wijde web met zijn onmetelijke schat aan voor iedereen bereikbare informatie en de nieuw te verwerven competenties ten dienste van bedrijfsleven en werkgever hadden de droom van de steeds groeiende economie waar moeten maken.

Helaas, helaas, helaas, de dobbelsteen heeft anders beslist. Een derde economische dip, een jeugdwerkloosheid vergelijkbaar met de werkloosheid van begin jaren tachtig en een dalend consumentenvertrouwen is de werkelijkheid van vandaag. De onderwijsvernieuwer had het kunnen weten maar ging als een blinde en dove olifant door de porseleinkast van het onderwijs. Wie een beetje oplette kon jaren geleden al zien dat de hele virtuele wereld werd afgestemd op consumentengedrag en niet op onderwijsgenoegens. De computer of laptop thuis wordt gebruikt als winkelstraat met onnoemelijk veel winkels voor grote en kleine hebbedingetjes, als gameconsole waarin zowel oud als jong urenlang verblijven bij het genoegen van de meest gewelddadige oorlogsgames waarin ze elk level van hun eigen heldenverering proberen te bereiken of als pornoroom waarin hitserig en onbespied iedereen van alle kunnen aan zijn trekken komt.
Alle mooie voorspiegelingen door de onderwijsvernieuwer ten spijt is er geen enkel jong mens bereid om vrijwillig de geavanceerde techniek te gebruiken om zichzelf te verheffen, zoals het in het verleden ook moeilijk was om leerlingen vrijwillig een boek te laten lezen, alle mooie woorden van de leraar Nederlands ten spijt.

Dat de jeugdwerkloosheid voor een deel voorkomt uit een wantrouwende houding van de werkgever tegenover de competente en onwetende werknemer die zich op de arbeidsmarkt begeeft durven maar weinigen uit te spreken. Wel fluistert men over het teveel aan ‘pretopleidingen’ in de afgelopen jaren. Populaire opleidingen zoals vrije tijd management, style en design, IT-opleidingen op middelbaar niveau, onderwijsassistent en nog een paar andere opleidingen hebben de afgelopen jaren duizenden werklozen uitgespuwd en vooral de MBO opleidingen komen er bekaaid van af. Dat die duizenden leerlingen tijdens hun studietijd wel twee of drie dagen per week ergens in een bedrijf stage hebben gelopen om een heleboel broodnodige competenties aan te leren, schijnt vergeten te zijn, toen wel een stageplaats en nu geen werk.

Ben benieuwd welke ‘oplossingen’ de overheid voor de explosief groeiende jeugdwerkloosheid in petto heeft nu de werkgever toch maar liever de wetende en kennisdragende al dan niet oudere werknemer in dienst houdt in plaats van een twitterend competent jong leeghoofd. Een arbeidsduurverkorting zoals in de jaren tachtig zit er niet in deze keer en op het onderwijs kan ook niet veel meer bespaard worden immers de bevoegde docent is bijna verdwenen en diegene die overgebleven zijn moeten het doen met een schaaltje tien. Veel plukken kan dus ook al niet meer.

Och het zal nog wel een tijdje duren alvorens een kat een kat genoemd zal worden, tot dan is het wachten op betere opleidingen, betere docenten, beter onderwijs en minder niet ter zake doende gerommel van managers en bestuurders. Ook hier geldt ‘Less is more’.
Jesse Jeronimoon