De Jamaar-training.
Gisterenochtend rinkelde de telefoon, ja dat kan, want ik heb op mijn mobieltje de rinkeltone geactiveerd. Ex-collegaatje aan de lijn, nu werkzaam op een basisschool. Na het gebruikelijke ‘hoe gaat het met je?’ en ‘hoe gaat het met de kinderen?’ kwamen we al snel op het onderwijs. Alles van de afgelopen weken passeerde de revue. De bezuinigingen, het niet doorgaan van de bezuinigingen, het passend onderwijs dat in aantocht is, de hoogleraren van een bepaalde universiteit die per scriptie betaald worden, de nieuwbouw van haar basisschool, wat er in de nieuwe partijprogramma’s zal staan over het onderwijs, de centrale examens die er aan zien te komen, de nieuwe website van Beter Onderwijs Nederland, de onzichtbare onderwijscoöperatie met heel veel invloed ( sic), enfin u leest het, we waren een tijdje bezig.
Als uitsmijtertje liet ze nog effe weten dat ze volgende week op cursus mag. Ik raadde dat het een zorg-cursus zou worden, u weet wel die zogenaamde professionaliseringsslag van onze minister ter voorbereiding van de invoering van het passend onderwijs. Maar dat was niet het geval het werd een Jamaar-training. Ze zei het zonder te hikken, zonder te lachen of zonder gierend van haar stoel te vallen. De oren vielen zowat van mijn hoofd toen ze me ernstig vertelde dat ieder van haar collega’s om de beurt verplicht zo een Jamaar-training moest volgen. Werd ik hier in de maling genomen door mijn allerbeste ex- collega? Nee dus, het bestaat echt, zo een Jamaar-training en met heel veel succes. Een Jamaar goeroe staat aan het hoofd van een Jamaar theatergroep die Jamaar voorstelling verzorgt, Jamaar trainingen geeft, Jamaar spulletjes verkoopt en Jamaar boeken schrijft die stuk voor stuk bestsellers zijn in managementkringen. Google maar eens.
Ik voelde ineens de ernst van haar mededeling en vroeg waarom de hele school zo aan het Jamaar-gedoe moest en wat dat in hemelsnaam te maken heeft met haar vak, met de leerling en specifiek met de zorgleerling. ‘Niets’ was het overduidelijke antwoord. Het gaat er namelijk om dat de juf en de meester op zo een Jamaar training geïnstrueerd worden dat ze bij het betreden van de directiekamer zich onthouden van het uitspreken van de woordjes ‘Ja maar’. Anders zullen ze de rest van hun onderwijsbestaan als een ‘Jamaarder’ door het beroepsleven gaan en dat is hééééél negatief en dan kan er gerekend worden op minimaal drie rode kruisjes met de opmerking “JM” in het personeelsdossier.
Laat ik nou denken dat het allemaal niet gekker kon in het onderwijs. Het is maar tien minuten op het web surfen om de meest achterlijke cursussen en trainingen bij elkaar te scharrelen van i-pad reading tot digibord-surfen, van Chakra lezen bij de ADHD’er tot NLP voor de dyslectische leerling, van rekenen voor discalculisten tot fotograferen van de aura’s van de zorgleerling. Voor elke bezemberijder, piskijker, huis-,tuin-, en keukenpsycholoog, tenenlezer en andere zieners en waarzeggers die in het onderwijs bivakkeren is er wel wat te vinden in cursusgevend Nederland. Daar is dus nu een Jamaar training bij gekomen, niet om de juf en de meester te helpen straks bij de invoering van het passend onderwijs en de zorgleerling. Nee, om de directeur en de manager te helpen om de werkdruk te verhogen, geld weg te sluizen, personeelsleden te intimideren, veranderingen en vernieuwingen er doorheen te drukken, vergaderingen te manipuleren en meer van ’s managers welzijn en taak.
Geen onvertogen woord valt er binnen afzienbare tijd nog in de directiekamers, geen enkele vorm van kritiek, niemand durft nog bedenkingen te uiten want ‘ja maar… hebt u hier wel eens over nagedacht?’ Mag niet meer. Geïndoctrineerd op een cursusje.
Jesse Jeronimoon