Tankstation

Met de boekhandel lijkt het weer wat beter te gaan. In Rotterdam is De Slegte helemaal terug op de Hoogstraat en Donner heeft zich stevig gevestigd in een monumentaal pand aan de Coolsingel. Jammer dat boeken niet tot de eerste levensbehoeften gerekend worden en we daarom in deze benarde tijd tegen gesloten deuren aankijken. In Duitsland is dat anders. De boekhandel wordt daar, geheel  terecht, “tankstation van de geest” genoemd.  In Berlijn is zelfs de vrouwenboekhandel terug. Sterre Lindhout  schreef daarover afgelopen woensdag een mooi verhaal in De Volkskrant. Wat mij betreft kan deze branche niet divers genoeg zijn;  een ontmoetingsplaats voor alle gezindten met koffie en leestafel. Een zaak waar ze alleen door vrouwen geschreven  boeken verkopen maakt nieuwsgierig en gelukkig ben je er ook als man welkom. Een idee misschien om hier over te nemen. De laatste jaren was er een rijk vrouwelijk aanbod van zowel fictie als non-fictie. Natuurlijk is dat allemaal niet even voortreffelijk, maar de tijd, dat Ter Braak en anderen denigrerend over damesliteratuur schreven ligt, op een enkele oprisping na,  voorgoed achter ons. Bovendien is de onderlinge verscheidenheid zo groot, dat je niet van dé vrouwenliteratuur kan spreken als was het allemaal één  pot nat. Als Annie Schmidt in zo’n winkel geweerd zou worden vanwege de “rolbevestigende” inhoud van haar werk zou ik er niet komen. Maar daar ga ik niet van uit en ik veronderstel, dat de romans van bij voorbeeld Lionel Shriver er ook te krijgen zijn. De literatuur zit naar mijn idee weer in de lift en van “alleen iets voor oude mensen” is geen sprake. Op internet zie je enthousiaste vloggers boeken bespreken,  ook van oudere schrijvers als Hermans, die jongeren daadwerkelijk tot lezen aanzetten. In Rotterdam had je vroeger een boekhandel, die alleen poëzie  verkocht.

Misschien komt die ook wel terug.