Een kritisch boek

“Wanneer krijgen we weer les” heet het boek, geschreven door Paula van Manen. Dit keer geen lerarenroman met een  gefrustreerde hoofdfiguur, die aan de drank is, maar een kritisch en soms humoristisch verslag van twee jaar ploeteren met een plotseling ingevoerd nieuw onderwijsconcept. Van semester tot semester laat de schrijver de lezer meelopen in de tredmolen van onderwijsvernieuwing in de vorm van gepersonaliseerd leren en de poging van haar en haar collega’s om daar iets van te maken. En dat valt niet mee. Behalve dat het concept twijfelachtig is, moet men ook werken met onvoldoende middelen en plotselinge onnavolgbare beleidswijzigingen. Het verhaal is kritisch en soms ronduit sceptisch, maar nergens  negatief of vilein. De schrijver zoekt het waar mogelijk  eerder in  relativering en een milde humor. Zoals in een komische beschrijving van gedoe rond de hapjes op een zo geheten inspirerend avondje met het werkveld. Die stijl en benadering zorgen er  juist  voor dat de boodschap des te helderder binnen komt. De spanning van het verhaal zit hem niet in een abstract kritisch betoog over het nieuwe leren, dat weten we nu wel, maar in weergave van de vertwijfelde poging van leerkrachten, leidinggevenden en ook leerlingen om hier nog iets van te maken. De kritische toon slaat nergens om in negativisme of het afzeiken van mensen in welke positie dan ook. Dat maakt het allemaal heel voorstelbaar,  leerzaam en prettig leesbaar en de lezer mag zijn of haar conclusie trekken. Hier kun je wat mee, zou je zeggen.

De gevolgen voor de schrijver zijn dan ook buiten proportie. De schoolleiding zou juist blij moeten zijn met dit verhaal, maar dat blijkt helaas ook in dit geval een heel naïeve gedachte. Het zijn weer de lange bestuurderstenen, die beschadigd worden en het gevolg is de voorspelbare  formeel juridische reactie, deze beroepsgroep eigen. Onnodige reactie want hier heb je nu juist een heel competent kritisch verhaal uit de barre praktijk. En nog eens goed geschreven ook. Doe er je voordeel mee!