Passie en Sport

Gisteren was ik op de VNSU-Conferentie over de academische lerarenopleidingen. Er waren veel dingen die me opvielen. Nergens viel het woord "competenties". Altijd weer kwamen de termen "vakinhoud" en "vakdidactiek" voorbij. Je zou bijna denken dat de opleidingen hun zaken weer op orde hebben. Maar misschien zat ik wat veel ingeklemd tussen beta-opleiders (natuur, scheikunde). Al gebruikte ik het woord wel tegenover de directeur Lerarenopleiding tweedegraads opleidingen in Utrecht. Die bekende mede-opsteller te zijn van de brief aan de Minister waarin een groep opleidingsdirecteuren zich tegen de nieuwe bekwaamheden had uitgesproken. Dat gaf de minister weer extra aanleiding om nog verder te treuzelen die bij de kamer in te dienen ( in vakjargon: te "temporiseren"). Toen ik hem zei dat ik dat heel kwalijk vond, verdedigde hij zich met de opmerking dat het zoveel moeite had gekost de zeven competenties in te voeren en op orde te krijgen en dat ze deze verandering daarom niet wilden. "Met dat argument vind ik het nog kwalijker" zei ik. 

Maar waar ik het hier over wil hebben was de inleidende speech van de heer Rosenmöller. Na een verstandig helder praatje van Dittrich, haalde de voorzitter van de VO-Raad zijn zoon erbij toen hij duidelijk maakte dat er toch wel geïnnoveerd moest worden. Die zoon is 17. Het heeft dus weinig zin om hem aan het dochtertje van Maurice de Hond te koppelen, want die is nu al een paar jaar pas vier. Deze zoon nu hoorde tot de groep jongeren die zich vervelen op hun school. Toen pa Paul aan tafel (tenminste, dat denk ik) vroeg wat hij nou leuk vond in zijn leven, antwoordde hij "sport!". "En school dan?" vroeg pa, en hij wist het antwoord al: "School is saai". Zijn "Passie" ligt niet dus op school.

Dit modewoord wordt de laatste tijd voortdurend door innovatiedeskundigen gebruikt om te beschrijven hoe leraren moeten zijn, ze moeten Passie hebben. Ik denk dan aan Albert Heijn waar ze fabrieksbrood verkopen waar met grote letters op staat: "Passie en Liefde". Waarschijnlijk wil Rosenmöller straks iPads in de klas waar die twee woorden met even grote letters ingestanst zijn.

Zo kom ik tot mijn vraag is aan de Forumbezoekers: "Wat moeten we voorzitters of ondernemers in ict nu in het vervolg antwoorden als ze met hun eigen kinderen komen aanzetten wier levensgeluk wordt bedorven doordat ze van hun passies worden afgehouden?"

Wie kan Rosenmöller duidelijk maken wat er mis is met zijn voorbeeld en zijn verhaal? Waarom vergelijkt hij school met sport?

Overigens had hij net daarvoor van Dittrich te horen gekregen dat Zuid-Koreaanse kinderen het hoogst scoren in de PISA-toetsen, maar zo'n beetje het ongelukkigst zijn van alle kinderen ter wereld en dat Nederlandse kinderen niet helemaal top zijn in PISA maar wel de gelukkigste op aarde zijn. En dat die mix bij ons nog niet zo slecht is. Hoe rijmt hij dat met de ongelukkige schooltijd van zijn zoon van zeventien?

En waarom spreekt hij zich even later tegen met het bekende cliché dat iedereen zich wel uit zijn schooltijd een inspirerende leraar herinnert (dat wordt dus voor kinderen in de verre toekomst een inspirerend programma op zijn iPad of wat we dan ook hebben)? Hoe rijmt hij dat met die doodsaaie schooltijd waar ieder van ons onder geleden heeft? Ik heb ik korte tijd twee keer Rosenmöller gehoord, twee keer Passie, twee keer zijn zoon, twee keer dat de maatschappij verandert en de school maar niet wil. Wanneer komt hij eens met iets nieuws? Wanneer duwt hij ons een iPad in de hand en laat ons zijn verhaal googelen, in plaats van frontaal weer hetzelfde saaie verhaal te vertellen aan een zaal die alleen maar mag luisteren?

En wat het woord "passie" betreft: daar hebben we die leraar die aan het eind van zijn les aan een leerling vraagt hoe hij het vond en te horen krijgt: "U was weer erg passief meneer". Die leraar gaat dolgelukkig naar huis.

 

 

 

 

9 Reacties

  1. Het wordt een trend, sterker

    Het wordt een trend, sterker : het is allang een trend.

     

    Samen met andere fenomena is het toch niet moeilijk om te zien waar het bedrog begint ? Of : hoe dat werkt : die onnavolgbaar-effectieve vermengseling (geen schrijffout, amalgaam van verwarring en dooreen hutselen !) van zakelijk en privé.

    Vanouds veel toegepast, soms met overdonderend succes, dikwijls met desastreuze afloop. Het wemelt van de voorbeelden  –  tussen het straatvolk en amerikaanse presidenten. 

     

    Deze keer Rosenmöller die  –  in zijn onstuitbare behoefte aan retoriek   –  zijn zoon erbij haalt  :  een puber, nog in de onzekere 17-jarige leeftijd, die, naar R verzekert, exclaimt dat school "allemaal" saai is. Om er toch nog iets van te maken : sport is geweldig.

    Je realiseert je het niet zo direct, maar is deze soort weergave van de familiaal-pedagogische werkelijkheid aan de keukentafel in huize Rosenmöller niet een exemplarische carricatuur ?  Ja, in Driebergen.

    www.parlement.com/id/vg09llqfs5zr/p_paul_rosenmoller

     

    Is er nog iemand die wel eens terugkijkt naar de journaals van dertig-of-zo jaren terug  :  Rosenmöller op de barricaden, de grote stakingsleider in de Rotterdamse haven  –  gigantisch gebekt  ?  Diezelfde Rosemmöller, los geslagen uit het bedaarde RK gezin in den Helder en Heemstede, waar vader R een (bijna notabele) functie bekleedde in het zakenleven. Heel het machtig raderwerk staat stil, als uw machtige arm dat wil  –  boeiende vermengseling van sociaal ontwaakt en ingedut conservatief. 

    Even later, in de Tweede Kamer, waar de noviet R. met veel aplomb en weinig wol zijn politieke medereizigers inspireerde tot  – –  tenslotte weinig resultaat. Het daarna probeerde in het ontwikkelingshulp-kamp, met nieuw-religieuze beelden en anderszinse emotionele toeren, weer, welk resultaat ?

    Wat dat betreft zit de VO-raad op rozen  –  ministeriele instemming en geen verwachte resultaten.   Laten we hopen : roode rpozen.

     

     Maar het gaat niet over Rosenmöller. We willen het principe ontdekken – het private familiaal vermengselde met het publieke belang.

     

    Eergisteren was het van Rijn-junior, de staatssecretaris, momenteel verantwoordelijk voor de desegratie van de zorg voor ouderen, die, een dag na een onbeschrijflijk onthutsend krantenbericht over de lotgevallen van zijn (zijn eigen) moeder in haar verpleeghuis, zichzelf liet confronteren met de schrijver van dat bericht, vriend van de vader, van Rijn-senior dus, die vond dat het wat zijn vrouw betrof "zo niet langer kon"  –  hetgeen junior niet categorisch kon of wilde beamen. De publieke opninie was, nota bene, na het optreden van beide acteurs zelfs sterk verdeeld : men vond van Rijn-junior moedig omdat hij de confrontatie was aangegaan.

    Duidelijker had van Rijn-junior het niet kunnen maken  :  om te laten zien hoe de  zaken er voor staan  :  vermengseld is veel te lief gezegd. Corrupt, doortrapt, mains sales van Sartre, toen het nog theoretisch was, zestig jaar geleden.

     

    Weer over het principe. Nog maar twee weken geleden zorgde het larmoyante optreden van Samson, de fractieleider, voor onverwacht en daarna fel becritiseerd opzien. at was wijdverbreid. Wat had de dochter van de politicus te doen met de door Samson  bepleite politieke lijn  ?  Mains sales  ?

     

    Herinnert iemand zich nog het recente optreden van de Hond (Maurice) bij het aanprijzen van de Steve Jobs scholen ? Fanatiek, en daar ging het ineens over het dochtertje van Maurice, een iPad wizz, juist wel of juist niet, daar ging het niet oer. Off topic en toch niet  :  herinnert iemand zich nog de idolate adoratie van Asscher, de minister (en voormalig wethouder van onderwijs in A.) voor de Hond, bij het beeldend voorbeeld van dochterlief ?

     

    De deconfiture, het faillissement van Philip Morris in Bergen op Zoom, de grootste sigarettenfabriek deze kant van de wereld, ligt nog vers in het geheugen. Al wat langer geleden (bij de formatie van het kabinet) liet de vice-premier, Asscher, het volk weten dat de kinderen Asscher geen bezwaar hadden tegen mama Asscher, dit Vonk, inzake haar bedrijvigheid als commissaris van het tabaksbedrijf  (het ging erom of Asscher ministeriabel was). Strikt genomen is Sociale Zaken immers niet bekwaam inzake volksvergiftiging.

     

    Dit artikel wordt te lang. Wees verzekerd dat er nog myriaden andere voorbeelden zijn van het principe ; zeker ook niet beperkt tot de nederlandse politiek.

    We herinneren ons vast nog wel hoe schuchter en schattig de kindertjes Obama indertijd de politieke Bühne betraden. En, voor wie dat vergeten was  :  watch your television screen, aanstaande Thanksgiving Day, wanneer Obama opnieuw gratie gaat verlenen aan een (dankzij antibiotica) vetgemeste kalkoen. Zo blijft de politiek, ook de onderwijs-politiek, zichzelf vetmesten.

     

  2. Ik pik nog even uit een van

    Ik pik nog even uit een van de prachtige blogs van de filosoof-leraar Alderik Visser het volgende fragment. Maar lees die blogs compleet! (Even googelen en je bent er zo!)

    "Leren is niet per se leuk. Leren kan heel aangenaam zijn, maar leren is ook plicht, conflict, afzien, falen, discipline, aanpassen, vervelen (Sloterdijk 2009). Het ‘motivatievertoog’ lijkt dit enerzijds te willen ontkennen, alsof met de juiste theorie / techniek / technologie alle weerstand eenvoudig weg zal smelten. Daarbij legt het  –anderzijds – de verantwoordelijkheid voor ‘motivatie’,  dat wil zeggen, voor het geheel aan ‘leermotieven’ van individuele leerlingen bij docenten neer. Het gevaar van ‘leukigheid’, edutainment en ander smeken om ‘motivatie’ lijkt niet denkbeeldig. Maar het punt is natuurlijk dat die ‘motivatie’ ook, en misschien wel vooral haar oorsprong vindt buiten de netjes afgestoken driehoeken – in temperament, thuissituatie, schoolcultuur, sociale status, peer pressure, hormoonhuishouding, het weer, enz.. De suggestie dat docenten  aan motivatie-management kunnen doen, maakt hen tot God,  ‘motivatie’ als een fluisteren van de Heilige Geest. Sturen op ‘motivatie’ verleent docenten in theorie een almacht die hen in de praktijk machteloos maakt. Motiveer mij, meester!"

  3. Kortom, hier spelen geen

    Kortom, hier spelen geen argumenten maar sentimenten en nog valse sentimenten ook.

  4. Deze trend maakt helaas
    Deze trend maakt helaas duidelijk dat objectief en zakelijk gedrag blijkbaar geen vereiste meer is bij bobo’s.

    Niet geschikt voor dergelijke functies zou je zeggen.

    Behalve als het alleen is om een in beslotenheid compleet uitgewerkte beleidsrichting te implementeren, zou een dergelijke manager op non actief gezet worden.
    Dus of het is een mooie verpakking voor het doordrammen van eigen plannen en inzichten. Wat op zich ook geen reclame is. Prachtig inhakend op de door de ” huisvrouwen” gekoesterde zachte kant van managers.

    Of dit type is echt niet in staat om objectief te zijn.

    Beide gevallen niet hoopvol.

  5. Het wachten is op de passie

    Het wachten is op de passie van Paul naar het voorbeeld van Pol Pot.

    Daar kon hij indertijd ook heel gepassioneerd over doen.

  6. @hendrikush, ik denk niet dat

    @hendrikush, ik denk niet dat Rosenmöller zich nog in enig opzicht laat inspireren door deze man. Als ik naar zijn levensloop kijk, zal hij zich binnen de kortste keren van dat regime hebben afgekeerd, als hij er al enige sympathie voor zou hebben gehad. Maar misschien bedoel je dat hij in zijn jonge jaren, toen de school hem een tijd minder boeide, wat maoistische sympathieën had. Ik ben daar niet bijgeweest, maar ik heb er een gerust hart in dat hij daar nog enig spoor van over heeft.

    Hier hebben we het over de malligheden van een voorzitter van een Raad die steeds weer over de bananenschillen uitglijdt die hij zelf laat vallen.

  7. een leidende coach met passie

    een leidende coach met passie blijkt passieve leraar met lijden

Reacties zijn gesloten.