weer een snipper voor het mozaiek

Als er iets is wat weerstand opwekt, is het de vraag stellen om een mening of standpunt openbaar te maken.

Elke persoon, instantie of vereniging etc die ik om een standpunt vraag, begint te stuiteren zodra ik erbij zeg, dat ik het antwoord openbaar maak.

De reden voor al die weerstand ontgaat me. Als je een openbaar functionerend orgaan bent, dan is alles wat je zegt en schrijft toch voor iedereen bedoeld?

Heeft het niet een aparte naam, als je tekst per geval verschilt?

VosAbb, uiterst correct in de omgang, schiet in de verdediging bij de mededeling dat de mailwisseling gepubliceerd wordt. Waarom? "Men is met mij aan het mailen, niet met de hele wereld."

Ok, en waarom zou dat een ander antwoord op moeten leveren dan wanneer men denkt WEL met de hele wereld te communiceren? 

Helaas wordt deze houding voluit gesteund door het ministerie van OCW. Zodra je over een rekentoets wilt overleggen wordt dat verboden met beroep op het STAATSBELANG.

Een schoolbestuur met een voorbeeldfunctie vanuit de VO Raad schrijft rustig op dat "het feit dat je met collega's over beleid wilt overleggen, genoeg reden is om direct van de schoolserver verwijderd te worden, want dat overleg wordt verboden."

Zoals ik op twitter zei:

we lopen vast vooruit op de opwarming van de aarde door te oefenen voor  bananenrepubliek.

De onderwijspopulatie inmiddels wel kennende, blijft men piepen en blaten, maar laat het gewoon gebeuren.

Gelukkig is er nog een vrouw die uitstekend begrepen heeft waar het probleem zit: Zij heeft formeel per protocol inzage en recht op overleg gevraagd over de af genomen rekentoetsen.

Op die manier, collega's, bouw je een dossier op. Alleen piepen en blaten doet niks. Papier en film heb je nodig. Om het mantra van de verdediging te kraken: het is alleen maar een individueel geval.

Op iemanddoetiets.nl staat onder blogs het antwoord van VosAbb op een directe vraag die ik had gesteld. Ik zal later onder actieverslagen de gesprekkencyclus toelichten.

Het antwoord is een samenraapsel van welwillendheid en onschuld. Maar het staat op papier en gaat 17 november mee naar de rechter. Die wil weten welke stappen de partijen hebben gedaan om er hetzij samen uit te komen hetzij hulp hebben gevraagd aan bemiddelaars of gelijken.

  • SCOL heeft geen enkele poging gedaan er samen uit te komen.

 

  • Haar waakhond geeft niet eens antwoord op aangetekende post.

 

  • de VO raad raadt alle gelijken van het bestuur aan zich erbuiten te houden, al gaat dat lijnrecht in tegen de Code Goed bestuur en elke vorm van zelfreiniging.

 

  • Een aan de VO Raad gelijkgestelde organisatie bevestigt nu dat de door mij gevraagde gegevens inderdaad vrij toegankelijk horen te zijn. Dat schrijven ze ook op.

 

  • Helaas is VosAbb niet dapper genoeg om stelling te nemen tegen collega VO Raad.Men wil niet ingaan op mijn laatste vraag, namelijk de mening van VosAbb ten aanzien van het door de VO Raad gegeven advies aan haar leden, "geen informatie te verstrekken". 

Voor de eigen veiligheid spreekt VosAbb over "derden". Alsof een in dienst zijnde docent iets van een derde is.

En tot slot hoopt ook VosAbb er verder mee weg te komen door het probleem een individueel geval te noemen.

Net als OCW bevestigt VosAbb de plicht van de vakbonden om te waken over het belang van haar leden.

We zijn weer bij hetzelfde punt: ben ik de enige docent die hier nadeel van ondervind?

Zo ja, dan is het rechtvaardig dat helemaal geen enkel individu of instantie steun of belangstelling uit wil spreken.

Zo nee, dan heeft elke persoon die dat nadeel ervaart blijkbaar niets of niemand om bij aan te kloppen. Schaf die bonden , Raden van Toezicht, VO Raad, MBO Raad , MR platforms etc etc dan maar af. Of laat ze ervoor uit komen dat het alleen gaat om de eigen belangen en niet die van de werknemers die ze zeggen te vertegenwoordigen.

Deze kudde schapen heeft geen herder lijkt het.

 

www.iemanddoetiets.nl

 

3 Reacties

  1. Over manipulatie van

    Over manipulatie van informatie gesproken. Met universitaire opleidingen vindt nauwelijks nog iemand een baan in zijn vak. Neem nu eens aan dat een jongere van 17 de kans op een baan wil weten, als hij elektrotechniek gaat studeren. Het aantal vacatures per jaar is ongeveer 3% van de omvang van de beroepsgroep. Hoe groot is die beroepsgroep? Hoeveel studenten zijn er? Zoek bij het CBS, en je krijgt gegevens in een zodanig formaat, dat niemand zijn kans op een baan kan berekenen. Daar zit een universitaire lobby achter, die er belang bij heeft de waarheid te versluieren. Als jongeren er achter komen dat ze in hun vak niet verder zullen kunnen, zijn ze 5 jaar ouder en kunnen ze niet terug. Vijf jaar hard werken naar de klote. De universiteiten leven van list en bedrog.

  2. Als de universiteit

    Als de universiteit pretendeert op te leiden tot wetenschappelijk onderzoek, zal ze sterk moeten krimpen. Er is eenvoudig geen werk voor grote aantallen. Krimpen kost echter marktaandeel en dus geld, veel geld. Daarom maakt ze reclame met de kreet van “academisch werk- en denkniveau”. Popper zou ervan gezegd hebben dat het een niet weerlegbare uitspraak is. Het is reclametaal, die in een zakelijk debat niet thuis hoort. Je kunt het ook zo zien: hoe veel afgestudeerden, die als 17-jarige hebben gekozen voor een vak waar “altijd grote vraag naar is”, beseften vijf jaar later in een fuik te zijn gezwommen? Van een jaargroep van 100 waren er nog geen 5 die in hun vak verder konden. Je laat iemand ijverig werken aan een autoweg, en vervolgens mag hij daar met een ezeltje overheen trekken. Academisch niveau of niet, het blijft oplichterij.

Reacties zijn gesloten.