Vragen stellen

Mijn onderwijzer van de zesde klas ( groep 8 ), was  niet altijd blij met me. Hij gaf zo goed mogelijk en zoveel mogelijk antwoord op mijn eindeloze reeks vragen, maar zo nu en dan kreeg ik te horen dat ik op moest houden met zulke vragen stellen. Zoals de keer toen hij uitlegde hoe vissen zuurstof uit het water halen met hun kieuwen. Mijn vraag was: waarom kunnen ze dan niet op het land ademen.

Dat lijkt een heel simpele vraag, maar de man had nog 31 leerlingen, die er geen seconde aan dachten zoiets te vragen en ook niet allemaal even geïnteresseerd waren.  Later, toen ik zelf voor de klas stond, begreep ik dat zulke leerlingen heel leuk zijn en zo nu en dan vermoeiend. Omdat ze niet ophouden. Meester Stolk, u was een fijne onderwijzer, dank u wel.

Vragen stellen doe ik nog steeds. Vooral docenten blijken gevoelig te zijn voor kritische vragen. Of liever gezegd, voor vragen die zij te kritisch ervaren.

 

Stichting LeerKRACHT, heeft een systeem om docenten samen te laten werken. Men breekt het lokaal open en laat de lucht circuleren. Dat is geweldig, want het werkt.

Hoewel het jammer is, dat er een aparte organisatie aan te pas moet komen, om deze uiterst basale zaken van het lesgeven opnieuw te ontdekken, is het feit dat ze binnen gelaten worden het allerbelangrijkst. Ook op mijn school, vroeg ik keer op keer om met de VMBO docenten (wiskunde) vaker gewoon te kunnen gaan zitten om met elkaar te werken. Noch de leiding noch de docenten meenden dat daar tijd voor was of behoefte aan was. Elke keer als we op de locatie een goede ervaring met samenwerking achter de rug hadden, was het alsof er iets nieuws was ontdekt. Helaas.

Maar deze stichting heeft er werk van gemaakt en komt erdoorheen. Gelukkig.

 

Zoals ik vragen stel aan mijn werkgever stel ik vragen aan anderen. Zo ook aan deze stichting. Ben ik op persoonlijk vlak nieuwsgierig hoe een onbezoldigd voorzitter zijn huishoudelijke financiën rondbreit, op zakelijk vlak ben ik nieuwsgierig naar de insteek van de stichting.

Zoals vele lezers weten, vecht ik aan dat ik op mijn werk geacht wordt vele uren meer te draaien dan op papier staat. Niet alleen vind ik het ondankbaar en ongepast, dat er zo met mij omgegaan wordt. Doordat mijn aanstelling duidelijk achter bleef bij mijn hoeveelheid verzet werk, had ik EN geen gelegenheid mijn inkomen aan te vullen EN nu moet ik rondkomen van een uitkering, gebaseerd op dat te lage aantal uren.

Mijn simpele vraag aan stichting LeerKRACHT is: hoe voeren jullie je werkwijze in? Is de tijd die het kost geaccepteerd als werktijd en wordt dat erkend? Of is het, niet de eerste, extra investering die van docenten gevraagd wordt?

 

Waarschijnlijk worden er nu weer mensen boos, dat kan. “Er is niets mis met het vragen om een extra stapje”. Dat klopt, maar hoeveel extra stapjes wil men nog hebben van docenten? Wanneer mag een docent zeggen: we begrijpen allemaal dat dit mijn werk is en niet mijn vrijetijdsbesteding.

Het aantal gevraagde stapjes begint noch eindigt met deze inzet.

De meest gehoorde zin: “het hoort erbij” eufemisme voor: het telt niet op papier, maar je doet het maar.

FPU regeling: solidariteitsheffing

nullijn: solidariteit

uitbreiding inzetbaarheid docenten

verlaging opslagfactor

uitbreiding invulling opslagfactor

onregelmatigheidstoeslag: kennen we niet

gejojo met toegezegde arbeidsvoorwaarden: te duur

 

Dit soort commentaar mag niet van een flinke groep collega’s. Je bent bevlogen, je leeft voor je werk, haalt voldoening uit je werk.

Ja, en? Mijn grootmoeder woonde in Haarlem en de auto rijdt niet gratis. De tijd die ik wilde besteden aan haar, moest wel naast werk en gezin. Waarom moet ik wel in mijn vrije tijd met andermans kinderen gaan zitten, maar moest ik mijn grootmoeder aan de zorg van een verpleeghuis als een duiventil overlaten? Ik wilde met haar naar buiten zolang het kon.

Waarom werd mij onbeschoft verweten dat ik mijn kind maar bij de buurvrouw moest zetten, toen ik 1 ochtend meende dat het beter voor HAAR was om bij haar te blijven? Waarom moest ik kinderen troosten waarvan thuis de beide ouders werkten en er niet waren, terwijl mijn eigen kinderen vroegen waar ik blijf? Ik was heel bewust parttime gaan werken. Ik had het ervoor over om minder te besteden te hebben en tijd voor mijn kinderen en oma te hebben.

 

Ik heb stichting LeerKRACHT een mail gestuurd en gevraagd hoe hun systeem werkt. Ik ben oprecht benieuwd. Een niet te onderschatten bijdrage aan hoe je behandeld wordt, is hoe je je laat behandelen en hoe je je opstelt. Als jij als docent er al van uit gaat dat alle tijd en moeite van jouw bord moet komen, gaat geen werkgever dat betwisten.

Ik weet niet hoe het zit, ik hoop snel antwoord te krijgen.