Vanuit de zijlijn wordt ons het pedagogische panacee voor de hedendaagse onderwijsproblemen toegeroepen:
“Iedere ouder die een kind aanmeldt op school moet voortaan een uur praten met de schoolleiding” (Mischa de Winter in de Volkskrant van vandaag).
Dat wordt dan 200 klokuren praterij voor een driehoofdige directie. Vervolgens vergaderen die dat door naar de afdelingsleiders, en die sturen dat door aan de mentoren en docenten. Kennis van vreemde talen als Turks, Marokkaans, Pools, Somali etc. alsmede het vermogen om de bijbehorende cultuurverschillen te overbruggen is uiteraard een vanzelfsprekende competentie van alle directieleden.
Ik maak me ernstige zorgen over het wetenschappelijke kaliber van sommige proffen.
Zou de Winter wel eens met schooldirecties praten? Zou hij wel eens bij onderwijzers op de koffie gaan? Ziet hij wel de grote kloof tussen zijn theorie en de praktijk in het onderwijs?
Hoe vermaak je de confectie-fabrieken in het onderwijs naar maatwerk-ateliers?
Misschien
ging het over het basisonderwijs?