Tunnelvisie

Tunnelvisie

Het onderwijs kan je vergelijken met een groot gebouw met vele kamers op verschillende niveaus, net als in een groot bedrijf zetelen de bobo’s helemaal bovenaan in het gebouw en worden daar geïnformeerd hoe het er in de vele kamers onder hen aan toe gaat. Hun grootste zorg daarbij is niet zozeer de toestand van het gebouw maar of het verblijf in die hoogste regionen zo aangenaam mogelijk kan blijven. Dat er delen van het gebouw verpauperen, op instorten staan, of domweg gesloten of ontoegankelijk zijn zal aan het deel van hun lichaam roesten waar hun rug van naam veranderd. Erger nog in sommige gevallen hebben ze er eigenhandig tesamen over beslist welk deel van het gebouw aan verpaupering toe was. Alle ramen en deuren werden opengezet zodat wind en regen vrij spel hadden om het verval een beetje te versnellen. In andere gevallen hebben ze eigenhandig een slopersgroep aan het werk gezet om het desastreuze werk uit te voeren. Wat hun beweegredenen ook mogen zijn, het gaat hun altijd om een ingreep waar het groter geheel beter van wordt. Ten minste zo wordt ons in die aparte kamers meegedeeld.

Beter Onderwijs Nederland, heeft zich de rol van de schaduwverdieping aangemeten, een etage op gelijke hoogte met de bobo-etage en roeptoetert dat het onderwijs niet beter wordt van het sloop en afbraakwerk en dat is niet naar de zin van de onderwijsbestuurder. Met man en macht, elke dag weer, probeert de bestuurder de informatiestroom naar die schaduwetage te destabiliseren en geen enkel middel wordt daarvoor geschuwd. Misinformatie, hele leugens, halve waarheden, schieten op de boodschapper en de pianist, verdachtmakingen, intimidatie en wat weet ik allemaal nog meer. Het doel is duidelijk, zorgen dat BON geen overzicht krijgt van wat zich in die vele kamers afspeelt want dan pas wordt het desastreus voor de heren ‘boven de kamers gestelden’. Dan pas wordt duidelijk waartoe de sloop, verpaupering en sluiting van sommige kamers gebeurt of moet gebeuren. Dan pas wordt duidelijk wat de impact is op het gehele gebouw van dit sloop- en sluit werk. En het moet gezegd, het desinformatieplannetje van de gezagdrager lijkt zijn vruchten af te werpen. De tunnelvisie binnen BON begint zo stilaan vaste vormen te krijgen. Een tunnelvisie waardoor het ronddraaien in kringetjes tussen een paar kamertjes zo stilaan zijn beslag krijgt. Een ronddraaiende beweging die door het bestuurderderscohort met goedwillendheid wordt bekeken. Maar laat ik mij nader verklaren.

Al een tijdje, een jaartje of zo, woedt er op het forum van BON een discussie op het scherp van de snede over het reken- en wiskundeonderwijs. Van lieverlee ontaardde het debat in een aanval op het Freudenthal Instituut als aansteker van het Realistisch Rekenen en daardoor de veroorzaker van ongecijferdheid bij de Nederlandse jeugd. Niks mis mee met zo een debat, integendeel, het werd tijd dat het eens goed gezegd en in kaart wordt gebracht hoe het een en ander is kunnen gebeuren. Tot opeens de tunnelvisie in beeld kwam. Het groter geheel werd uit het oog verloren en spitste zich meer en meer toe naar het expertnivieau. De argelozer bezoeker van het forum werd overrompeld met verslagen van commissies, rapporten over rekenniveau’s, onderbouwingen van toetsniveau’s, verwijzingen naar studies, scripties, promoties, inaugurale redevoeringen en meer van dat soort werk. De argeloze bezoeker kan er geen kop of staart meer aan krijgen, het grote geheel is volledig de mist in gegaan. Een tunnel die leidt naar het volstrekte duister. Erger nog, een tunnel waar straks de sloper van dienst het puin van het gebouw de afvalcontainer wordt ingeflikkerd. Immers, laat de voorgestelde toetsing en examinering niet doorgaan en het competentiegericht opleiden met zijn kwalijke uitstulpingen van reflecties, feedbacken, willekeur, assessments, afvinklijstjes en andere onzin, krijgen voor decennia vrij spel in onderwijsland.

Daarentegen zijn er een aantal mensen die begrepen hebben dat alleen een strijd tegen een instituut als het FI, een strijd tegen de ongecijferdheid ook op een andere manier kan. Ik noem een Jan van der Craats, een Henk Tijms, een Gerard verhoef, een Onderwijsgek, en al die anderen die zich sterk maken voor beter rekenonderwijs in Nederland. Allen zijn op hun manier of samen bezig en in alle stilte om de juf en meester van de basisschool de weg te wijzen naar de oude staartdeling, het hoofdrekenen, cijferen zoals opa en oma het ook deden. Zij bieden de juf of meester voor de klas een alternatief voor het realistisch rekenen, is het niet met een nieuwe oude methode, dan is het wel met een toegankelijke website, of met een column, een adviesgesprek of een voorbeeldlesje, kortom met raad en daad. Als geen ander hebben zij begrepen dat je maar op één manier een gebouw kan redden van de ondergang, namelijk door te beginnen met het versterken van het fundament en dan stug doorgaan en maling hebben aan de gelijkhebberigheid van de bovenste verdieping.

Alle hulde aan die stille rekenverbeteraars.

Jesse Jeronimoon

Deze column werd eerder gepubliceerd op de blogpagina van www.jeronimoon.nl

5 Reacties

    • Wasmachine
      Zo zal Marja van Bijsterveldt de betrokkenheid van de ouders bij de school toch niet bedoeld hebben…

  1. Waarom zo boos, Jesse?
    Waarom zo boos, Jesse? Dank voor je aardige woorden in de laatste alinea, maar halverwege de alinea daarboven raak ik de draad kwijt. Hoezo tunnelvisie? En kun je onderbouwen waarom al die goed gedocumenteerde forumbijdragen waar jij zo tegen bent, het onderwijs naar de ondergang zouden leiden?

    Er gebeurt op rekengebied de laatste tijd ontzettend veel, en het is goed dat dit allemaal nauwlettend gevolgd en becommentarieerd wordt. Wie voor rekenen geen belangstelling heeft, kan die stukken gewoon overslaan, net zoals ik alle stukken oversla die mij niet interesseren. Maar de rekenbijdragen op het forum hebben wel degelijk heel veel invloed in positieve zin, dat kan ik je verzekeren. En dat er discussie is over de wenselijkheid van rekentoetsen in het voortgezet onderwijs en de inhoud ervan is ook alleen maar goed. Het zou pas een ramp zijn als die discussie niet gevoerd werd. Op dit forum, wel te verstaan.

    Jan van de Craats

  2. Hulde voor de pioniers
    “Ik noem een Jan van der Craats, een Henk Tijms, een Gerard verhoef, een Onderwijsgek, en al die anderen die zich sterk maken voor beter rekenonderwijs in Nederland.”

    Ook ik wil mijn waardering en dank uitspreken voor het werk van deze mensen en anderen.
    Ik heb gisteren zelf een minimale bijdrage kunnen leveren: ik heb een jonge lerares gewezen op het document “Waarom Daan en Sanne niet kunnen rekenen”. Ze was er erg geïnteresseerd in. Op haar school, een Jenaplanschool, kiezen ze er echter al voor om met 1 methode te werken per rekenkundige bewerking (“met al die verschillende methodes raken de zwakkere leerlingen veel te veel in de war”) maar hopelijk kunnen mensen van die school elkaar en collegae van andere scholen informeren met een betere onderbouwing.

  3. Het fundament is inderdaad het belangrijkste deel
    van het onderwijsgebouw. En natuurlijk hulde aan hen, die terug willen naar ‘stevig” rekenen. Gewoon weer de staartdeling. Inderdaad.
    Toch versterkt dat maar een deel van het rottende fundament.
    Het echte rottingsproces komt door de bezuinigingen. De politici hebben besloten dat het speciale onderwijs te veel kost. Daarom moet de gewone juf dat maar oplossen. Zonder extra kennis en ondersteuning.
    De suggestie dat de staartdeling e.e.a. oplost is ongetwijfeld populair binnen bepaalde onderwijskringen. Jammer genoeg staat hij ver weg van de realiteit.
    En die realiteit speelt zich af binnen het fundament, het basisonderwijs. Je moet het alleen willen zien. En dan moet je er rondkijken.
    Groet, Leo.

Reacties zijn gesloten.