Geen tijd …. of is er niets dan tijd …

Het begrip “tijd” is in het onderwijs een bijna onnavolgbaar begrip geworden.
Planningen volgen elkaar in rap tempo op en niet zelden haalt de ene planning welke op het punt staat uitgevoerd te worden, de andere alweer in.
Door het uitvinden van telkens, zichzelf zeer belangrijk vindende, nieuwe ballast is de “organisatie” onderwijs hard op weg zichzelf in te graven en daardoor wellicht onzichtbaar te worden voor wie het bedoeld is: de kinderen i.c. onze toekomst.
Mensenkinderen toerusten voor de toekomst is m.i. toch een heel ander verhaal dan koste wat kost kun vermeende vorming aan te bieden in de vorm van postpakketten waarbij dfe bezorger wel bepaalt op welke tijdstippen dit gebeurt.
In die zin in is te term “passend onderwijs” wellicht een loze term en … kun je bezuinigen op iets dat tot op heden voor het merendeel bestaat uit papieren rompslomp i.c. ballast.
Onderwijs en zorg; beide sectoren gaan gebukt onder een steeds zwaarder wegende papierberg. Een kleine handeling in de zorg vraagt een drievoudige papieren verantwoording en dat enkel en alleen vanwege de “rugdekking”.
In het onderwijs is het niet anders. … Er is pas behandeld of die extra zorg verleend als het op paper staat. Niet de vak-vrouw/man voor/in de groep die “au moment suprème” de juiste dingen doet wordt als zodanig gewaardeerd maar meer de “verslagvaardigheid” achteraf.
Teveel kostbare onderwijstijd gaat zo de prullenbak is. Teveel geld gaat naar papieren “banen”, die het meer onmogelijk dan mogelijk maken onze jeugd, als coming generation”, te vormen en te begeleiden naar volwassenen die weer met de juiste intentie weer kunnen zorgen voor de “goIng generation”.
Hoe het ook zij: een etmaal duurde 100 jaar geleden even lang als nu. Aan die wetenschap hebben we in het onderwijs en daarbuiten een zeer eigentijdse invulling te geven die, naar ik hoop, zichzelf terugcaramboleert.